Κάθε πρωί ξεκινάει το μαρτύριο του ΟΑΣΘ, λόγω βροχής γίνεται ακόμη χειρότερο αλλά πολλοί δίπλα μου κάνουν ότι δεν βλέπουν. Απορώ κάθε μέρα γιατί αλλά εκείνη την ημέρα αποφάσισα να μην χαλάσω το φενγκ σούι με παραπάνω νεύρα.
Είναι Δευτέρα, περιμένω έτσι βρεγμένη σαν το παπί στην στάση κανά τέταρτο, περνουν από μπροστά μου κάθε λογής οχήματα τινάζοντας πάνω μου λίτρα νερών γιατί στην πρώτη βροχή τα φρεάτυα της Θεσσαλονίκης βουλώνουν και γίνομαστε Βενετία. Γιατί όχι; λείπουν προφανώς οι γόνδολες αλλά… λεπτομέρειες τώρα…
Πρέπει να μπω στο πρώτο λεωφορείο (το 11) γιατί έχω αργήσει στην δουλειά αλλά γίνεται ο κακός χαμός. Παρ`όλα αυτά πρέπει κάπως να χωρέσω, σπρώχνω, σπρώχνουν τα καταφέρνουμε.
Δεν έχω εισιτήριο, δεν έχω λεφτά γενικώς τις μέρες αυτές και το 0,80 ευρώ εισιτήριο μου φαίνεται έτσι και αλλιώς εξωφρενικό. Σχεδόν ένα ευρώ για ποιον λόγο; για να κάνουμε καθημερινά το πείραμα “πόσοι ελέφαντες χωράνε σε ένα Cinquecento? Δεν είμαστε απλά σαν παστές σαρδέλες η σημερινή εικόνα του λεωφορείου δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα ίσως μόνο με ερωτικές ατάκες “νοιώθω την ανάσα σου” “έλα να κάνουμε αγκαλίτσες” κ.α
Φυσικά δεν υπάρχει κανένα ερωτικό στοιχείο στην ατμόσφαιρα γιατί ο καθένας στο λεωφορείο κρύβει και έναν καημό, άλλοι απολυμένοι, άλλοι άρρωστοι, όλοι φτωχοί μουρμουρίζουν μόνοι τους. Σημειωτέον είμαι κολλημένη στην πόρτα εξόδου και σε κάθε στάση ανεβοκατεβαίνω για να κατεβούν οι από μέσα (είναι το καινούριο κόλπο στο λεωφορείο να κατεβαίνουν οι μισοί επιβαίνοντες για να μπορέσει να κατέβει ένας). Στην επόμενη στάση μπαίνει λοιπόν μια κυρία καλοντυμένη η οποία ενώ δεν έχει από που να πιαστεί και πατάει στην κυριολεξία πάνω στο πόδι μου, βγάζει το εισιτήριο από την τσέπη της και προσπαθεί μετα βίας να το πάει χέρι- χέρι μέχρι να κάποιος να το επικυρώσει. Της λέω “κυρία μου είναι λίγο μάταιο αυτό που κάνετε δεν πρόκειται να μπει ελεγκτής…δεν χωράει!!” Μου απαντάει “θέλω να είμαι υπεύθυνος πολίτης”. Κάνω ότι δεν ακούω παρ`ότι ανεβάζω πίεση, και είμαι, όπως είπα, αποφασισμένη να μην χαλάσω το φενγκ σούι.
Θα είχε αρκετό γέλιο η υπόθεση της σημερινής εμπειρίας μου στο λεωφορείο αν μόλις αυτό άδειαζε δεν έμπαιναν ελεγκτές. Πλέον χωρούσαν…. Είμαι γκαντέμα το παραδέχομαι.
Επαναλαμβάνω μέσα μου “πρέπει να μείνεις ψύχραιμη. Θα σε καταλάβουν” Έρχεται κατά μέρους μου ο ένας, του λέω δεν έχω εισιτήριο δεν έχω λεφτά σήμερα. Μου απαντά “Ωραία, θα σου κόψουμε πρόστιμο” Βλέπω και τον άλλον ελεγκτή να έρχεται. Με περικυκλώνουν και μου ζητούν ταυτότητα, τους λέω “δεν την έχω μαζί μου”, μου λένε “πρέπει να πάμε στο αστυνομικό τμήμα”, τους λέω “μα… πρέπει να πάω στην δουλειά μου, ποια αστυνομία είστε σοβαροί; για ένα εισιτήριο;”.
Ειδοποιούν τον οδηγό ενώ εγώ τους έχω κατεβάσει όλον τον αστικό κώδικα ότι …είναι παράνομο αυτό που κάνουν και δεν μπορούν να με πάνε στην αστυνομία κτλ, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως…και προφανώς αρχίζω να τρέμω από το άγχος.
Επειδή πλησιάζαμε στο αστυνομικό τμήμα ο οδηγός αποφασίζει να κάνει κάτι αδιανόητο σταματάει το λεωφορείο σε φανάρι και όχι στην στάση γιατί βόλευε περισσότερο τον ελεγκτή! Με κατεβάζουν κάτω και απαιτούν να τους ακολουθήσω στο τμήμα. Ε εκεί είπα να τα παίξω όλα για όλα, τους λέω “αν θέλετε να πάτε μόνοι σας στο τμήμα εγώ φεύγω” και αρχίζω να τρέχω. Μετά από δέκα λεπτά τρέξιμο τους ξεφεύγω και αρχίζω να ηρεμώ.
Το φενγκ σούι έχει πάει εμφανώς στο διάολο και έχω έχω αργήσει στην δουλειά μου αλλά τουλάχιστον δεν πήγα στο τμήμα.
Φυσικά σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να παίζω κάθε μέρα στην ταινία “Mission impossible” και ότι μάλλον θα αναγκαστώ να γίνω “υπεύθυνος πολίτης” και να….πηγαίνω με τα πόδια στην δουλειά αν είναι να γίνομαι έτσι ρεζίλι.
ΥΓ: Η εμπειρία μου στο λεωφορείο 11 διαδραματίστηκε πριν ένα χρόνο ακριβώς και ενώ ακόμη ο ΟΑΣΘ δεν είχε την φαεινή ιδέα να αυξήσει ξανά το εισιτήριο. Δεν είναι πάντως δυνατό να παραμείνουμε έρμαια ούτε των μετόχων του ΟΑΣΘ που μας κλέβουν κατάμουτρα ούτε φυσικά των ελεγκτών που νομίζουν ότι είναι πολύ χρήσιμο να ξερνούν πάνω σου όση εξουσία έχουν καταπιεί στην ζωή τους. Λίγη αλληλεγγύη μεταξύ μας και περισσότερη αποφασιστικότητα δεν θα έβλαπτε και ίσως άλλαζε λίγο το χάλι αυτό που ζούμε σήμερα.
Χαρούλα
Alterthess: Ιστορίες αναγνωστών από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ
Και επειδή η μάχη, όπως φαίνεται, έχει να κάνει και με την επικοινωνία αυτής της ιστορίας, βγάλτε φωτογραφίες με τον κόσμο στις στάσεις και μέσα στα λεωφορεία, γράψτε ιστορίες που ζείτε και ακούτε στις στάσεις και τα λεωφορεία, γράψτε σχόλια, περιγράψτε αυτό που συμβαίνει και στείλτε τα στο [email protected] για να τα δημοσιεύσουμε.