Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη δυο χρόνια τώρα, ασκεί άκρατη νεοφιλελεύθερη πολιτική, με ακροδεξιά ατζέντα. Επιτίθεται σκαιότατα στα όποια εργατικά, συνδικαλιστικά, συνταξιοδοτικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα έχουν απομείνει στους πολίτες και «βάζει πλάτη» στις διεκδικήσεις της αστικής τάξης, κα του κεφαλαίου, σε βάρος των εργαζομένων αλλα και κάθε έννοιας δημόσιου αγαθού, υπηρεσιών κλπ. Αν κάποιος καλοπροαίρετα και ίσως με μια δόση υπερβολής χαρακτήριζε στο παρελθόν τον κ. Τσιπρα ως «ερασιτέχνη ψεύτη», σίγουρα πολύ πιο εύκολα μπορεί να χαρακτηρίσει σήμερα τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη ως «επαγγελματία διαστρεβλωτή της πραγματικότητας». Με την πλήρη στήριξη της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου έχει αφήσει την αγορά να «αυτορυθμίζεται», με τον αυτόματο πιλότο, χωρίς στρατηγικο σχέδιο, στόχους και όραμα.
Η χώρα από το 2022 και για πολλά χρόνια θα μπει ξανά στον «κορσέ» των μνημονίων και των πρωτογενών πλεονασμάτων, με όχημα την «Ελλάδα 2.0». Πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι, ενώ η φτώχεια και η εξαθλίωση θα επεκτείνεται. Στυλοβάτης στην όλη προσπάθεια η Ελληνική Αστυνομία, «μακρύ χέρι» του κράτους διαχρονικά, ιδιαίτερα με ακροδεξιές κυβερνήσεις. Στην εξωτερική πολιτική ο ρόλος των ΗΠΑ θυμίζει εποχές του 1950, ενώ η αδυναμία και η απροθυμία της κυβέρνησης να υποστηρίξει σθεναρά τις ελληνικές θέσεις και συμφέροντα έναντι κυρίως της Τουρκίας και των απαιτήσεων της, αλλά και έναντι της Γερμανίας στην ΕΕ, που έχει αλλα συμφέροντα από εμάς, είναι εμφανέστατη. «Μικροί» και «κοντόθωροι» πολιτικοί ηγέτες αποδέχονται ουσιαστικά την ενίσχυση και τον εμπλουτισμό των θεμάτων που θέτει η Τουρκία για διαπραγμάτευση σε μελλοντικό χρόνο, υποθηκεύοντας την. Η αστική τάξη της χώρας, με τον κύριο πολιτικό εκφραστή της στην εξουσία, έχει ουσιαστικά αποδεχτεί το «δίκαιο του ισχυρότερου» που προωθεί η Τουρκία, και απλά αναβάλλει, την όποια διαπραγμάτευση – ήττα.
Στο εσωτερικό, η αδυναμία να διαχειριστεί την πανδημία είναι έκδηλη, με αντικρουόμενες αποφάσεις που προκαλούν γέλια και ποικίλα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα, με αντιεπιστημονικές μεθοδεύσεις, με «χειραγώγηση» της κοινής γνώμης από «πρόθυμα» ΜΜΕ και ακόμα πιο πρόθυμους διακεκριμένους επιστήμονες που δηλώνουν τα πάντα έναντι «πινακίου φακής». Με όχημα μάλιστα την αντιμετώπιση της πανδημίας προωθείται η εκθεμελίωση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και η χειραγώγηση της κοινωνίας. Αυτό βεβαια που αποφεύγουν συστηματικά, για λόγους ιδεοληπτικούς, είναι η στηριξη του ΕΣΥ με πόρους, μέσα κα προσωπικό, και τη στηριξη της πρωτοβάθμιας δημόσιας περίθαλψης. Ακόμα χειρότερη είναι η κατασταση στο χώρο της Παιδείας. Ανεκδιήγητοι υπουργός και υφυπουργοί, που μόνος τους στόχος είναι η αποσάθρωση της δημόσιας Παιδείας και του δημόσιου Πανεπιστήμιου, από προφανή ιδεολογική απέχθεια σε κάθε τι δημόσιο. Έτσι απόφοιτοι Λυκείου είναι ακατάλληλοι, μεν, για το ελληνικό Πανεπιστήμιο, αλλά επιθυμητοί φοιτητές των ιδιωτικών κολλεγίων, που ξεφυτρώνουν παντού, χωρίς έλεγχο και κανόνες. Μόνος κανόνας η ισοτιμία τους με τα Πανεπιστήμια.
Η αξιωματική αντιπολίτευση με σαφή ηγετική επιλογή να εκφράσει την νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, προσπαθεί, χωρίς επιτυχία, να αρθρώσει αξιόλογο κυβερνητικό λόγο και πρόταση και συχνά συμπλέει με τις πολιτικές της κυβέρνησης. Ψηφίζει, το μισό αντεργατικό έκτρωμα, το όποιο καταγγέλλει μόνο φραστικά. Ουσιαστικά στηρίζει, την ιδεοληπτική επιλογή της κυβερνησης για παρουσία της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια, παρά την αντίδραση σύσσωμης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Στηριζει και ψηφιζει, την ιδιωτικοποίηση, με δανεικά μάλιστα, του Ελληνικού. Με ανύπαρκτη παρουσία στη τοπική αυτοδιοίκηση, με μικρή παρουσία στα συνδικάτα, αδυνατεί ακόμα και να συσπειρώσει το κόσμο της να διαδηλώσει και να εναντιωθεί στις κυβερνητικές επιλογές. Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε μια έξαρση της ρητορικής αντιπαράθεσης με τη ΝΔ. Όμως το άσχημο, πρόσφατο, κυβερνητικό παρελθόν αποτελεί το κύριο «βαρίδι» στην αναρρίχηση του στην εξουσία. Όταν, στα πλαίσια του δικομματισμού, γίνει πρώτο κόμμα μαλλον θα χρειαστεί αριστερές κα δεξιές πατερίτσες για να κυβερνήσει. Ένα μέρος του πρώην ΠΑΣΟΚ, το ΜΕΡΑ25, και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί είναι οι πιθανοί νεοι συνοδοιποροι.
Το Κίνημα Αλλαγής με ισχυρή παρουσία στη τοπική αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλισμό στα επιμελητήρια, μάλλον δε μπορεί να αρθρώσει αξιόλογο, δικό του πολιτικό λόγο, στη κεντρική πολιτική σκηνή. Αλλά από την παρουσία των στελεχών του σε θέσεις ευθύνης –στελέχωση κυβέρνησης, δήμαρχοι, περιφερειάρχες κλπ- βλέπουμε ένα νεκρό πολιτικό οργανισμό που τίποτα νέο δεν έχει να προσφέρει στη χώρα.
Αξιόλογες ζυμώσεις γίνονται στο χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ προσπαθεί, μετά και το συνέδριο του, να έρθει σε επαφή και ώσμωση με άλλες κοινωνικές δυνάμεις, αρθώνει ένα αξιόλογο πολιτικο λόγο και αποτελεί τη μόνη δύναμη στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, με σαφείς θέσεις υπέρ των λαϊκών δυνάμεων, αποτελεί το ανάχωμα στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης και της επικρατούσας ιδεολογίας της δεξιάς. Ανάλογες ζυμώσεις γίνονται και στον πολιτικό χωρο της ριζοσπαστικής – ανανεωτικής αριστεράς που κάλυπτε παλαιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, για να σχηματιστεί ένας νέος πολιτικός σχηματισμός με κοινοβουλευτική παρουσία. Αλλά και στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, υπάρχει έντονη κινητικότητα.
Παρατηρείται, παρά την εμφανή αντίθεση σε κυβερνητικές πρακτικές, και την υπόγεια δυσαρέσκεια που υποβόσκει, οι πολίτες παρασυρμένοι και από τα «πληρωμένα» ΜΜΕ, να υποκύπτουν στην κυβερνητική ατζέντα, κα να μην αντιδρούν ουσιαστικά σε αυτά που συμβαίνουν η δρομολογούνται. Φαντάζει, αναγκαίο εμείς, ιδιαίτερα άσοι κινούμαστε στο χώρο της αριστεράς, να καταγγείλουμε κα να αντισταθούμε:
• στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που ζούμε,
• στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής κα του περιβάλλοντος,
• στην ιδιωτικοποίηση των πάντων
• στην φτωχοποίηση του λαού μας
Είναι εμφανές ότι αυτές οι πολιτικές ανατρέπονται μόνο με δράση, κινήματα και λαϊκούς αγώνες.
