Το ζεστό ξημέρωμα της 30ης Ιουλίου 2013, πέθανε η Αλίντα Δημητρίου, μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στο ντοκιμαντέρ και στις ιδέες της Αριστεράς.
Τη γνώρισα, μαζί με τον αχώριστο σύντροφό της, το Σωτήρη Δημητρίου, σε κάποιο Φεστιβάλ της Δράμας, πριν από το 2000, αν δεν κάνω λάθος. Ως τότε την ήξερα μόνο ως όνομα, ως σκηνοθέτιδα πολλών ταινιών ντοκιμαντέρ, τα περισσότερα των οποίων δεν είχα δει και ως συγγραφέα ενός λεξικού ελληνικών ταινιών μικρού μήκους.
Με τα χρόνια γνωριστήκαμε καλύτερα αν και δε συναντιόμασταν τακτικά, πίναμε κάνα κρασάκι, αστειευόμασταν και συζητούσαμε. Και ήταν κουβέντες πραγματικό σχολείο για μένα. Μάθαινα από την Αλίνα, μάθαινα κι από το Σωτήρη. Μα πάνω απ’ όλα κράτησα τη γλυκύτητά τους, την αγάπη που ένιωθε ο ένας για τον άλλον, κάτι που δεν έκρυβαν ούτε στιγμή.
Κι όταν σήμερα το πρωί δέχτηκα το τηλεφώνημα από την Αθήνα και έμαθα πως μερικές ώρες η Αλίντα είχε φύγει, αναστατώθηκα. Αναστατώθηκα, λυπήθηκα και τα έβαλα με τον εαυτό μου που δεν είχα αφιερώσει περισσότερο από το χρόνο μου για να βρίσκομαι μαζί της. Και συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πως τίποτε δεν είναι δεδομένο και πως φεύγουν οι άνθρωποι…
Η Αλίντα Δημητρίου έχει ένα τεράστιο έργο. Όπως όμως συμβαίνει συνήθως, έγινε περισσότερο γνωστή τα τελευταία χρόνια με τη συγκλονιστική τριλογία της για τις γυναίκες στην Αντίσταση, την Εξορία και τη Δικτατορία. Για τα ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο βάλτο» (2008), το «Η ζωή στους βράχους» (2009) και «Τα κορίτσια της βροχής» (2011). Τρεις ταινίες που προβλήθηκαν σε δεκάδες εναλλακτικούς χώρους σε όλη την Ελλάδα, μακριά από το εμπορικό κύκλωμα, χάρις σε ντιβιντί που η ίδια η Αλίντα παραχωρούσε αφιλοκερδώς σε όποιον της τα ζητούσε.
Μέσα από τις ταινίες αυτές η Αλίντα, όπως η ίδια έλεγε συχνά, ήθελε να αποτυπώσει την ιστορική μνήμη, να αντισταθεί στο ψευτοϊδεολόγημα περί «εθνικής συμφιλίωσης», που σκόπευε όχι στην πραγματική συμφιλίωση αλλά στη λήθη και την αναθεώρηση της Ιστορίας.
Η Αλίντα Δημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933και σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Στο έργο της περιλαμβάνονται περισσότερες από 50 ταινίες, από το 1977 που ξεκίνησε μέχρι σήμερα. Με συνέπεια υπηρέτησε ένα συγκεκριμένο είδος ντοκιμαντέρ το οποίο κατέγραφε της σύγχρονη πολιτική και κοινωνική ιστορία της Ελλάδας.
Μερικές από τις πιο σημαντικές της ταινίες είναι: «Οι καρβουνιάρηδες» (1977), «Σπάτα» (1978), «Θέατρο στο βουνό» (1985), «Ανθρώπινα δικαιώματα» (1988), «Οι γυναίκες» (1990), «Όλοι εμείς» (1994), «Αθήνα» (1995), «Για μια στιγμή» (1995), «Η ζωή στα σύρματα» (2003).
Έχει δημοσιεύσει δεκέδες κείμενα σε περιοδικά και έχει εκδόσει τα βιβλία «Φιλμογραφία ταινιών μικρού μήκους (1930-1979) και «Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους» (1992).
Η Αλίντα Δημητρίου, που τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία της, υπήρξε μια γυναίκα ταγμένη στην Αριστερά. Μια αγωνίστρια η οποία ουδέποτε υπέστειλε τη σημαία, δε συμβιβάστηκε και προσπάθησε να περάσει τις ιδέες της μέσα από το σημαντικό κινηματογραφικό της έργο.
Την αποχαιρετούμε με δάκρυα στα μάτια και με σφιγμένη τη γροθιά…