Προχθές έτυχε – γαμώ την ατυχία μου – να πέσω πάνω στο δελτίο ειδήσεων του Μέγκα και συγκεκριμένα πάνω σε μία γενική τοποθέτηση του Πρετεντέρη για το πώς πάνε τα πράγματα στη χώρα. Περίμενα να βγάλει μία γλώσσα από τον Έβρο έως τη Γαύδο για να γλείψει τον Παπαδήμο όμως τα πράγματα πήγαν πολύ διαφορετικά… Ο Γιαννάκης, σχεδόν οργισμένος, έλεγε πως αν η Ελλάδα, για να παραμείνει στην ευρωζώνη, θα πρέπει να μετατραπεί σε μία χώρα της Ασίας ή της Βόρειας Αφρικής, τότε δεν έχει κανένα νόημα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Και λες, όνειρο ζω μη με ξυπνάτε! Ο σύντροφος Πρετεντέρης έριξε στη συνέχεια μία ανάλυση για το πώς η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα οδηγήσει στην κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, οπότε οι συντάξεις θα μετατραπούν σε προνοιακά επιδόματα τύπου ΟΓΑ. Και είχε δίκιο! Σκέφτηκα πως μάλλον ο Πρετεντέρης πιστεύει περισσότερο, από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, στο νέο συνασπισμό εξουσίας, οπότε άρχισε από τώρα τις κολωτούμπες για να τα έχει καλά με την κυβέρνηση του βουνού όταν αυτή εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου.
Σήμερα άκουσα τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, τον Παναγόπουλο, να λέει πως αν δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τον κατώτερο μισθό των 750 ευρώ μεικτά στον ιδιωτικό τομέα, τότε η Ελλάδα δεν έχει κανένα νόημα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Και εδώ λες όπα… γιατί το ίδιο μπίρι – μπίρι και από τον Πρετεντέρη και από τον Παναγόπουλο, μέσες άκρες και από τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ, αλλά και από τον Πάγκαλο, δεν γίνεται. Γίνεται δηλαδή, αλλά ο λάκκος που υπάρχει στη φάβα πρέπει να είναι τεράστιος. Κάθε φορά που η κυβέρνηση του μνημονίου – η πρώην – ήθελε να περάσει ένα νέο πακέτο μέτρων, αμολούσε τα σκυλιά της και προσπαθούσε να επιβάλει μία κατάσταση πανικού στους από τα κάτω τερατολογώντας για τις «παράλογες» απαιτήσεις της τρόικας όσον αφορά τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Όσες φορές οι άνθρωποι της τρόικας ρωτήθηκαν για αυτές τις «παράλογες» απαιτήσεις τους, ποτέ δεν επιβεβαίωσαν ότι πιέζουν την κυβέρνηση ώστε να λάβει «παράλογα» μέτρα, όπως η κατάργηση του εισαγωγικού μισθού του ανειδίκευτου εργάτη, του 13ου και του 14ου μισθού.
Άλλωστε γιατί να πιέσει, αφού οι άνθρωποι της τρόικας γνωρίζουν πως στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα όσοι εργαζόμενοι καλύπτονται μόνο από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας – και όχι από κλαδικές και τις παλιές επιχειρησιακές συμβάσεις – βρίσκονται ήδη στο έλεος των εργοδοτών τους, που πληρώνουν όσο τους γουστάρει και όποτε τους γουστάρει. Δείτε για παράδειγμα τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ που όλες αυτές τις μέρες, των γιορτών, σκίστηκαν να δουλεύουν δεκάωρα. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ είναι μερικής απασχόλησης, που πάει να πει πώς θα πρέπει για τον Δεκέμβρη να πληρωθούν δύο επιπλέον μισθούς για τις υπερορίες που έχουν κάνει. Πιστεύει κανείς πως θα τους πάρουν; Πιστεύει κανείς πως θα υπάρξει έστω και ένα σούπερ μάρκετ που θα πληρώσει τις υπερωρίες των εργαζομένων; Αν το πιστεύει κάποιος, ας επικοινωνήσει με το alterthess και θα κερδίσει ένα εισιτήριο επιστροφής στην πραγματικότητα.
Άρα που είναι ο λάκκος στη φάβα;
Σε πρώτο χρόνο, σίγουρα στην κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας που, όπως θέλει ο ΣΕΒ, θα μειώσει το μέσο (και όχι το κατώτερο) μισθολογικό κόστος. Με το κατώτερο μισθολογικό κόστος οι εργοδότες έχουν ξεμπερδέψει εδώ και καιρό, κάνουν ότι γουστάρουν, όμως το μέσο μισθολογικό κόστος στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα παραμένει ακόμα «αγκάθι», καθώς οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας μπορεί να είναι κλινικά νεκρές, αλλά παραμένουν σε ισχύ ως ατομικοί όροι εργασίας του κάθε ένα εργαζόμενου ξεχωριστά. Έτσι μία μονομερή μείωση του μισθού από τον εργοδότη είναι ακόμα παράνομη. Οπότε το θέμα είναι στο «ακόμα», το πιθανότερο δηλαδή είναι η κυβέρνηση του Λουκά – άντε γαμήσου εργατιά – Παπαδήμου να προετοιμάζει κάποια νομοθετική ρύθμιση για τον ενταφιασμό των κλινικά νεκρών κλαδικών συμβάσεων εργασίας.
Σε δεύτερο χρόνο, στην εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου στο δημόσιο τομέα, που πρόκειται για ένα κανονικό σφαγείο. Μέχρι τώρα οι δημόσιοι υπάλληλοι το έχουν αντιμετωπίσει με μία δόση μεγάλης «αφασίας», που έχει να κάνει με τα όργια στον ιδιωτικό τομέα, με την ανεργία και φυσικά με την ανεπάρκεια των συνδικάτων του δημοσίου τομέα. Τώρα όμως που έσφιξαν τα γάλατα και η μισθοδοσία του Φλεβάρη δεν θα φτάσει ούτε για ζήτω, ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει; Έτσι η κυβέρνηση, για να μην γίνει τίποτα, δημιουργεί και πάλι (το ότι είναι ο Παπαδήμος στη θέση του Παπανδρέου αποτελεί λεπτομέρεια) ένα κλίμα τρομοκρατίας στους από τα κάτω που είναι πολύ πιθανό να επιβάλει την «αφασία» στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα.
Σε τρίτο χρόνο, στο ξεπούλημα όσο δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της δημόσιας περιουσίας μέχρι να πάμε στις εκλογές. Ήδη ο «σύντροφος» Πρετεντέρης λέει πως αν είχαν προχωρήσει οι ιδιωτικοποιήσεις τότε η τρόικα δεν θα μας πίεζε για νέα και «παράλογα» μέτρα που μάλιστα, όπως σημειώνει ο Γιαννάκης, δεν θα έχουν κανένα δημοσιονομικό όφελος, όπως οι μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Φαίνεται δηλαδή πως θα προσπαθήσουν να μας πουλήσουν τον εξής παπά: «Πουλάμε ότι έχουμε και δεν έχουμε όσο να ναι για να γλιτώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις». Μάλιστα δεν αποκλείεται να βρεθεί και κανένα σαΐνι που να θυμηθεί ότι με τον ασφαλιστικό νόμο του Ρέππα (του 2002) κάποια έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα έπρεπε να κατέληγαν στα ασφαλιστικά ταμεία…
Συμπερασματικά, ή τους ανατρέπουμε, ή μαύρο φίδι που μας έφαγε. Α, και ο Πρετεντέρης δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, είναι ΨΥΧΑΡΗΣ.