in

Η τρίτη «Πλατεία» και η ανανέωση της ελπίδας. Του Φοίβου Αρβανίτη

Η τρίτη «Πλατεία» και η ανανέωση της ελπίδας. Του Φοίβου Αρβανίτη

Η ακύρωση του ισλαμιστικού πολιτικού σχεδίου που επιχείρησε να επιβάλει η Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου είναι πραγματικότητα. Το μείγμα αυταρχισμού, σαρίας, ανομίας και πτώσης του βιοτικού επιπέδου που χαρακτήρισε τη βραχύβια προεδρία Μόρσι, αποξένωσε πολύ γρήγορα τεράστια τμήματα του πληθυσμού των μεγάλων πόλεων και τα έστρεψε μαχητικά εναντίον του. Η σαρία του Μόρσι ήρθε μαζί με την ακρίβεια στα τρόφιμα, την έλλειψη καυσίμων, τις διακοπές στο ηλεκτρικό, την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας, την κατάρρευση των εσόδων από τον τουρισμό, την επικίνδυνη ασυναρτησία στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες, τις επιθέσεις στο δρόμο εναντίον γυναικών χωρίς μαντήλα, τα λιντσαρίσματα χριστιανών και σιιτών, τις διώξεις δημοσιογράφων και συνδικαλιστών, το συνεχή πόλεμο με το δικαστικό σώμα και την πλήρη άρνηση της Αδελφότητας να μοιραστεί ένα κομμάτι της κυβερνητικής ευθύνης με κοσμικές πολιτικές δυνάμεις, παρά τη συμφωνία που είχε κάνει μαζί τους για να τον υποστηρίξουν στο δεύτερο γύρο των περσινών προεδρικών εκλογών.

Παράλληλα, το στρατιωτικό κατεστημένο και η ελίτ του παλιού καθεστώτος υπονόμευσαν συστηματικά τη διακυβέρνηση της Αδελφότητας. Η απάντηση του Μόρσι σ΄αυτή την υπονόμευση δεν ήταν να επιδιώξει σύμπραξη με τις κοσμικές δημοκρατικές δυνάμεις – κάνοντας τις ανάλογες παραχωρήσεις – αλλά να περιχαρακωθεί ακόμα περισσότερο στο κλειστό, φοβικό σύμπαν της οργάνωσής του, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί ακόμα και από μετριοπαθείς ισλαμιστές, σαν τον Αμπντούλ Φοτούχ, αλλά και τους «λεγκαλιστές» σαλαφίν του κόμματος Αλ Νουρ.
 
Ήδη από το Γενάρη του 2013 ο Μόρσι ήταν πρόεδρος με ελάχιστη εξουσία στην πράξη. ΄Επαιρνε αποφάσεις που δεν εφαρμόζονταν, εξέδιδε διατάγματα που έμεναν στα χαρτιά, έκανε κινήσεις στο διεθνή χώρο που γίνονταν αυτοστιγμεί καταγέλαστες, ήταν ανήμπορος να εξασφαλίσει έστω και στοιχειώδη αστυνόμευση στις μεγάλες πόλεις και “έδιωχνε” τους συναλλαγματοφόρους τουρίστες εξοργίζοντας σημαντικά τμήματα του εκλογικού σώματος. Η ασυναρτησία έγινε σήμα κατατεθέν του.  Τη μία μέρα δήλωνε πολέμιος της “τρομοκρατίας” και την επόμενη καλούσε τους Αιγύπτιους να πάνε στη Συρία για τζιχάντ κατά του ΄Ασαντ, ευθυγραμμιζόμενος με την Αλ Κάιντα. Τη μία μέρα καλούσε τους ξένους τουρίστες να κατακλύσουν ξανά την “ασφαλή” Αίγυπτο και την επόμενη διόριζε κυβερνήτη του Λούξορ έναν πρώην τζιχαντίστα, καταδικασμένο για συμμετοχή σε φόνους τουριστών. Τη μία μέρα κήρυσσε στρατιωτικό νόμο στο Πορτ Σαϊντ και την επόμενη τον ανακαλούσε.

Ενδεικτικό της μεταστροφής του κλίματος είναι ότι αμέσως μετά το αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου για το «σύνταγμα Μόρσι», τόλμησαν, για πρώτη φορά μετά την Επανάσταση, να εμφανιστούν δημόσια και να διαδηλώσουν οπαδοί του Μουμπάρακ ζητώντας να απαλλαγεί από τις κατηγορίες και να επανέλθει για να “σώσει” την Αίγυπτο. Και οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν γιουχαρίστηκαν, όπως θα είχε συμβεί λίγους μήνες νωρίτερα, παρά φιλοξενήθηκαν στα μίντια, με ρεπορτάζ ακόμα και σε αριστερόστροφα έντυπα.

Το σκηνικό της σύγκρουσης που κατέληξε στην αποκαθήλωση της Αδελφότητας είχε ήδη στηθεί από εδώ και αρκετούς μήνες, με την πρωτοβουλία Τάμαροντ   και τη συγκρότηση του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας ( NSF ) από σύσσωμη την κοσμική αντιπολίτευση ( πολιτική και συνδικαλιστική ), με εξαίρεση τους νοσταλγούς του Μουμπάρακ. ΄Ηταν τόση η οργή του κόσμου για την Αδελφότητα ώστε η ταχύτητα με την οποία συλλέγονταν οι υπογραφές για την προκήρυξη πρόωρων προεδρικών εκλογών αιφνιδίασε ακόμα και τους εμπνευστές του Τάμαροντ. Κάτι που ξεκίνησε σαν κίνηση διαμαρτυρίας και πίεσης, σαν διαπραγματευτικό ατού, έγινε χιονοστιβάδα σε ελάχιστο χρόνο, ανοίγοντας με σαφήνεια την προοπτική μιας νέας λαϊκής «εξέγερσης Ταχρίρ», ενάντια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα αυτή τη φορά.

Ένα τμήμα του μπιγκ μπίζνες της χώρας, με επικεφαλής το γνωστό κόπτη μεγαλοεπιχειρηματία Ναγκίμπ Σαουίρις, αποφάσισε να στηρίξει το Τάμαροντ και χρηματοδότησε διακριτικά την κίνηση, βοηθώντας την να στήσει παναιγυπτιακό δίκτυο. Η ηγεσία του στρατεύματος δεν άργησε να ποντάρει σ΄αυτή την προοπτική. ‘Όπως γράφει επί λέξει το ρεπορτάζ της Wall Street Journal στις 19/7, που δεν διαψεύστηκε από πουθενά, «Τους μήνες που προηγήθηκαν της καθαίρεσης του προέδρου Μόρσι από το στρατό, οι επικεφαλής στρατηγοί των ενόπλων δυνάμεων είχαν τακτικές συναντήσεις με υψηλόβαθμους συνεργάτες των ηγετών της αντιπολίτευσης, συχνά στη Λέσχη Αξιωματικών του Ναυτικού, στο Νείλο. Το μήνυμα: αν η αντιπολίτευση μπορούσε να κατεβάσει αρκετούς διαδηλωτές στο δρόμο, ο στρατός θα επενέβαινε  και θα καθαιρούσε δια της βίας στον πρόεδρο».
 
                                    —————————-
 
Η ήττα του πολιτικού σχεδίου της Αδελφότητας είναι στρατηγική, και σε κάθε περίπτωση θα της προκαλέσει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, διχογνωμίες και αναπροσανατολισμούς. Και μόνο το γεγονός ότι μέσα στον ελάχιστο χρόνο της προεδρίας Μόρσι κατάφερε να ξαναδώσει ευρύτατη λαϊκή νομιμοποίηση στο απαξιωμένο στρατιωτικό κατεστημένο και στο πραξικόπημα για τη «σωτηρία της Δημοκρατίας», δείχνει το μέγεθός της. Μένει να δούμε αν θα αποβεί και ήττα του δημοκρατικού και κοινωνικού κινήματος, του κινήματος της Ταχρίρ.

Ουσιαστικά η Αδελφότητα έχει μείνει χωρίς επιλογές. ΄Ενοπλη αντίσταση δεν μπορεί να προβάλει, μαζική ανατρεπτική βία τύπου Ταχρίρ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει, η ηγεσία της είναι αιχμάλωτη του στρατού και δεν έχει κανένα σοβαρό διεθνές στήριγμα ( η στήριξη του Ερντογκάν δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα και δεν επηρεάζει το συσχετισμό δυνάμεων ). Η μόνη της «ασφαλής διέξοδος» είναι να δεχτεί το κοσμικό συνταγματικό πλαίσιο που ετοιμάζουν εντατικά οι δικαστές που όρισε ο στρατός, και να διεκδικήσει την πλειοψηφία σ΄ένα κοινοβουλευτικό παιγνίδι με κανόνες που όρισαν οι αντίπαλοί της. Οι πολυάνθρωπες και ανθεκτικές συγκεντρώσεις μελών της στο Κάιρο έμειναν περιχαρακωμένες και στατικές, χωρίς να δημιουργούν ευρύτερη εξεγερσιακή δυναμική που θα απειλούσε το «νέο» καθεστώς.

Διότι είναι εναντίον της όλος ο κόσμος εκτός απ΄τα μέλη και τις «επιρροές» της, τα  οποία ασφαλώς είναι πολλά, αφοσιωμένα, πειθαρχημένα και κάποια έτοιμα να πάνε στον παράδεισο των «μαρτύρων» της πίστης αλλά δεν είναι η πλειοψηφία του λαού, ειδικά στις πολιτικά σημαντικές περιοχές της χώρας: Κάιρο, βιομηχανικό Δέλτα και Διώρυγα. Και μάλιστα η πλειοψηφία που έχει εναντίον της δεν είναι μια άβουλη και κουρασμένη μάζα που υποκύπτει στο στρατό αλλά διαθέτει μια μαχητική πρωτοπορία εκατοντάδων χιλιάδων νέων και εργατών που έχει δώσει εκατόμβες θυμάτων στην Ταχρίρ, στη Μαχάλα και στη σάρα Μοχάμεντ Μαχμούτ σε εποχές που η Αδελφότητα καταγινόταν αποκλειστικά με το στήσιμο του κομματικού και εκλογικού μηχανισμού της για να πάρει τη θέση του διαλυμένου ψηφοσυλλεκτικού μηχανισμού του Μουμπάρακ.

Ο πραγματικός αντίπαλος της Αδελφότητας δεν είναι το στρατιωτικο-επιχειρηματικό κατεστημένο, του οποίου τα προνόμια σεβάστηκε και κατοχύρωσε στο ακέραιο ο Μόρσι, και που οι «προγραμματικές» διαφορές μαζί του περιορίζονται στο δίπολο «θεοκρατία ή κοσμική στρατοκρατία». Ο αντίπαλός της είναι ο χειραφετημένος εργαζόμενος λαός της Επανάστασης, που εξακολουθεί να είναι στο «δρόμο», στα συνδικάτα και στις κοινωνικές οργανώσεις. Και δεν έχει μεν την πολιτική συνοχή και την οργανωτική επάρκεια της Αδελφότητας αλλά κατέχει το συντριπτικό ηθικό πλεονέκτημα, γιατί αυτός είναι που γκρέμισε τη «Βαστίλη» και αυτός είναι που εξακολουθεί να απονέμει τη δημοκρατική νομιμοποίηση στους πολιτικούς σχηματισμούς και στον ίδιο το στρατό. Αυτόν το λαό της ανέθεσε η άρχουσα τάξη να «συμμαζέψει», και απέτυχε οικτρά.

Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η προεδρία Μόρσι δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να λειάνει το έδαφος για την εφαρμογή του βασικού αμερικανικού και καθεστωτικού master plan για τη μετά-Μουμπάρακ εποχή: το πέρασμα σ΄έναν ελεγχόμενο κοινοβουλευτισμό κεμαλικού τύπου που θα κατεύναζε την οξύτητα των λαϊκών διεκδικήσεων, θα διατηρούσε άθικτα τα προνόμια της κρατικο-επιχειρηματικής ελίτ και δεν θα κλόνιζε τον κομβικό ρόλο της Αιγύπτου στο σύστημα της αμερικανοκρατίας στη Μέση Ανατολή. ¨Οταν πριν από ένα χρόνο, το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων αποφάσιζε, μετά από μαραθώνια παρασκηνιακά παζαρέματα, να δώσει στην Αδελφότητα την προεδρία, επιτρέποντας στο Ανώτατο Δικαστήριο να επικυρώσει το 51% που πήρε ο Μόρσι στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, του ανέθετε να διαχειριστεί αυτή τη μετάβαση, αναγνωρίζοντας ότι το ίδιο δεν είχε λαϊκή συναίνεση και πολιτική δύναμη να το κάνει.

Για την Αδελφότητα  ήταν μια ιστορική ευκαιρία μετά από ογδονταπέντε χρόνια στο περιθώριο: να επωφεληθεί από μια επανάσταση η οποία έγινε μεν ερήμην της αλλά που τα αιτήματά της είχε τη δυνατότητα να εκφράσει. Οι δεκαετίες παρανομίας και ημι-παρανομίας της χάριζαν το φωτοστέφανο του αντιστασιακού. Η ισχυρή επιρροή που ασκεί στα πιο φτωχά και αποκλεισμένα στρώματα της χώρας μέσα από το πανίσχυρο δίκτυο φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, δομών αλληλεγγύης και μεγάλου τμήματος του μουσουλμανικού κλήρου, ο κατακερματισμός των κοσμικών πολιτικών ρευμάτων και τα χρήματα του Κατάρ, της έδιναν, θεωρητικά, αρκετή  δύναμη για να παραμερίσει τους στρατιωτικούς και να ηγεμονεύσει.  

Με ποια πολιτική απάντησε σ΄αυτή την πρόκληση; Πώς χρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία; Τι έκανε ως κυβέρνηση; Τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου είναι καταγραμμένα εξαντλητικά και επαρκώς γνωστά. ΄Ένα ήταν το σχέδιο της Αδελφότητας: ισλαμοποίηση της δημόσιας ζωής και του συντάγματος, και κατάληψη του κρατικού μηχανισμού. Σαρία στο σύνταγμα και στον οργανικό νόμο, ισλαμιστές κομισάριοι στο κράτος και απόλυτη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στο Μόρσι για μια «μεταβατική» περίοδο. ΄Ένα μέτωπο ενάντια στις αξίες της Ταχρίρ και τις κοσμικές δημοκρατικές δυνάμεις κι ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια στην κρατική ελίτ του καθεστώτος. Καμία σχέση με το «Ψωμί, Ελευθερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη» της Επανάστασης και το «Κοράνι, Βίβλος στο ίδιο χέρι» των κοινωνικών κινημάτων. Είναι γνωστό πού κατέληξε το σχέδιο. Στην εξίσωση Μόρσι ίσον Μουμπάρακ συν σαρία ή, όπως έγραψε η Ράνα ΄Αλαμ της Egypt Daily News, «Σαουδική Αραβία χωρίς λεφτά».

Από το Μάιο η καθημερινότητα της χώρας πορευόταν χωρίς κυβέρνηση.  Στα στέκια του Καϊρου συζητιόταν ανοιχτά  επέμβαση του στρατού. Μπροστά στο προεδρικό μέγαρο δεκάδες στρατιώτες της φρουράς κοιμόντουσαν τις νύχτες στο γρασίδι και άφηναν το χώρο αφύλακτο μπροστά στα έκπληκτα βλέμματα των περαστικών. Η παράνομη οπλοκατοχή είχε πάρει χαρακτήρα αυτοσυντήρησης αφού η αστυνομία ήταν άφαντη και τις περισσότερες φορές δεν απαντούσε καν στις κλήσεις. Ο Μόρσι ήταν ουσιαστικά έκπτωτος πριν τον πακετάρουν και τυπικά οι στρατιωτικοί.

Θα νόμιζε κανείς ότι  μέσα σ΄αυτό το κλίμα, οι άνθρωποι ήταν σε ταραχή και πανικό. Κάθε άλλο! και αυτό είναι το πιο περίεργο και ενδεικτικό. Υπήρχε η διάχυτη και σιωπηρή βεβαιότητα ότι η χώρα τελικά είχε κυβέρνηση και αυτή δεν ήταν άλλη από το στρατό, που «χωρίς αμφιβολία», θα ξεκινούσε πάλι από «μηδενική βάση» τη διαδικασία συντάγματος και εκλογών. Διότι απλούστατα «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς».
 
                    —————————————————
 
Πίσω στη αφετηρία λοιπόν, με πολύ διαφορετικούς όρους αυτή τη φορά. Κάποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες:
 
Α. Το Ιχουάν, η Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου, ο αρνητικός πρωταγωνιστής. Πού πρέπει να αναζητηθεί η ερμηνεία της αποτυχίας της; Στην ίδια την ταυτότητά της, στη φύση και τη δύναμη της ιδεολογίας της, και στην οργανωτική συνοχή της. Τα ίδια χαρακτηριστικά που της επέτρεψαν να επιβιώνει και να διευρύνει τη βάση της μέσα από δεκαετίες διώξεων και κατατρεγμών, αυτά την κατέστησαν ανίκανη προσαρμοστεί και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός καινούργιου ρόλου. Την εμπόδισαν να επικοινωνήσει με τα νέα ανατρεπτικά υποκείμενα της αιγυπτιακής κοινωνίας και να μοιραστεί μαζί τους ζητούμενα και προσδοκίες. Τα αντανακλαστικά που ανέπτυξε για να αμυνθεί, είναι ακατάλληλα για να κυβερνήσει μια Αίγυπτο στην οποία η επαναστατική φουρτούνα δεν λέει να κοπάσει. Το Ιχουάν συνεχίζει και σήμερα να είναι ένα κλειστό σύμπαν, με το ίδιο άκαμπτο όραμα που διατύπωσε πριν από μισό αιώνα ο μεγάλος θεωρητικός του, ο Σαϊντ Κουτμπ, ο λεγόμενος ισλαμιστής Λένιν: η απελευθέρωση του ανθρώπου απ΄την υποταγή στους ισχυρούς, γίνεται μόνο μέσω της απόλυτης υποταγής στο Θεό. Και η υποταγή στο θεό υλοποιείται μόνο με την πλήρη εφαρμογή της σαρία στην επίγεια ζωή, και την ένταξη στην Ούμα, την κοινότητα των πιστών που εφαρμόζει τη σαρία. Το ύψιστο πολιτικό καθήκον των πιστών είναι να οργανώσουν ολόκληρη την κοινωνία κατ΄εικόνα και ομοίωση της Ούμα. Με τζιχάντ, αν χρειαστεί. ( Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αϊμάν αλ Ζαουάχρι είναι πνευματικό τέκνο του Σαϊντ Κουτμπ.)  Αυτά διδάσκονται και σήμερα στις ιερατικές σχολές και στα ευαγή ιδρύματα που ελέγχει η Αδελφότητα. Με όλες τις παραλλαγές, τις αιρέσεις και τις παραφυάδες, αυτό συνεχίζει να είναι το βασικό ιδεολόγημά της, ο «σοσιαλισμός» της ή καλύτερα η «αταξική» κοινωνία της.

Πάνω σ΄αυτό το ιδεολογικό και οργανωτικό υπόβαθρο έχει αναδειχθεί μια ελίτ πλούσιων και μορφωμένων στελεχών που διαχειρίζονται το γαλαξία των ευαγών ιδρυμάτων, που ελέγχει το Ιχουάν, και των τεράστιων χρηματικών ποσών που διακινούνται μέσα εκεί. Η ευρύτερη ηγεσία της είναι τμήμα της ανώτερης τάξης της Αιγύπτου και από κει απορρέει ο θεμελιακός λεγκαλισμός της, παρά τα επιφαινόμενα και τις ακραίες φρασεολογίες.
 
Β. Το πρώτο μέλημα της μεταβατικής κυβέρνησης είναι να εμποδίσει την παραπέρα πτώση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, τουλάχιστον ώσπου να υπάρξει κάποια πολιτική σταθεροποίηση. ΄Ολοι καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.  Οι γνωστές συνταγές του ΔΝΤ, που τις έφερε ο Μόρσι μέχρι την πόρτα, δεν περνάνε στην επαναστατημένη Αίγυπτο και αποσύρθηκαν την επομένη του πραξικοπήματος. Ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός Μπεμπλάουι ξεκαθάρισε από την πρώτη μέρα ότι θα ακολουθήσει πολιτική «τόνωσης» της οικονομίας, ενίσχυσης της ζήτησης. Με τι λεφτά; Σε πρώτη φάση, με τα 12 δις. δολάρια που έσπευσαν να δώσουν άμεσα η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα. Η χώρα είναι πολύ σημαντική για να αφεθεί να καταρρεύσει και οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι και βρίσκονται στη πρώτη γραμμή.  Δεν προσφέρεται για ευρωπαϊκά πειράματα «εξυγίανσης» των αποικιών χρέους.  
 
Γ. Στο πλαίσιο αυτού που ονομάστηκε ατυχώς «Αραβική ΄Ανοιξη», η Αίγυπτος και η Τυνησία ξεχωρίζουν γιατί είναι οι δύο χώρες όπου τα ανατρεπτικά-δημοκρατικά κινήματα είχαν τη δυνατότητα να ξεφύγουν από τον εναγκαλισμό της ισλαμιστικής θεοκρατίας.  Οι χώρες είναι σταθερά ενταγμένες στο σύστημα συμμαχιών της Δύσης, και η ανατροπή του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ έγινε χωρίς εμφύλιο πόλεμο. Καθώς οι επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία δεν είχαν περιθώριο να αμφισβητήσουν τη διεθνή ένταξη των χωρών τους, η Ουάσινγκτον και το Ριάντ δεν χρειάστηκε να προσφύγουν στις «υπηρεσίες» του διεθνούς τζιχάντ, όπως στη Λιβύη και τη Συρία. Αυτό επέτρεψε στα δημοκρατικά κινήματα να μην πέσουν θύματα της εκατέρωθεν βαρβαρότητας που βιώνει η Συρία. Στον «κενό χώρο» που αφήνει η «καταπονημένη» μονοκρατορία της Ουάσινγκτον, οι λαοί της Αιγύπτου και της Τυνησίας έχουν την ευκαιρία να αποσπάσουν από τα δυτικόφιλα καθεστώτα τους μεγάλες παραχωρήσεις στο επίπεδο της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, χωρίς να συντριβούν ανάμεσα στις μυλόπετρες της στρατοκρατίας και του χαλιφάτου. Είναι αποκαρδιωτικό ότι όπου και να γυρίσει κανείς τα μάτια του στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, αυτοί που πολεμάνε τις νεοφιλελεύθερες στρατοκρατίες είναι τα ισλαμιστικά μορφώματα που οι ίδιες έσπειραν με τις θεολογικές σχολές της Σαουδικής Αραβίας, τα όπλα της Δύσης και τους πράκτορες του Ισραήλ. Από τη Μπόκο Χαράμ της Νιγηρίας ως την Αλ Σαμπάμπ της Σομαλίας και τις διάφορες Αλ Κάιντες του αραβικού κόσμου, δεν έχει μείνει τίποτα που να θυμίζει την ανθρωπιστική, απελευθερωτική ελπίδα που ακτινοβολούσε το Μέτωπο Πολισάριο και η εποχή του.

Απ΄αυτή την άποψη, η πτώση της Αδελφότητας στην Αίγυπτο είναι ένα μήνυμα ελπίδας.

Πηγή: tvxs.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ορθολογικός κανιβαλισμός. Του Κώστα Βαξεβάνη

Kάμπινγκ του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα