Έχετε ανεβεί στο 23; Αν όχι σπεύσατε. Είναι μια καταπληκτική εμπειρία που όσοι θα θέλατε να είχατε επισκεφτεί το Allou Fun Park στην Αθήνα ή το Alton Towers στην Αγγλία θα μπορέσετε να βιώσετε κάτι ανάλογο. Μπορείτε επίσης να φέρετε τα παιδιά σας για να περάσετε εξαίσιες οικογενειακές στιγμές. Προσέξτε όμως οι ώρες που θα διαλέξετε θα πρέπει να είναι ανάμεσα στις 11πμ και 5μμ. Μετά η φάση χαλάει.
Το 23 (ξεκινά από τον σταθμό των τρένων και τερματίζει κάπου στις Συκιές διασχίζει την ραχοκοκαλιά της Άνω Πόλης και των Κάστρων με τις ανηφόρες της και τα στενά) μεριμνά για την καλή φυσική κατάσταση των επιβατών-επιβατριών του καθώς και για την σωστή μυϊκή ενδυνάμωση τους. Δηλαδή κρατιέσαι από τους κρίκους με τα δυο σου χέρια και αφήνεσαι να αιωρηθείς δεξιά και αριστερά κάνοντας έτσι τις ασκήσεις που τυχόν έμαθες στο πιλάτες ή στη γιόγκα. Βασικός στόχος των ασκήσεων είναι να μην τσαλαπατήσεις τους διπλανούς σου ή να μην ρίξεις κάτω κάποιον που δεν είναι μυϊκά ενδυναμωμένος είτε γιατί είναι ηλικιωμένος είτε γιατί είναι τεμπέλης και δεν πάει γυμναστήριο.
Για αυτό το λεωφορείο είναι η ιστορία μου.
Βρίσκομαι στη στάση στην Αγίου Δημητρίου, είναι καθημερινή γύρω στις 11.30 το πρωί. Έχω απογευματινή βάρδια και βιάζομαι να φτάσω σπίτι για να αλλάξω. Το βλέπω να έρχεται βογκώντας από τον κόσμο αλλά ναι, είμαι τυχερή γιατί ανοίγει τις πόρτες του να μας πάρει. Σπρώχνω και σπρώχνομαι ώσπου ανεβαίνω τα σκαλιά. Χτυπάω απρόθυμα το εισιτήριο του 1 ευρώ βλαστημώντας για το υπέρογκο ποσό και την μικρή απόσταση που θα διένυα μέχρι το σπίτι μου. Όταν κλείνουν οι πόρτες προσπαθώ να κρατηθώ και γυρίζοντας βλέπω έναν γνωστό μου δικηγόρο με το κουστούμι του και την τσάντα μισοκλεισμένα στην πόρτα. Πιο πέρα ένας ηλικιωμένος μαλώνει έντονα έναν νεαρό που κάθεται σε θέση και δεν του την παραχωρεί. Ο νεαρός του ανταπαντά και ο ηλικιωμένος ωρύεται.
«Ρε συ τι γίνεται εδώ;» μου λέει ο γνωστός μου.
«Είναι η πρώτη σου φορά στο 23;» τον ρωτώ.
«Ναι και σκοπεύω να κατεβώ, δεν αντέχω άλλο, θα πάρω ένα ταξί» μου απαντά.
Ο φίλος κατεβαίνει στη επόμενη στάση και το 23 ανηφορίζει την Ιουλιανού. Η κατάσταση είναι εντελώς ασφυκτική και στη μέση του λεωφορείου βλέπω δύο τύπους, πιθανώς τζάνκια (που είναι πελιδνοί), έτοιμους να καταρρεύσουν και να φωνάζουν για βοήθεια. Ο ένας από τους δύο που είναι σε καλύτερη κατάσταση αρχίζει να φωνάζει στον οδηγό να σταματήσει να βάζει κόσμο από τη μεσαία πόρτα γιατί έχουν γίνει σαρδέλες. Μαζί μ’ αυτόν φωνάζει κι άλλος κόσμος. Ο πιθανώς τζανκι τότε απασφαλίζει, παθαίνει δηλαδή αμόκ. Και ξαφνικά ο οδηγός σταματά (λίγο πριν την εκκλησία των Ταξιαρχών) το λεωφορείο ανοίγει τις πόρτες και σηκώνοντας τα μανίκια του κατευθύνεται απειλητικά προς τον πιθανώς τζανκι. Είναι έτοιμος να παίξει ξύλο.
«Δεν το πιστεύω αυτό που ζω» λέω από μέσα μου. Κάποιος κόσμος κατεβαίνει άλλος εμπλέκεται στο περιστατικό. Εγώ στέκομαι χαμένη για λίγο και έπειτα κατεβαίνω δειλά τα σκαλιά. Δεν έχω το κουράγιο να μαλώσω, πρέπει να πάω στην δουλειά.
Καθώς περπατώ στον ανηφορικό δρόμο στέκομαι στην στροφή της Ακροπόλεως. Η θέα στην πόλη σου κόβει την ανάσα. Παίρνω τα πάνω μου.
«Δεν πειράζει» μονολογώ. «Βρίσκομαι στην ερωτική πόλη της Ελλάδας, την πόλη των ερωτευμένων, στην πόλη με τις καταπληκτικές μπουγάτσες, τα σιροπιαστά και τα τσουρέκια της. Τι άλλο θέλω?».
Μαριάννα
Alterthess: Ιστορίες αναγνωστών από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ
Και επειδή η μάχη, όπως φαίνεται, έχει να κάνει και με την επικοινωνία αυτής της ιστορίας, βγάλτε φωτογραφίες με τον κόσμο στις στάσεις και μέσα στα λεωφορεία, γράψτε ιστορίες που ζείτε και ακούτε στις στάσεις και τα λεωφορεία, γράψτε σχόλια, περιγράψτε αυτό που συμβαίνει και στείλτε τα στο [email protected] για να τα δημοσιεύσουμε.