Από τα δεκαέξι μου ασχολούμαι με την πολιτική και όπως μπορείς να καταλάβεις στα, πολλά, χρόνια που έχουν περάσει από τότε έχω ακούσει – προφανώς και πει – ένα κάρο μαλακίες. Όμως, μαλακίες σαν και αυτές που είπε ο Αλαβάνος, μιλώντας πριν από λίγες μέρες σε μία εκπομπή της ΝΕΤ, δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Διάβασε τις και τα λέμε παρακάτω: «Είναι εντυπωσιακό πόσο το μεταναστευτικό συνδέεται με το θέμα της αποχώρησης από το ευρώ. Υπάρχει ένα ερώτημα. Γιατί ένας μετανάστης ο οποίος φεύγει από μια χώρα της Ανατολικής Ασίας διασχίζει δέκα χώρες και σταματάει στην Ελλάδα; Γιατί σταματάει στην Ελλάδα που έχουμε πτώση του ΑΕΠ κατά 5% και δεν μένει στην Τουρκία που έχει ανάπτυξη 8%; Για ένα απλό λόγο. Γιατί στην Ελλάδα κυκλοφορεί ένα πολύ ισχυρό νόμισμα, ένα όχι δικό της νόμισμα. Με συνέπεια αυτό να έχει πολύ μεγάλο αντίκρισμα στη χώρα του. Δεν θέλω να τα απλουστεύσω. Όμως η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει κάνει την Ελλάδα αποθήκη για τα μεγάλα ρεύματα των μεταναστών. Το Δουβλίνο ΙΙ πρέπει να σπάσει - την ίδια στιγμή οφείλουμε να νοιώθουμε την απελπισία και τον πόνο του άλλου που βρέθηκε εδώ πέρα. Ένας τρόπος, ίσως ο μοναδικός για να γίνει, είναι η αλλαγή του νομίσματος μπορεί να οδηγήσει σε μια ραγδαία μείωση των μεταναστών οι οποίοι αναζητούν χώρες με ευρώ ή δολάρια».
Πριν πάμε παρακάτω να σου πω πως την απομαγνητοφώνηση δεν την έκανα εγώ, αλλά προέρχεται από δελτίο τύπου του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Του Αλαβάνου δηλαδή δεν του ξέφυγαν οι παραπάνω μαλακίες, το αντίθετο, του άρεσαν και τις μοίρασε για να τις διαβάσουν αυτοί που δεν τις άκουσαν από την τηλεόραση. Όπως πολύ σωστά λέει ο λαός, τα καλά μυαλά χαλάνε εύκολα. Στην περίπτωση του Αλαβάνου αυτό ισχύει απόλυτα. Ο Αλαβάνος είναι αυτός που «άνοιξε τις κουρτίνες» για να μπει φως στο σκοτεινό δωμάτιο της Αριστεράς, που μίλησε πρώτος για την εναλλακτική διακυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς και που τα έβαλε με τη νυσταλέα κομματική γραφειοκρατία. Εντάξει, προφανώς και άλλοι έκαναν πολλά, ίσως και νωρίτερα από τον Αλαβάνο, αλλά ο Αλαβάνος τα έκανε όταν έπρεπε και όταν μπορούσαν να φέρουν αποτελέσματα. Και έφεραν. Και δεν σου μιλάω τόσο για το εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε για το στόχο της αριστερής διακυβέρνησης, όσο για την αλλαγή στον τρόπο που σκέπτεται πολύς κόσμος. Πάνω σε σημεία, από τόπο σε τόπο, ανάποδα, αντικαθιστώντας κάθε βεβαιότητα με μία αμφιβολία, ξεκινώντας από το τέλος και τελειώνοντας από την αρχή. Και πάλι, προφανώς ο Αλαβάνος δεν άλλαξε τα πράγματα, αλλά όμως έδωσε το σύνθημα για να γίνει αυτή η αλλαγή.
Πάει καιρός που είναι αδύνατο να παρακολουθήσεις, τουλάχιστον εγώ, τις σκέψεις του. Πάει καιρός που αυτά που λέει δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα. Και αυτό εμένα με στεναχωρεί και νομίζω πως θα έπρεπε να στεναχωρεί και άλλους, μιας και ο Αλαβάνος, ακόμα και με χαλασμένο μυαλό, είναι ένας πολύ συμπαθής άνθρωπος, πάρα πολύ απλός, καθόλου ψωνισμένος και πολύ εντάξει. Αλλά τα πράγματα έχουν και τα όρια τους. Γιατί καλές οι μαλακίες με το εθνικό νόμισμα – προφανώς αν είχαμε εθνικό νόμισμα οι μεγαλοφειλέτες του δημοσίου θα έσκαγαν τα 13,5 δις ευρώ που χρωστάνε, η δικαιοσύνη θα έβαζε στη φυλακή τον Πετζετάκι, οι εργάτες θα έπαιρναν τα κλειστά εργοστάσια και θα τα δούλευαν, η Ελλάδα θα παρουσίασε το μικρότερο, στην Ευρώπη, δείκτη απόκλισης μεταξύ των υψηλών και των χαμηλών εισοδημάτων, οι συντάξεις θα ήταν ανθρώπινες και οι νέοι άνθρωποι θα έβρισκαν δουλειά, αν ήθελαν – αλλά τους μετανάστες σε τέτοια εποχή, και με τέτοια άθλια και αβάσιμα επιχειρήματα, δεν τους βάζεις στο στόμα σου. Τι να πεις… Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το: Μετανάστες μην μας αφήνετε μόνους με τον Αλαβάνο.