Πλησιάζει ο Αύγουστος 2013 στο τέλος του· η διαβούλευση για το για το νέο Λύκειο κράτησε 10 μέρες, με τον δεκαπενταύγουστο μέσα, για να συζητηθούν πράγματα που συζητιούνται δέκα χρόνια, χωρίς τα καλοκαίρια, που είχαν ξανασυζητηθεί και πάλι σε δημόσια διαβούλευση, που είχαν κατατεθεί από τον πρόεδρο του συμβουλίου πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης…
Και σε δέκα μέρες (ξανα)φάνηκε καθαρά ότι οι εκπαιδευτικές αλλαγές υπηρετούν άλλες επιλογές τεχνικού χαρακτήρα, όπως, για πάρω ένα βολικό παράδειγμα, η αλλαγή σχετικά με τη διδασκαλία της πληροφορικής και – βασικά – με την πανελλαδική εξέτασή της που είναι απαραίτητη σ’ ένα νέο σχολείο. Αυτό δεν είχε φανεί τόσα χρόνια και σε τόσες συζητήσεις· γι’ αυτό πάντα χρειάζεται η διαβούλευση. Και τώρα που το λύκειο θα είναι πράγματι νέο, όπως παλιά με την πληροφορική στο ωρολόγιο πρόγραμμα, μπορεί να προωθηθεί ακόμα περισσότερο ό,τι αναχρονιστικό σχεδιάζεται. Ίσως, αν θυμηθούμε τι έγινε, θα μπορέσουμε να σκεφτούμε καλύτερα τι ακόμη έχει σχεδιαστεί να γίνει και τι μπορούμε να κάνουμε…
Η περσινή χρονιά ήταν μια ατέλειωτη κατρακύλα για τη δημόσια εκπαίδευση που χρηματοδοτείται από το κράτος. Επιλέγω τη λέξη κράτος και όχι πολιτεία σκόπιμα. Το κράτος έχει υπηκόους, η πολιτεία πολίτες. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά ήμασταν υπήκοοι σε μια «ανώτατη πολιτική εξουσία, η οποία, οργανωμένη σε νομικό πρόσωπο, ασκείται σ’ ένα σύνολο ανθρώπων εγκατεστημένων μόνιμα σε μια συγκεκριμένη χώρα»· φάνηκε καθαρά με την (προληπτική) επίταξη των υπηρεσιών. Πέρσι περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά όχι μόνο δεν ζητήθηκε η συναίνεσή μας, αλλά επιδιώχτηκε η εξαφάνιση της βούλησής μας.
Αφήνω κατά μέρος τα ζητήματα διδασκαλίας και προχωρώ στα ζητήματα των όρων της εργασίας μας. Τα Χριστούγεννα άλλαξαν οι περιοχές μετάθεσης· έτσι, για παράδειγμα, ο νομός Δράμας από τρεις διαφορετικές, έγινε μία περιοχή. Ο συνάδερφος που μόλις είχε «κατέβει» από το Νευροκόπι, μετά από 4-5 χρόνια εκεί και καθημερινών χιλιομέτρων, ξαναβρέθηκε ενδυνάμει πίσω, το ίδιο και όλοι όσοι υπηρετούμε στον νομό. Θυμίζει εκείνο το παιδικό επιτραπέζιο φιδάκι…
Ακολούθησε η προώθηση της αξιολόγησης για να πλεχτεί η γόρδια θηλιά γύρω από τη δουλειά μας και ό,τι θα μπορούσε κανείς να ονομάσει παιδαγωγική ελευθερία… Ήδη από το 2011 είχαμε διαφοροποιηθεί βαθμολογικά και μισθολογικά με τον Νόμο 4024. Οι παλιότεροι συνάδερφοι που κατατάχτηκαν στον Β΄ βαθμό δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι πλέον έχουμε μια πυραμίδα με τους περισσότερους νεότερους συναδέρφους να αμείβονται πολύ κάτω από τα 1000 ευρώ το μήνα. Ταυτόχρονα ορίστηκε και πλαφόν στις προαγωγές, μέχρι και 90% των κρινόμενων, μέχρι και 80%, μέχρι και 70%, μέχρι και 30%. Ήδη με το νέο πειθαρχικό δίκαιο του Υπαλληλικού Κώδικα (Ν.4057/2012) είχε καταργηθεί το τεκμήριο της αθωότητας και ορίζεται ποινή αναστολής καθηκόντων και αργίας «πριν αποφανθεί το πειθαρχικό συμβούλιο». Με την αξιολόγηση έχουμε το τρίτο νήμα για να πλεχτεί η θηλιά. Και μόλις πριν από τις διακοπές του Πάσχα ήρθε η ρύθμιση που έσφιγγε τη θηλιά. Αύξηση ωραρίου, υποχρεωτικές μεταθέσεις, κλπ. κλπ. Η επίταξη υπηρεσιών, οι μετατάξεις που δεν έγιναν, η διαθεσιμότητα των 2122, οι υποχρεωτικές μετατάξεις που βαφτίστηκαν εθελούσιες…
Πίσω απ’ αυτά φαίνονται τρεις μειωτικές επιδιώξεις της εκπαιδευτικής πολιτικής: η μείωση των αμοιβών, η μείωση του διδακτικού προσωπικού και η μείωση του αριθμού του.