Υπάρχουν ακόμη κάποιοι που απορούν γιατί ο κόσμος συνεχίζει να φωνάζει «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»; Αν ναι, ας περάσουν μια βόλτα από την πλατεία στην επόμενη διαδήλωση
Η ώρα είναι 23.40, το βράδυ της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Μόλις επέστρεψα από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα ανέβει αυτό το κείμενο, καθώς δεν έχω σταθερό ίντερνετ.
Θέλω όμως να καταγράψω όλα όσα πρωτοφανή και τερατώδη έζησα αυτό το απόγευμα. Να ξεκαθαρίσω ότι ήμουν στο Σύνταγμα, οπότε ότι θα διαβάσετε εδώ ισχύει για όλα όσα συνέβησαν εκεί και πουθενά αλλού.
Ήδη από τις 17.20, όταν φτάσαμε εγώ και η παρέα μου στο Σύνταγμα αρχίσαμε να ακούμε κρότους και να μυρίζουμε δακρυγόνα που έπεφταν πιο μακριά. Αλλά σε γενικές γραμμές όλα ήταν καλά. Ο κόσμος αυξάνονταν σταδιακά. Κατά τις 20.00 από ότι κατάλαβα τα ΜΑΤ έλαβαν εντολή να κάνουν πιο εντατικές προσπάθειες να καθαρίσουν την πλατεία, καθώς τα δακρυγόνα άρχισαν να πέφτουν βροχή, κυρίως από την Σταδίου, αλλά και το κάτω μέρος της πλατείας. Εμείς είμασταν προς Αμαλίας, αλλά ακόμη και εκεί, λόγω συνωστισμού, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Κάθε αναπνοή απαιτούσε προσπάθεια. Πάλι καλά υπήρχαν κάποια άτομα με Μααλόξ και μας ψέκαζαν. Λίγο αυτό, λίγο το νερό στα μάτια, καταφέραμε και επηζήσαμε της πρώτης επίθεσης.
Σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να ξαναμαζεύεται στην πλατεία. Όλα ήταν αρκετά ζωντανά εκεί, αλλά ταυτόχρονα και απολύτως ειρηνικά. Κυκλοφορούσαμε από μπλοκ σε μπλοκ, συζητούσαμε και γενικά όλα κυλούσαν ομαλότατα, παρά τους κρότους που ακούγονταν από μακριά (επαναλαμβάνω, μιλάω για την Πλατεία Συντάγματος). Δεν είδα μπαχαλάκηδες, δεν είδα κάποιους να πετάνε αντικείμενα, γενικά δεν είδα κανέναν να προκαλλεί. Και εκεί, κατά τις 22.00, ξαφνικά σκάνε 2-3 δακρυγόνα στην Αμαλίας, ενώ ταυτόχρονα τα ΜΑΤ έσπρωχναν τον κόσμο προς την πλατεία. Από τη Σταδίου σκάνε άλλα 2-3 δακρυγόνα, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος να εγκλωβιστεί στην πλατεία. Όπως ήταν λογικό όλοι προσπαθούσαν να φύγουν προς τα κάτω με αποτέλεσμα να γίνει το αδιαχώρητο. Σαν να μην έφτανε αυτό και ενώ ο κόσμος γύρω μου εκλιπαρούσε για βοήθεια (όπως και εγώ γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και να δω) οι ματατζήδες πέταξαν δακρυγόνα μέσα στον κόσμο. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω καθώς το δακρυγόνο έσκασε ακριβώς πίσω μου. Ειλικρινά δεν ξέρω πως κατάφεραμε και φύγαμε από αυτή την κόλαση. Κινηθήκαμε προς Αμαλίας όπου σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα καθάριζε και τα ΜΑΤ μας έκαναν τη χάρη να μας αφήσουν να φύγουμε.
Δεν ξέρω εάν οι πυρκαγιές ήταν οργανωμένο σχέδιο, αλλά η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην πλατεία ήταν απολύτως οργανωμένη. Σκοπός τους δεν ήταν απλά να απωθήσουν τον κόσμο, αλλά ειλικρινά να σκοτώσουν. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως νοείται να ποτίζεις με δακρυγόνα τόσες χιλιάδες κόσμου οι οποίοι διαδηλώνουν ειρηνικότατα. Γι’ αυτό και μόνο ο κ. Παπουτσής ωφείλει εξηγήσεις και άμεση παραίτηση.
Ειλικρινά αυτό που έζησα δεν θα ήθελα να το ζήσει κανείς ποτέ ξανά. Είναι η πρώτη φορά που ήμουν εν μέσω δακρυγόνων και πρέπει να υπογραμμίσω ότι είναι άλλο πράγμα να βλέπεις τις αθλιότητες από την τηλεόραση και άλλο να τις ζεις από κοντά. Οι δειλοί που μας έπνιξαν με δακρυγόνα είναι κατάπτιστοι, τόσο οι εγκέφαλοι που έδωσαν τις εντολές όσο και τα άμυαλα και ακούνητα στρατιωτάκια που τις εκτέλεσαν. Αυτές οι μνήμες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου, όπως και στο μυαλό των περισσότερων που κοντέψαμε να πεθάνουμε από τα χημικά του κράτους μπροστά στην Βουλή.
Υπάρχουν ακόμη κάποιοι που απορούν γιατί ο κόσμος συνεχίζει να φωνάζει “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι”; Αν ναι, ας περάσουν μια βόλτα από την πλατεία στην επόμενη διαδήλωση.
Υ.Γ. Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους guest stars του ΠΑΜΕ, οι οποίοι μπορεί να μην πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο Σύνταγμα, αλλά κουνούσαν με τάξη και χαρά τα σημαιάκια τους στις στήλες του Ολυμπίου Διός όταν οι πνιγμένοι προσπαθούσαμε να πάρουμε αέρα.
Πηγή: Ο κόσμος έτσι όπως τον βλέπω εγώ