«Μέρα με τη μέρα ενισχύεται η διάθεση ξένων κεφαλαίων για επενδύσεις στην Ελλάδα, κάτι που διαπίστωσαν και τα επιτελεία της Τράπεζας της Ελλάδος και των εμπορικών τραπεζών που βρέθηκαν στις ΗΠΑ στο πλαίσιο της συνόδου του ΔΝΤ […] «Μαγνήτη» για τα ξένα κεφάλαια αποτελεί η προοπτική επίτευξης ιδιαίτερα υψηλών αποδόσεων, που θυμίζουν αυτές αναδυόμενων αγορών […]
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20 Οκτωβρίου2013
Να, λοιπόν, το πραγματικό σαξές στόρι του ελληνικού καπιταλισμού.
Μόλις τρία χρόνια μετά από την έναρξη εφαρμογής των «προγραμμάτων σωτηρίας», με αθροιστική ύφεση 25% και ανεργία της τάξης του 30%, με μείωση του εισοδήματος των μισθωτών, που αγγίζει το 50% και ισοπέδωση των κοινωνικών δαπανών, ο στόχος αρχίζει να επιτυγχάνεται.
Το κεφάλαιο οσμίζεται την προοπτική επίτευξης ιδιαίτερα υψηλών αποδόσεων. Και κάνει πολύ καλά. Η πλήρης αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, η διάλυση κάθε έννοιας προστασίας και η διαμόρφωση ακραίων όρων εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης, που επέτρεψε ήδη στην τριετία την αύξηση του λόγου του διαθέσιμου εισοδήματος των εταιριών προς τις αμοιβές της εργασίας κατά σχεδόν 40%, είναι τα καλύτερα νέα που θα μπορέσει να φανταστεί κανείς, αν είναι καπιταλιστής.
Προσθέστε το γεγονός πως, σύμφωνα με τα στοιχεία της ελβετικής τράπεζας UBS, 500 περίπου συμπατριώτες μας (το 0.005% των μονίμων κατοίκων της χώρας) διαθέτουν περιουσία 60 δισεκατομμυρίων. Μόνο μέσα στον τελευταίο χρόνο, μάλιστα, αυξήθηκε κατά 20%, καταγράφοντας καθαρή αύξηση 10 δισεκατομμυρίων από το 2012! (Βήμα-Ανάπτυξη, 20 Οκτωβρίου 2013).
Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί, βάσει αυτών και πολλών ακόμη αντίστοιχων στοιχείων1 , γιατί η ελληνική καταστροφή βιώνεται από την άρχουσα τάξη του «τόπου» ως πάρτι χωρίς όρια, ως φρενιτώδες όργιο ρωμαϊκού τύπου. Και, κόντρα στην γκαιμπελική λογόρροια των μιντιανθρώπων μας, να κατανοήσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει στα χρόνια αυτά «των μνημονίων».
Να το επαναλάβω, λοιπόν. Αυτό που εκτυλίσσεται πάνω στη ζωή και τα σώματά μας ως καπιταλιστική κρίση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού είναι ένας αγριότατος πόλεμος που αντιπαραθέτει με απόλυτο τρόπο τάξη ενάντια σε τάξη. Γι’ αυτό κιόλας θεωρώ παραπειστικές όλες τις αναλύσεις και διατυπώσεις που στην θέση του εχθρού τοποθετούν προνομιακά τους «πιστωτές». Δυστυχώς, αυτές οι «αντιιμπεριαλιστικού» ύφους και περιεχομένου τοποθετήσεις κυριαρχούν την ίδια στιγμή που όλα δείχνουν πως είναι οι καπιταλιστές όλων των τύπων και ποικιλιών, που επιτίθενται ως εκθεμελιωτές του κόσμου των μισθωτών και των φτωχών ανθρώπων.
Πράγμα που εξηγεί, άλλωστε, σαφώς και ευκρινώς, γιατί οι ενδιαφερόμενοι να μας ξεζουμίσουν δια του χρέους απαιτώντας «τα λεφτά τους πίσω», νοιάζονται για το ελληνικό εργασιακό καθεστώς. Καλά η «δημοσιονομική προσαρμογή»2 , καλά και οι ιδιωτικοποιήσεις: συμβάλλουν στην αποπληρωμή των δανείων. Η εξόντωση των εργαζομένων του καπιταλιστικού τομέα της οικονομίας σε τι τους ευνοεί τους «πιστωτές»; Μάλλον προβλήματα δημιουργεί στα δημόσια οικονομικά από πάρα πολλές απόψεις.
Η κατανόηση, λοιπόν, της φύσης αυτού που συμβαίνει στην Ελλάδα, η αφομοίωση της ιδέας πως πρόκειται για μια ταξική επιχείρηση επιστροφής των δεικτών του ρολογιού στην εποχή του πρώιμου καπιταλισμού της απόλυτης υπεραξίας, μας βοηθάει να προσανατολιστούμε πολύ καλύτερα.
Στο μέτρο που ξεκαθαρίζει πως αυτοί που πρώτα από όλους ευνοούνται είναι οι έλληνες πλούσιοι και πως τα ευρωπαϊκά τους αδέλφια, με όλες τις οικογενειακές συγκρούσεις, τους συμπαραστέκονται θερμά με τη βεβαιότητα πως το ελληνικό πείραμα κοινωνικής μηχανικής έχει πολύ ευρύτερο ενδιαφέρον από τη διασφάλιση των «δανεικών», κάνει τη συνολική εικόνα εξαιρετικά διαφανή.
Και εξηγεί απολύτως γιατί τάχα μου η τρόικα «πιέζει» τους δικούς μας να απελευθερώσουν π.χ. τις ομαδικές απολύσεις. Κι ενώ ήδη, με τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που έχουν θεσμοθετηθεί, έχει επέλθει διάλυση της προστασίας, του καθεστώτος αποζημίωσης και προειδοποίησης, εξατομίκευση των αμοιβών και των εργασιακών σχέσεων, υπερεξοπλισμός των εργοδοτών προκειμένου να επιβάλλουν διαρκή σφαγή στους μισθούς τους δίνεται η δυνατότητα, των εργοδοτών, να επιβάλλουν μονομερώς την εκ περιτροπής εργασία, ακόμη και μιας μέρας τη βδομάδα, έως και 18 συνεχόμενους μήνες. Μιλάμε για κατάργηση ρυθμίσεων που μας επιστρέφουν πριν από το 1920.
Η επίτευξη όλων των παραπάνω συνιστά την πραγματικά μεγάλη επιτυχία του ελληνικού κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας.
Τα μνημόνια πέτυχαν, έστω κι αν όλοι οι διακηρυγμένοι στόχοι τους τινάχτηκαν στον αέρα. Αυτή είναι η μαύρη ταξική αλήθεια της μνημονιακής τριετίας.
————————————————————–
1 Πού θα βρείτε τα λεφτά; Again, Alterthess, Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013.
2 Η οποία «δημοσιονομική προσαρμογή» είναι, επίσης, μια χαρά πατέντα προς όφελος των καπιταλιστών. Όχι μόνο γιατί την υφίστανται αποκλειστικά οι φτωχοί, αλλά και γιατί η ίδια δουλεύει και «εσωτερικά» υπέρ των πλουσίων. Έτσι, ενώ τα ταμεία έχουν και πάλι πρόβλημα και το δημόσιο δεν πληρώνει γιατρούς και φαρμακοποιούς, μονόκλινο δωμάτιο ιδιωτικής κλινικής χρεώνεται 500 ευρώ και νοσηλεία μιας μέρας σε ιδιωτικό θεραπευτήριο πληρώνεται από τον ΕΟΠΥΥ για εικονική παραμονή 18 ημερών.