Πέντε από τους σπουδαστές-κρατουμένους του Ινστιτούτου Επαγγελματικής Κατάρτισης (Κορυδαλλού), οι Π. Ασπιώτης, Α. Πικάσης, Β. Petar και δύο ακόμη των οποίων τα στοιχεία είναι στη διάθεση της Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αντί να έχουν εδώ και μία βδομάδα ξεκινήσει τα μαθήματά τους, μετά την αποδοχή των σχετικών αιτήσεών τους από τα τμήματα Δ.ΙΕΚ που λειτουργούν εντός των Φυλακών, εξαναγκάστηκαν να ξεκινήσουν από το απόγευμα της 18ης Μαρτίου 2017 απεργία πείνας.
Γράφει η Άντα Ψαρρά για την Εφημερίδα των Συντακτών
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας, η αρμόδια εισαγγελέας έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι είναι αντίθετη με τα εκπαιδευτικά και τα θεραπευτικά προγράμματα που λειτουργούν στις φυλακές.
Αν ισχύει η παραπάνω δήλωση, γίνεται προφανές ότι μια εισαγγελέας αρνείται να εφαρμόσει τον νόμο που προβλέπει σαφώς τη δυνατότητα φοίτησης μέσα αλλά ακόμα και έξω από τα σωφρονιστικά ιδρύματα, όπως και τη δυνατότητα για όσους κρατουμένους το επιθυμούν να αποτινάξουν από πάνω τους την εξάρτηση που τους οδήγησε στην παραβατικότητα και τελικά στη φυλακή.
Το ίδιο ισχύει άλλωστε και για το καθεστώς των αδειών που επίσης υπό προϋποθέσεις προβλέπονται, ανεξάρτητα από το αδίκημα.
Η ανακοίνωση επικρίνει με σφοδρότητα την απραξία και την αμέτοχη στάση του υπουργείου Δικαιοσύνης, ενώ υποσημειώνει την επιτυχία του θεσμού των ΙΕΚ εντός των φυλακών από το 2014 μέχρι σήμερα που συνέχιζαν τη λειτουργία τους, με πρόβλεψη για τις Φυλακές Κορυδαλλού φοίτησης 30 ατόμων.
Από την πλευρά του υπουργείου Δικαιοσύνης διευκρινίζεται ότι την εισαγωγή των κρατουμένων στις διάφορες εκπαιδευτικές δραστηριότητες αποφασίζει το πενταμελές Συμβούλιο των φυλακών και διαβεβαιώνει ότι η γενική κατεύθυνση του υπουργείου είναι να δίνεται η δυνατότητα σε όσο το δυνατόν περισσότερους κρατουμένους στον βαθμό που δεν εκκρεμεί άμεση μεταγωγή τους σε άλλη φυλακή.
Σε κάθε περίπτωση είναι αδιανόητο να γίνεται σήμερα μια σκληρή απεργία πείνας με μόνο αίτημα το δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Ευτυχώς στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες εκτός Ε.Ε., το σωφρονιστικό σύστημα προβλέπει τη δυνατότητα προετοιμασίας για επανένταξη του κάθε κρατουμένου, συντηρώντας την ελπίδα για μια (έστω και ύστερα από πολλά χρόνια) δεύτερη ευκαιρία.