Σήμερα κηδεύτηκε ο REZA EBRAHIMI που βρήκε το θάνατο από το χέρι συνομηλίκου του στη Μόρια πριν μερικές ημέρες.
Γράφει ο Γιώργος Τσιάκαλος
Δεν ήταν απλά «ένας δεκαεξάχρονος Αφγανός», όπως τον χαρακτήρισε το αστυνομικό δελτίο. Ήταν ένας νέος άνθρωπος, με το δικό του μοναδικό ωραίο πρόσωπο, με όνομα, με δικαιώματα σ’ αυτή τη γη, με τα όνειρα κάθε εφήβου, με εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και στον πολιτισμό τους.
Βρισκόταν στη Μόρια μαζί με τους δύο μικρότερους αδερφούς του, στο δρόμο για την Αυστρία, στην οικογένειά τους. Αυτονόητο το δικαίωμά τους να συνεχίσουν την πορεία τους, κανένας δεν το αμφισβήτησε επίσημα, προβλέπεται με σαφήνεια από τις διεθνείς συμβάσεις και τους νόμους. Όμως…
Κρατήθηκαν σε μια κόλαση επί γης, που φτιάχτηκε από ανθρώπινα χέρια στο πλαίσιο μιας «αποτρεπτικής πολιτικής» για να στέλνει το μήνυμα στους ξεριζωμένους του κόσμου «μη τολμήσετε να έρθετε, μη προσδοκάτε να εφαρμόσουμε τις διεθνείς συνθήκες και τους νόμους, εδώ θα υποφέρετε και θα χάσετε κάθε ελπίδα – ακόμη και τη ζωή σας».
Την ελπίδα δεν την έχασε ούτε μια στιγμή ο REZA EBRAHIMI, ούτε την αίσθηση ευθύνης για τα μικρότερα αδέρφια του, όμως στον αγώνα για τη ζωή μέσα στην κόλαση, πώς να τα βγάλει πέρα με όλους τους δαίμονες;
Στην άκρη για σήμερα ο καταλογισμός ευθυνών σε όλους τους ενόχους.
Σήμερα μόνον εμείς κατά πρόσωπο με την εικόνα του Ρεζά.
Παιδί μας, εγγονός μας, δε βρεθήκαμε κοντά του όταν μας είχε ανάγκη, έχουμε δικαίωμα τώρα να εντάξουμε και να φυλάξουμε την εικόνα του στις πονεμένες ανεξίτηλες μνήμες μας;
Η ομορφιά που αναδύεται από τη φωτογραφία του, δικιά μας τώρα;
Έχουμε δικαίωμα να τον πενθήσουμε και με το πένθος να ελαφρύνουμε την ψυχή μας για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε όπως πριν τη ζωή μας;
«Εν τω άγει ενέχεσθαι» ψιθυρίζει η Μόρια με τις χιλιάδες βασανισμένους κι ανάμεσά τους χιλιάδες παιδιά σαν τον δικό μας, τον Ρέζα που πενθούμε σήμερα.
«Εν τω άγει ενέχεσθαι» μιλάνε και λένε από τη φωτογραφία τα μάτια του ωραίου εφήβου που έχουμε μπροστά μας.
«Εν τω άγει ενέχεσθαι», δηλώνει με οργή την παρουσία της η συνείδηση όσων ανθρώπων σ’ αυτή τη χώρα γαλουχήθηκαν και μεγάλωσαν με την πιο όμορφη λέξη της μητρικής μας γλώσσας – Φιλοξενία.
Ναι, κι εμείς έχουμε ευθύνη για τη διάπραξη του ιερόσυλου εγκλήματος, κι όπως ορίζει από τα πολύ παλιά χρόνια ο πολιτισμός μας, η ευθύνη απαιτεί έμπρακτη συμμόρφωση με τον πολιτισμό της ανθρωπιάς.
Αγαπημένε μας Ρεζά, σήμερα θρηνούμε μαζί με την οικογένειά σου το θάνατό σου, και μεγάλο το βάρος της ευθύνης που αισθανόμαστε.
Από αύριο με κάθε θυσία ο αγώνας στο όνομά σου για όλους τους ξεριζωμένους της γης στη χώρα της φιλοξενίας και της ανθρωπιάς.
Της δικής ΜΑΣ χώρας, γιατί μόνον εκείνοι που μοιράζονται αυτές τις πανάρχαιες αξίες στην πράξη μπορούν να την ονομάζουν δική τους -και να την κυβερνούν.
Μετά, ας βιώσουμε το λυτρωτικό πένθος και ας σε κρατήσουμε για πάντα με αγάπη στη μνήμη μας.
*Το κείμενο αναρτήθηκε στο προσωπικό facebook του κ. Τσιάκαλου την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019