Την ώρα που ο Ευρωπαίος επίτροπος Ολι Ρεν καλεί τους Ισπανούς να δεχτούν άλλη μία οριζόντια μείωση στους μισθούς τους κατά 10% για να πιάσουν τους στόχους που έχει βάλει η κυβέρνησή τους (κατ’ εντολήν του Βερολίνου), την ώρα που πάνω από τις παραπαίουσες οικονομίες των χωρών του Νότου πλανάται η απειλή νέων μέτρων, γιατί τα προηγούμενα -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των υποταγμένων κυβερνήσεων- δεν απέδωσαν, την ώρα που στη Γερμανία «μαίνεται» ο πόλεμος για το αν πρέπει το ελληνικό χρέος να υποστεί γενναίο και έξυπνο κούρεμα, μας έρχεται από τις Βρυξέλλες μια καλή, από πρώτη ανάγνωση, είδηση.
Υστερα από χρόνια πιέσεων, απειλών, εκβιασμών, ύστερα από αλλεπάλληλα πλήγματα στα εισοδήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, μια επιτροπή που συνεστήθη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να ανακαλύψει τρόπους ώστε να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα των κρατών-μελών κατέληξε σε δύο πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις: να φορολογηθούν τα εισοδήματα πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ με έναν πρόσθετο φόρο 1% και τα εισοδήματα πάνω από πέντε εκατομμύρια ευρώ με έναν πρόσθετο φόρο 2%. Υπολογίζεται ότι θα συγκεντρωθούν περίπου 600 δισ. ευρώ («Εφ.Συν.» 17-8-2013).
Στην ουσία πρόκειται για μια παραλλαγή της πρότασης που έχουν καταθέσει ο Φρ. Ολάντ στη Γαλλία (προεκλογικά), oι Γερμανοί και Αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες (κι αυτοί στην παρούσα φάση που είναι προεκλογική για τις χώρες τους). Να σπεύσουμε να χαρούμε επειδή επιτέλους πέφτουν αυτές οι προτάσεις στο τραπέζι, επειδή άρχισαν κάποιοι στην ευρωζώνη να σκέφτονται σοβαρά (το ελπίζουμε) ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί το θέμα των προκλητικών ανισοτήτων;
Νωρίς είναι. Πρώτον, γιατί πρόκειται απλώς για μια πρόταση και απαιτείται πολύς δρόμος μέχρι να γίνει απόφαση. Δεύτερον, γιατί οι περισσότερες κυβερνήσεις διστάζουν (αυτό έχει φανεί μέχρι τώρα) να τα βάλουν με τον μεγάλο πλούτο, φοβούμενες ότι η αύξηση της φορολογίας θα διώξει κεφάλαια από τις ευρωπαϊκές τράπεζες κι αυτό θα επηρεάσει αρνητικά τη ρευστότητα. Τρίτον, γιατί ακόμη κι αν ξεπεραστούν οι δυσκολίες, ακόμη κι αν καμφθεί η ιδεολογική αδιαλλαξία των κυρίαρχων πολιτικών ομάδων, ακόμη κι αν εκφραστεί με αποφασιστικότητα και τελεσίδικα η πολιτική βούληση των κυβερνήσεων, θα παραμένει σε εκκρεμότητα ένα μείζον ερώτημα: Πού θα διοχετευθούν τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν;
Στην αγορά, για να κινηθεί η μηχανή της οικονομίας και να αποκλιμακωθεί η ύφεση; Στους εργαζόμενους και τους ανέργους, μέσω των μηχανισμών αναδιανομής, ώστε να ενισχυθούν τα γλίσχρα εισοδήματά τους και να τονωθεί η εσωτερική οικονομική δραστηριότητα; Ή μήπως θα πάνε για να μειωθεί το χρέος των χωρών, οπότε τα οφέλη θα είναι περιορισμένα, με την έννοια ότι δεν θα χρειαστεί να επιβληθούν και νέα μέτρα στα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα;
Η συμπεριφορά των κυβερνήσεων μέχρι τώρα δεν επιτρέπει αισιόδοξες προβλέψεις. Από τη μια υπηρετούν με φανατισμό τη γραμμή της λιτότητας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (το πώς τις εννοούν το έχουμε νιώσει στο πετσί μας) και από την άλλη μάς πιπιλάνε το μυαλό με διακηρύξεις του τύπου «για την κρίση πρέπει να πληρώσουν οι έχοντες», ενώ εσχάτως θρηνολογούν για την εκτίναξη της ανεργίας στις χώρες του Νότου. Στην πράξη όμως; Κάτι αναιμικά ποσά για τους ανέργους και μερικά πομπώδη λόγια για τη ζωώδη απληστία των πλουσίων. Κοντολογίς: από λάδι μπόλικο, από τηγανίτα τίποτε. Και την ίδια στιγμή, η Ανγκελα Μέρκελ πανηγυρίζει επειδή το ευρωπαϊκό ΑΕΠ παρουσίασε αύξηση 0,3% σ’ ένα και μοναδικό τετράμηνο. Πρόκειται για τον μέσο όρο και φυσικά όλοι ξέρουμε πόσο παραπλανητικά λειτουργούν οι μέσοι όροι στην οικονομία. Κι αυτό το επίτευγμα (!) το πλασάρει ως δικαίωση της πολιτικής της. Συνεπώς, ας κρατάμε μικρό καλάθι.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών