«Με χιόνι, με βροχή και δακρυγόνα εμείς θα συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα» φώναζαν αδιάκοπα χθες εκατοντάδες κάτοικοι της Β. Α Χαλκιδικής που ανέβηκαν για ακόμη μία φορά στο βουνό Κάκαβος στις Σκουριές της Χαλκιδικής προκειμένου να δουν με τα μάτια τους πως υλοποιείται η «ανάπτυξη» που τους υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός πριν λίγους μήνες.
Ένα φράγμα από σιδερένια κιγκλιδώματα και συρματοπλέγματα που εκτείνεται κατά μήκος των εγκαταστάσεων της εταιρείας σε μία αποψιλωμένη έκταση 200 στρεμμάτων, χιλιάδες στοίβες από κομμένα δένδρα, και ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις ΜΑΤ, ΥΜΕΤ και ΟΠΚΕ συνθέτουν ένα τοπίο ματωμένο από τις δραστηριότητες της Ελληνικός Χρυσός. Η βαθιά θλίψη που επικρατεί στις ψυχές των κατοίκων στο αντίκρισμα της ολοένα και αυξανόμενης καταστροφής του βουνού δεν είναι ικανή να σβήσει την ελπίδα. «Μπορεί ένα μέρος του δάσους αυτή τη στιγμή να θυσιάζεται, εμείς όμως θα νικήσουμε και θα σώσουμε το βουνό, ελπίζουμε κάποια στιγμή το δάσος να μας το συγχωρέσει» λέει η Δημήτρης Κάλτσος βλέποντας τα σιδερένια κιγκλιδώματα να εμποδίζουν ακόμη και το μάτι να δει τι συμβαίνει μέσα στις εγκαταστάσεις της εταιρείας.
Οι κάτοικοι «συνομιλούν» με τα δένδρα,το χώμα, τα ρυάκια, όσο μεταφυσικό και αν ακούγεται αυτό. Περπατώντας στους δασικούς δρόμους που πλέον μοιάζουν με αεροδιαδρόμους από τις συνεχείς διανοίξεις και αποψιλώσεις δένδρων μέχρι και τα μπλόκα της αστυνομίας έξω από το εργοτάξιο, οι κάτοικοι αγγίζουν τους κορμούς, ψάχνουν να δουν τι έχει χαθεί, τι καταστρέφεται κάθε μέρα που περνάει από τον οδοστρωτήρα της «ανάπτυξης».
Το χιόνι εναλλάσσεται με την βροχή κάνοντας ακόμη και το περπάτημα να μοιάζει μερικές φορές δύσκολο,ο κόσμος όμως βρίσκεται σε συνεχή επαγρύπνηση, συνθήματα που διαδέχονται κραυγές αγωνίας ακούγονται από παντού και κάνουν την αίσθηση της αλληλεγγύης να μοιάζει ανίκητη. Κανείς δεν το βάζει κάτω, “ανάβαση στο Κάκαβο σημαίνει ελευθερία” σιγοτραγουδούν οι γυναίκες στην κεφαλή της πορείας κάνοντας πλέον κατανοητό γιατί το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού αντέχει παρά τις διώξεις, τις συνεχόμενες δίκες, την κούραση και την οργή που προκαλεί η παράταιρη εικόνα των ισχυρών δυνάμεων της αστυνομίας και των συρματοπλεγμάτων στο δάσος.
Η μόλυνση έχει επεκταθεί και στα νερά της περιοχής
Στην επιστροφή από το βουνό ακολουθήσαμε τον δρόμο που πηγαίνει προς τον «λάκκο Καρατζά», ένα ρέμα που μαζί με το Λιοτσάνικο αποτελούν τις βασικές πηγές υδροδότησης της περιοχής. Παρά τις διαπιστωμένες παρανομίες και από την επιθεώρηση μεταλλείων η εταιρεία συνεχίζει τις εργασίες της με στόχο στην αποψιλωμένη πλέον πλαγιά που παλιά δέσποζε ένα πανέμορφο δάσος να κατασκευάσει μία λίμνη απόθεσης αποβλήτων. Σύμφωνα με τους κατοίκους, το νερό του ρέματος έχει ήδη μολυνθεί λόγω γεωτρήσεων στις οποίες προβαίνει το τελευταίο διάστημα η εταιρεία και οι οποίες προκαλούν όξινη απορροή. Ξεριζωμένοι κορμοί δένδρων κείτονται δεξιά και αριστερά στις όχθες του ρέματος, το νερό του οποίου είναι πλέον γεμάτο αφρούς, φυσαλίδες ενώ το χρώμα του σε πολλά σημεία είναι πορτοκαλί. Οι κάτοικοι έχουν ήδη αποστείλει δείγματα σε ειδικά εργαστήρια για την εξέταση της σύστασης του νερού και τον εντοπισμό της πιθανής μόλυνσης.
Ο αγώνας μας διαθέτει πολλών ειδών όπλα
Στην συγκέντρωση στην πλατεία της Ιερισσού το πρωί της Κυριακής, λίγο πριν ξεκινήσει η αυτοκινητοπομπή προς τις Σκουριές ο κόσμος χαμογελούσε, χαρούμενος που θα ανέβει μετά από αρκετό καιρό ξανά στο βουνό, χαιρετούσε τους δημοσιογράφους οι περισσότεροι από τους οποίους δεν νοιώθουν πλέον απλοί «καταγραφείς» των γεγονότων αλλά κομμάτι αυτού του αγώνα που δίνεται και στα μέσα ενημέρωσης απέναντι στην σιωπή που προσπαθούν να επιβάλλουν οι υποστηρικτές των χρυσοθήρων.
«Ο αγώνας μας είναι παντός καιρού» λέει η Άννη εξηγώντας ότι με το «παντός καιρού» δεν αναφέρονται μόνο στο χιόνι και την βροχή αλλά στο ότι ο αγώνας τους διαθέτει πολλών ειδών όπλα και τρόπους να εκδηλώνεται, άλλες φορές με ανάβαση στο βουνό άλλες φορές με πορείες, συναυλίες , εκδηλώσεις κα. «Έχουμε περάσει από διάφορα στάδια αλλά η μνήμη όσων ζήσαμε στο παρελθόν καθώς και όσων ζούμε εξαιτίας της συνεχόμενη προσπάθειας της εταιρείας να μας εξοντώσει, παραμένει ζωντανή» προσθέτει και υπενθυμίζει ότι στα μπλόκα του χωριού άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών συνεχίζουν να φυλούν Θερμοπύλες. «Για μας τα μπλόκα είναι ακόμη οι πύλες του αγώνα, είναι το σύμβολο εκείνο που μας βοηθάει να έχουμε επαφή με το παρελθόν. Κανείς δεν έχει ξεχάσει την εισβολή των ΜΑΤ στο χωριό και στα σπίτια των συναγωνιστών μας».
«Αντιστεκόμαστε- αντέχουμε -νικάμε» λέει ένα σύνθημα γραμμένο σε έναν τοίχο στην είσοδο του χωριού δίπλα στο αυτοσχέδιο σπιτάκι που έχουν στήσει οι κάτοικοι στα μπλόκα για να ζεσταίνονται κατά την διάρκεια της βάρδιάς τους. Το σύνθημα αυτό παραμένει εκεί αναλλοίωτο από τις βροχές και τον χρόνο για να θυμίζει σε όποιον περνάει ότι ο αγώνας αυτός συνεχίζεται.
Σταυρούλα Πουλημένη
Περισσότερες φωτογραφίες δείτε εδώ