Σε ανακοίνωσή του το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, με αφορμή τη “μερική αναδίπλωση του υπουργείου Παιδείας” ως προς την εξαγγελθείσα κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων, επισημαίνει μεταξύ άλλων: “Θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς ότι η κυβέρνηση παραιτείται από την εφαρμογή με άλλο τρόπο του γνωστού εδώ και τρία χρόνια ‘σχεδίου Β’ στα περίφημα ‘πιλοτικά προγράμματα’ της κ. Διαμαντοπούλου που ευθυγράμμιζαν το Δημόσιο σχολείο με την ‘αγορά’ και που στόχευαν στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας….
Στη σχετική τελευταία υπουργική απόφαση για το πρόγραμμα του Γυμνασίου, τόσο τα Εικαστικά όσο και η Μουσική δεν είναι πλέον διακριτά ως επιστημονικά αντικείμενα, αλλά εμφανίζονται ως ‘Πολιτισμός – πολιτιστικές δραστηριότητες’, οδεύοντας προφανώς προς την πλήρη υποβάθμιση και κατάργησή τους, με τη μετατροπή τους -κάποια άλλη στιγμή- σε γενικού πολιτιστικού χαρακτήρα ώρες, που θα μπορεί να διδάσκονται στο μέλλον από οποιονδήποτε. Το υπουργείο θα πρέπει να απαντήσει στο γεγονός ότι με την κατάργηση του μαθήματος του Ελεύθερου και του Γραμμικού Σχεδίου από τα Λύκεια ως μαθήματος επιλογής μένουν μετέωροι χιλιάδες μαθητές που προορίζονται για σπουδές σε σχετικά με την τέχνη ΑΕΙ και ΤΕΙ. Οι μαθητές που ενδιαφέρονται για μια σειρά σχολές που σχετίζονται με την Τέχνη στέλνονται υποχρεωτικά στην παραπαιδεία.
Χρόνο με τον χρόνο, στην εκπαίδευση -πολύ πριν την κρίση- συντελούνται αλλαγές ώστε η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να είναι ένας εξετασιοκεντρικός προθάλαμος για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Προθάλαμος με βαθιά ταξικό χαρακτήρα, αφού χρόνια τώρα η Τεχνική Εκπαίδευση στο Λύκειο, με τη μια ή την άλλη μορφή, απορροφά τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε μια εξειδίκευση πρόωρη για την ηλικία τους, με στόχο με αυτή την ημικατάρτιση να βγαίνει στην ‘αγορά’ ένα ευάλωτο, φθηνό και πνευματικά ακαλλιέργητο εργατικό δυναμικό. Οι Τέχνες από το 1990 φεύγουν σταδιακά από το Λύκειο, παρέμειναν μόνο ως επιλογής (και εφόσον υπήρχαν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία σχετικών τμημάτων), αφήνοντας τους εφήβους να τους διαμορφώνει πολιτιστικά η βιομηχανία του θεάματος, τα ριάλιτι στα κανάλια και η υποκουλτούρα. Εμείς λέμε πως οι Τέχνες είναι απαραίτητες για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από το τι θα ακολουθήσουν στη ζωή τους επαγγελματικά. Και βέβαια για τα παιδιά που προσανατολίζονται σε σχετικές με τις Τέχνες σχολές θα πρέπει να υπάρχει δυνατότητα πρόσθετης εξειδικευμένης διδασκαλίας. Η διδασκαλία της Τέχνης έχει να κάνει συνολικά με την ολοκλήρωση της προσωπικότητας, με την καλλιέργεια βασικών στοιχείων απαραίτητων σε κάθε άνθρωπο: την καλλιέργεια της αντιληπτικής ικανότητας, της σχέσης με τον χώρο, της ικανότητας για παρατήρηση, αξιολόγηση και επιλογή, την καλλιέργεια της έκφρασης, τη διαμόρφωση κριτηρίων. Είναι η τέχνη απαραίτητη σε όλη τη Μέση Εκπαίδευση ή επαρκεί η παρουσία της στις μικρές ηλικίες;
‘Αισθητική Αγωγή’ σημαίνει μια διαδικασία που αποσκοπεί στη διαμόρφωση των αισθητικών σχέσεων του ανθρώπου με την κοινωνική πραγματικότητα. Δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει και να απολαύσει τη φύση και όλα όσα δημιουργεί ο ίδιος μέσα στην κοινωνία. Συμβάλλει στην ανάπτυξη της αισθητής νόησης, στην ανάπτυξη του συναισθηματικού κόσμου των ανθρώπων, απελευθερώνει τις δημιουργικές του δυνάμεις, καλλιεργεί τη γνώση του για τον κόσμο. Μέσα από τη διαδικασία της καλλιτεχνικής πράξης διαμορφώνονται προσωπικότητες με κριτική σκέψη, με δημιουργικότητα. Είναι φανερό ότι θα πρέπει να ακολουθεί όλη τη Μέση Εκπαίδευση”.
Πηγή: Αυγή