Ένα από τα σημαντικά προβλήματα της Θεσσαλονίκης είναι η έλλειψη δημόσιου χώρου, όχι μόνο για αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, αλλά και για το στοιχειώδες. Χώρο για να περπατά ο πολίτης, ή να τσουλάει το καροτσάκι του ΑμεΑ και του μικρού παιδιού.
Πρώτη σκέψη για να απαντηθεί/ λυθεί το πρόβλημα είναι «να δημιουργήσουμε δημόσιο χώρο για τους πεζούς», άρα «να πεζοδρομήσουμε δρόμους/ η έστω μέρος αυτών».
Έτσι νομίζαμε ότι θα έπραττε η διοίκηση του Γιάννη Μπουτάρη, μετά και την κόντρα του Δήμου Θεσσαλονίκης με την Περιφέρεια και τους επιχειρηματίες, για το αν πρέπει η όχι να πεζοδρομηθεί μέρος της οδού Αγ. Σοφίας (από την εκκλησία της Αγ. Σοφίας μέχρι την Τσιμισκή). Ο Δήμος παρά τις αντιδράσεις πεζοδρόμησε πιλοτικά την οδό, και τους τελευταίους μήνες υλοποιείται και η επίσημη μετατροπή του δρόμου σε πεζόδρομο.
Θα περίμενε κανείς ο Δήμος, ως υπεύθυνος, μετά από όλο το σούσουρο, ακόμα και για επικοινωνιακούς λόγους, να δείξει μηδενική ανοχή στην καταπάτηση δημόσιου χώρου κτλ.
Αν περάσει κάποιος/ κάποια από την Αγ. Σοφίας και την Γ. Σταύρου (εκεί όπου κόπηκαν τα δύο δέντρα ως αναγκαία για την ανάπλαση) θα δει ότι ανάμεσα στα μηχανήματα του εργολάβου και τους εργάτες συνεχίζουν να υπάρχουν διάσπαρτα τραπεζοκαθίσματα.
Η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου πήρε την απόφαση ότι για όσο διάστημα πραγματοποιείται η ανάπλαση στην Αγ. Σοφίας και στους δύο κάθετους πεζοδρόμους, δεν θα αποκλειστεί η περιοχή για τους πεζούς, αλλά με σχετικά μέτρα ασφαλείας θα μπορούν να διασχίζουν τις τρεις οδούς.
Τα μέτρα ασφαλείας δεν υπήρξαν σχεδόν καθόλου, καθώς καθημερινά οι πεζοί κινδυνεύουν να πέσουν μέσα σε κάποια τρύπα, ή να τους χτυπήσει ο μανιασμένος εκσκαφέας της εταιρείας που πραγματοποιεί τις εργασίες.
Η Επιτροπή όμως είπε ευθαρσώς ότι δεν θα υπάρξει τραπέζι η καρέκλα στο σημείο μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες ανάπλασης, και τότε βλέπουμε.
Τι βλέπουμε όμως; Το εντελώς αντίθετο. Όλα τα καφέ, ή μάλλον σχεδόν όλα, έχουν από την πρώτη στιγμή, ανάμεσα σε μπετονιέρες, τούβλα και χώματα, αναπτύξει ανενόχλητα τραπεζοκαθίσματα.
Μάλιστα γνωστό καφέ της Αγ. Σοφίας ζήτησε να ολοκληρωθεί η πεζοδρόμηση στο δικό του σημείο για να μπορεί να «δουλέψει», και στη συνέχεια ας γίνει και το υπόλοιπο.
Έχει ενδιαφέρον σε αυτό το σημείο να πούμε ότι πρόσφατα η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου Θεσσαλονίκης, μετά από εισήγηση των υπηρεσιών, εμπλεκομένων και των οικονομικών, ενέκρινε το «νέο σχέδιο για τα τραπεζοκαθίσματα» στην Θεσσαλονίκη.
Το σχέδιο μόνο «νέο» δεν μπορείς να το πεις. Φυσικά η διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης με τις καλές σχέσεις που έχει με τα κυρίαρχα ΜΜΕ της πόλης, προσπάθησε να προωθήσει μια περιγραφή του τύπου «τα πεζοδρόμια στους πεζούς».
Στην πραγματικότητα το πλάνο που εγκρίθηκε κινείται με βάση τον νόμο. Δίνει δηλαδή το maximum του νόμου στους ιδιοκτήτες των καφέ/ μπαρ για «ανάπτυξη» τραπεζοκαθισμάτων, ενώ «περιφρουρεί» και προστατεύει, όπως ο νόμος ορίζει, τις διαβάσεις και τις μπάρες των ΑμεΑ.
Αυτά τα περιέγραφε και το προηγούμενο υπηρεσιακό σχέδιο του Δήμου, γιατί τα επιβάλλει ο νόμος. Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το αν εφαρμόζεται ο νόμος, και αν όχι πως και πότε ελέγχεται ο παραβάτης.
Με βάση και το παράδειγμα της Αγ. Σοφίας, μας πιάνει φόβος και τρόμος για το τι έχει στο μυαλό του ο Γ. Μπουτάρης και οι συνεργάτες του για την μελλοντική πεζοδρόμηση της Λ. Νίκης, της παλιάς παραλίας.
Αν το πλάνο της πεζοδρόμησης λέει «όλα στα καφέ/ μπαρ» τότε την έχουμε άσχημα. Η βασίλισσα των τραπεζοκαθισμάτων Λ. Νίκης με τις χιλιάδες παραβάσεις που ποτέ δεν ελέγχονται, θα «αναπτυχθεί» βίαια προς το μέτωπο της θάλασσας.
Αυτή η σκέψη δεν έρχεται κόντρα με την πρόταση για μόνιμη πεζοδρόμηση της Λ. Νίκης. Η παλιά παραλιακή οδός φυσικά και πρέπει να γίνει πεζόδρομος. Αρκεί μαζί με τα αυτοκίνητα να φύγουν και τα μεγάλα συμφέροντα της πόλης που συνεχίζουν να απολαμβάνουν την προστασία των «θεσμών» της πόλης, στο όνομα της «υγιούς επιχειρηματικότητας».
Ιάσων Μπάντιος
