Αυτός είναι ο τίτλος του παραπάνω βίντεο γυρισμένο από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο στο Ροζάριο της Αργεντινής. Είναι ένα καλομονταρισμένο σύνολο εικόνων και στιγμών από την πορεία της Νιούελ’ς για το πρωτάθλημα που κατέκτησε στην Αργεντινή, αλλά και από την άτυχη πορεία της στο Κόπα Λιμπερταδόρες που σταμάτησε στην διαδικασία των πέναλτι στην ημιτελική φάση.
Και μέσα στις εικόνες από τις κερκίδες και από το γήπεδο, μέσα στους πρωταγωνιστές οπαδούς και παίκτες όπως ο Νάτσο και ο Μάξι, φαίνεται ο σεβασμός και η αγάπη από όλους τους φίλους της Νιούελ΄ς, εν προκειμένω τους δημιουργούς του βίντεο, στο πρόσωπο του Χεράρδο «Τάτα» Μαρτίνο. Φαίνεται από τα πλάνα του Μαρτίνο που έχουν επιλεχθεί. Όχι κάποιον τύπο να ουρλιάζει από τις γραμμές, να πανηγυρίζει ή να κάνει έντονες κινήσεις. Ο Μαρτίνο τα κάνει κι αυτά, αλλά δεν είναι αυτό το κύριο χαρακτηριστικό του. Είναι ο ήσυχος τύπος που θα μπει στο γήπεδο, θα κάνει τον σταυρό του, θα χαιρετίσει τον κόσμο και θα διευθύνει την ομάδα που έχει χτίσει ο ίδιος. Αυτό είναι που τον χαρακτηρίζει. Μεθοδικότητα και δουλειά.
Άγνωστο πώς θα τα πάει στη Βαρκελώνη. Η επιλογή του όμως δείχνει δυο πράγματα. Πρώτον, ότι ανεξάρτητα από το πόσο συμπαθεί ή όχι κάποιος την Μπαρσελόνα (εγώ δεν την υποστηρίζω) ο σύλλογος δείχνει να ξέρει ποια πρέπει να είναι τα κριτήριά του για να επιλέγει άτομα. Τώρα θα μου πει κάποιος: «Αλήθεια μεγάλε; Και τον Νεϊμάρ τι τον πήρε;» και μπορεί να έχει και δίκιο, θα το δούμε στο μέλλον. Αλλά στο θέμα του προπονητή πήγε από τον Πεπ στον βοηθό του και από εκεί δεν έψαξε να κάνει μανταμσουσουδισμούς που θα έκανε κάποια νεόπλουτη αγγλική (ή εσχάτως) γαλλική ομάδα. Απέφυγε τα κλασσικά ονόματα γυρολόγους με υψηλά κασέ, αλλά βρήκε έναν άνθρωπο με έργο πίσω του σε τελείως διαφορετικές συνθήκες. Κάποιον που να ταιριάζει στο προφίλ (αγωνιστικό και όχι μόνο) της ομάδας, που μπορεί να κινηθεί πάνω στις ράγες στις οποίες ο σύλλογος της Καταλωνίας πορεύεται τα τελευταία χρόνια.
Δεύτερον, φαίνεται για μια ακόμα φορά πόσο λάθος είναι η άποψη που υπάρχει σε αρκετό κόσμο του στυλ «έλα μωρέ τώρα να “ούμε, δεν έχουν τακτική στην Λατινική Αμερική, τους δώνουνε μια μπάλα και παίζουν». Μερικές από τις μεγαλύτερες αλλαγές στο πώς παίζεται το ποδόσφαιρο έχουν ξεκινήσει από την Λατινική Αμερική σχεδόν έναν αιώνα πριν. Μπορεί ο Λατινοαμερικάνος να μπαίνει δυσκολότερα σε καλούπια και να έχει πάντα μέσα του μια διαφορετική νοοτροπία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μπάλα δεν μαθαίνεται από μικρή ηλικία με οργανωμένες ακαδημίες και με προπονητές που ασχολούνται συνεχώς με την τακτική. Ο Μαρτίνο είναι ο τέταρτος Αργεντίνος προπονητής που κάθεται στον πάγκο της Μπαρσελόνα και αυτό δείχνει πολλά.
Το εντυπωσιακό με τον 50χρονο κόουτς είναι ότι μέχρι και φέτος αποτελούσε ίσως τον ορισμό του «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Η προπονητική του πορεία στην Αργεντινή ήταν σε μικρές ομάδες μέχρι που το 2002 πήγε στην Παραγουάη. Εκεί έδωσε δυο πρωταθλήματα στην Λιμπερτάδ μετά από 26 ολόκληρα χρόνια, πήγε στη συνέχεια στην Σέρο Πορτένιο όπου πήρε ακόμα ένα πρωτάθλημα (ας μην μπλέξουμε με Απερτούρες και Κλαουζούρες) και στη συνέχεια και ενώ ήταν μέσα στη δόξα αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα για να αφοσιωθεί όπως είπε στην οικογένειά του. Η επιστροφή του έγινε μετά από 6 μήνες στην Κολόν στην Αργεντινή όπου δεν τα πήγε καλά και έσπασε και ένα ρεκόρ, αφού στα πρώτα 7 χρόνια της προπονητικής του θητείας δεν είχε χάσει ποτέ δυο ματς συνεχόμενα. Έφυγε μετά από μόλις 21 παιχνίδια, η πιο αποτυχημένη περίοδος της καριέρας του, για να γυρίσει στον ποδοσφαιρικό του παράδεισο την Παραγουάη και πίσω στην Λιμπερτάδ με την οποία πήρε ακόμα ένα πρωτάθλημα και έκανε μια μεγάλη πορεία στο Λιμπερταδόρες.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι πιο γνωστά. Προπονητής για 5 χρόνια σχεδόν στην Παραγουάη, όπου λατρεύτηκε όσοι λίγοι και έφερε την ομάδα σε έναν τελικό Κόπα Αμέρικα και στους 8 του Μουντιάλ της Ν. Αφρικής. Βίοι παράλληλοι σχεδόν με έναν άλλον μεγάλο προπονητή από το Ροζάριο, τον Μαρσέλο Μπιέλσα. Ο ένας στη Χιλή, ο άλλος στην Παραγουάη και τελικά κι οι δυο στην Ισπανία. Ο «Τάτα» ήταν ένας από τους αγαπημένους παίκτες του Μπιέλσα στη Νιούελ’ς και οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ. Ο Μπιέλσα έφυγε από τη Νιούελ’ς παίρνοντας την Κλαουζούρα του 1992, χάνοντας όμως στον τελικό του Λιμπερταδόρες στα πέναλτι από τη Σάο Πάολο (με παίκτη τον Μαρτίνο). Ο Μαρτίνο έχασε το Τορνέο Ινισιάλ με την ομάδα να καταρρέει στα τελευταία ματς (δεχόμενος κι ο ίδιος κριτική, όπως ο Μπιέλσα που όμως είχε έρθει 18ος πριν πάρει το πρωτάθλημα), πήρε όμως αρκετά εύκολα το Τορνέο Φινάλ και έχασε στα πέναλτι από Βραζιλιάνους (αυτή τη φορά στα ημιτελικά του Λιμπερταδόρες).
Οι δυο προπονητές μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία και πώς αλλιώς θα γινόταν, αφού ο Μαρτίνο έπαιξε την καλύτερη μπάλα, έμαθε ποδόσφαιρο με τον Μπιέλσα. Ακόμα και το στυλάκι τους με το ψιλο-χαιτικό και το γυαλί μοιάζει. «Και γιατί δεν πήραν τον Μπιέλσα ρε φιλαράκι τότε;» είναι μια εύλογη απορία. Δεν μπορώ να είμαι στο μυαλό των διοικούντων, αλλά αν μπορούσα να προβλέψω θα έλεγα ότι εκτός από τα καλά λόγια του Μέσσι μέτρησε ότι ο Μαρτίνο δεν έχει το παρατσούκλι «ο τρελός» όπως ο Μπιέλσα. Ο Μπιέλσα μέσα σε όλα τα καλά του έχει και αρνητικά και η σταθερότητα δεν ανήκει στα πρώτα. Πολύ συχνά χάνει το παιχνίδι, θολώνει και η ομάδα του από την μία στην άλλη μπορεί να φέρει εντελώς αντιδιαμετρικά αποτελέσματα. Επίσης, ο Μαρτίνο ίσως ταιριάζει και λίγο περισσότερο στο ευρωπαϊκό στυλ από την άποψη, ότι ξέρει να αμυνθεί καλύτερα (κάτι που έχουμε δει στη σφιχτή Παραγουάη). Και αν αυτό ακούγεται εκτός νοοτροπίας Μπαρσελόνα, τότε ίσως κάποιος θα έπρεπε να ξαναδεί το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ και τα παιχνίδια στο Μιλάνο και το Μόναχο. Ο Μαρτίνο δουλεύει με μικρούς, δουλεύει από τα άκρα, θέλει την κατοχή, θέλει το πρέσινγκ (να έπαιρνε και τον Νάτσο στη Βαρκελώνη, τι καλά) και ξέρει να πλησιάζει τους παίκτες. Το αν πετύχει μένει να το δούμε. Επιστρέφοντας πάντως στο αρχικό βίντεο, ο Μαρτίνο έχει δείξει ότι εκτός από καρδιά έχει και κεφάλι και στο δεύτερο χρωστάει πολλά.
Πηγή: othersidefootball.com