Της Αρβανιτίδου Άννας-Μαρίας
Συναντήσαμε τον Δημήτρη Αγαρτζίδη, έναν ηθοποιό της γενιάς μας, για μια κουβέντα περί τέχνης, κοινωνίας και φυσικά μάθαμε τον ίδιο. Ένας δυναμικός χαρακτήρας που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω προσωπικότητας αλλά και εξαιτίας των παραστάσεων στις οποίες συμμετέχει. Τελείωσαν οι παραστάσεις της «Λούλας» και πριν ξεκινήσουν οι πρόβες για τις νέες του δουλειές ξεκλέψαμε λίγο χρόνο για να συνομιλήσουμε μαζί του…
-Σε γνωρίσαμε από τη σειρά του ΜEGA ‘’Μίλα μου Βρώμικα’’. Ήταν κομβικό για την καριέρα σου;
Η περίοδος των γυρισμάτων ήταν μια πολύ ευχάριστη και κουραστική περίοδος. Δεν ήταν κομβική με την έννοια ότι άλλαξε κάτι. Σε γνωρίζει πολύς κόσμος, όπως σε ξεχνάει κιόλας. Συνέπεσε, όμως το τέλος της με ένα δικό μου επαναπροσδιορισμό σε σχέση με τη δουλειά και συγκεκριμένα με την επιλογή να κάνω περισσότερα πράγματα που μου αρέσουν και να περιορίσω αυτά που με καταπιέζουν. Ήθελα να έχω τη χαρά και την δημιουργική ορμή που εξαρχής με ώθησαν σε αυτή τη δουλειά.
-Πού σε βρίσκουμε αυτόν τον καιρό;
Μόλις τελείωσε η «Λούλα», η θεατρική εκδοχή του μυθιστορήματος του Ραπτόπουλου που κάναμε με την Δέσποινα Αναστάσογλου και την ομάδα Elephas tiliensis. Τώρα δουλεύουμε με το εργαστήρι υποκριτικής της ομάδας για τις παραστάσεις της δουλειάς πάνω στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου στις 30/06 & 01/07 στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων και σε ένα project πάνω σε ένα διήγημα του Μπόρχες που θα παρουσιάσουμε τέλη Ιουνίου στο χώρο της bizoux de Kant μετά απο πρόσκληση της ομάδας για ενα θεματικό φεστιβάλ πάνω στην έννοια της “Διανυκτέρεσης”.
-Τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να αλλάξεις κι από τη δικηγορία να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Ήταν για μένα ένα πνιγηρό περιβάλλον η νομική καθώς και η άσκηση μετά σε δικηγορικό γραφείο. Κατάλαβα ότι μπορεί να έβγαζα περισσότερα χρήματα, δε θα μπορούσα όμως να βρω τη χαρά. Βέβαια, σε κάθε περιβάλλον επαγγελματικό όλα τα νομίσματα έχουν δυο πλευρές.
-Σου φάνηκε χρήσιμη η νομική στο θέατρο;
Η νομική είναι πολύ χρήσιμη επιστήμη. Μπορεί να σου δείξει το δρόμο να σκέφτεσαι και να προφυλάσσεις τον εαυτό σου.
-Τι σε κερδίζει περισσότερο; Το θέατρο, ο κινηματογράφος ή η τηλεόραση;
Σίγουρα η προτεραιότητα μου είναι το θέατρο, είναι κάπως ο φυσικός μου χώρος . Το σινεμά, βέβαια έχει μια τελείως διαφορετική γοητεία και το ελληνικό σινεμά έχει πια χαρακτήρα προσωπικό. Θα ήθελα πολύ να ξαναβρεθώ σε γύρισμα. Όσο για την τηλεόραση, επειδή δεν έχω πια, έχω χάσει τη ροή. Αν είναι κάτι ενδιαφέρον, βέβαια είναι πολύ ωραία γλώσσα. Στην Αμερική και στη Δανία γυρίζονται σειρές που συναγωνίζονται το σινεμά. Τώρα βέβαια εδώ χωρίς χρήματα…
– Πιστεύεις ότι το θέατρο έχει μείνει σε μια δική του εποχή ή αν μπορεί να αποτυπώσει τη σύγχρονη εποχή. Υπάρχει δηλαδή διαχρονικό θέατρο;
Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός και παρακολουθεί έμμεσα την εποχή του. Νομίζω το θέμα είναι ποσό εμείς που ασχολούμαστε με αυτό είμαστε σε επαγρύπνηση σε σχέση με την κοινωνία, την πολιτική κι αυτό που θέλουμε να επικοινωνήσουμε στο θέατρο.
-Ποιο πιστεύεις είναι το πιο ισχυρό όπλο του ηθοποιού; Η Έλλη Λαμπέτη έλεγε ότι είναι το «νευρικό μας σύστημα».
Το πιο ισχυρό όπλο του ηθοποιού είναι το μυαλό και το σώμα του. Από ‘κει και πέρα όλα είναι θέμα διαχείρισης και εν τέλει τεχνικής. Χωρίς τεχνική το νευρικό σου σύστημα, αργά ή γρήγορα, θα σε προδώσει.
-Βιοπορίζεσαι από το θέατρο;
Μέχρι στιγμής ναι. Τα πράγματα βέβαια είναι κάθε άλλο παρά ευοίωνα. Πάντα όλες οι κυβερνήσεις επικαλούνται τον πολιτισμό ως το ισχυρό όπλο της χώρας και σχεδόν πάντα υπάρχει αμέλεια, αδιαφορία και κακοδιαχείριση. Απαιτείται μια πολιτιστική πολιτική σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να αναπτυχθεί ένας τομέας που βιοπορίζεται με ποσοστά και ανύπαρκτες συνθήκες εργασίας.
-Έχει υποβαθμιστεί η τέχνη λόγω οικονομικής κρίσης; Έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα κατά κάποιον τρόπο;
Αντιμετωπίζεται λίγο σαν βίτσιο. Υπάρχει η λογική ότι είναι κάποιοι περίεργοι που κάνουν το γούστο τους και γιατί να τους πληρώνουμε κιόλας; Χρειάζεται άμεσα ένας επαναπροσδιορισμός. Ίσως κι από μας τους ίδιους. Να προσπαθήσουμε να πιέσουμε στη δημιουργία ενός πλαισίου. Ο πολιτισμός δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης, είναι όμως είδος ψυχικής ανάγκης.
-Ποια είναι η γνώμη σου για το Σύμφωνο Συμβίωσης και την υιοθεσία παιδιών;
Είμαι απόλυτα υπέρ. Ελευθερία και αυτοδιάθεση. Πως αλλιώς; Σημασία έχει για τα παιδιά να βρίσκουν αγάπη.
-Τι βρίσκεις γοητευτικό στον έρωτα; Πώς ερωτεύεσαι;
Να αφήνεσαι. Να ελευθερώνεται. Δύσκολα πράγματα.
-Τέλος, ποια είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια για το φετινό καλοκαίρι;
Μετά τον Μισάνθρωπο και τον Μπόρχες που σου είπα πριν παίρνω τις θάλασσες και τα βουνά!
Ευχαριστούμε πολύ τον Δημήτρη Αγαρτζίδη για την ωραία κουβέντα και δίνουμε ραντεβού στις όμορφες παραστάσεις που ετοιμάζει. Θα μας βρείτε εκεί.