in

«When we stand together…» Της Εύας Καραγκιοζίδου

«When we stand together…»  Της Εύας Καραγκιοζίδου

Πρώτη φορά άκουσα για τον Μπέρνι όταν η Φ. μου είπε “Ξέρεις κάτι; Έχουμε κι εμείς έναν αριστερό γερουσιαστή στο Κογκρέσο, είναι από την πολιτεία μου, και μάλιστα γεννήθηκα επί δημαρχίας του”.

Μάλλον ήταν λίγο πριν το 2012, όπου διαφαινόταν πια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να απευθυνθεί σε μεγαλύτερες μάζες από το τυπικό 5.5%. Η έλλειψη έμπνευσης στο συλλογικό πολιτικό και ελπίδας στο προσωπικό, ήταν ο λόγος που άρχισα να ενημερώνομαι με σπαστική λεπτομέρεια, εδώ και ένα χρόνο, για την πορεία της καμπάνιας του Μπέρνι. Ο κόσμος ήταν πιο υποφερτός μεταξύ ανατολικής και δυτικής ακτής. Πάνω από όλα ήταν μια πιθανότητα δημιουργίας πάθους αλλού, έξω από αυτό που αποτελούσε πνιγηρή πραγματικότητα για την εποχή.

Η ερμηνεία του αποτελέσματος των αμερικάνικων εκλογών με όρους μοναξιάς, απογοήτευσης, εξαπάτησης, ματαίωσης της ελπίδας, οργής για το status quo και την εδραιωμένη διαπλοκή, ανάγκης για ριζοσπαστική λύση και τελικά για επανεύρεση του πάθους στην πολιτική, δε θα ήταν μια εντελώς pie-in-the-sky ερμηνεία. Η πολιτική ή θα έχει συναίσθημα, καθότι συμμετοχική, ή δε θα υπάρξει καθόλου και θα εκπίπτει σε τεχνοκρατικές διαδικασίες. Όχι άδικα, ένα από τα μεγαλύτερα άγχη των συμβούλων της Κλιντον, ήταν να καταφέρουν να της μάθουν να ακούγεται περισσότερο ανθρώπινη, λιγότερο ρομπότ.

Άραγε έγινε η πλειοψηφία του αμερικάνικου λαού, θιασώτης ενός αμόρφωτου πορτοκαλί κροίσου με ρατσιστικούς βρυχηθμούς και λαϊκιστικά τσιτάτα; Θα ήταν αλαζονικό κάποιος να το υποθέσει. Τελευταία το υπέθεσε η Κλίντον. Υπέθεσε επίσης ότι δικαιούται να χειραγωγεί το εκλογικό σώμα θεωρώντας ότι η θέση του υποψηφίου των Δημοκρατικών της ανήκει. Εκατομμύρια ψηφοφόροι είδαν την επιλογή της καρδιάς τους – τον μέχρι πρότινος ανεξάρτητο, αλλά για τις ανάγκες της πιθανής εκλογής του, δημοκρατικό υποψήφιο για το χρίσμα – Μπέρνι Σάντερς, να χάνεται σε μια προαποφασισμένη διαδικασία από την κλιντονική ηγεσία του κόμματος. Για να ηττηθεί οποιοσδήποτε υποψήφιος απέναντι στον Τραμπ θα έπρεπε να είναι όχι μόνο πολύ κακός υποψήφιος, αλλά και μισητός. Στο σημείο αυτό, το πιο πιθανόν είναι ότι αν οι διαδικασίες των προκριματικών εντός του κόμματος ήταν απλά ουδέτερες, ο Μπέρνι Σάντερς θα είχε το χρίσμα και ακολούθως θα κατάφερνε εντυπωσιακή νίκη κατά του Ντόναλτ Τράμπ για την προεδρία των ΗΠΑ. Τότε θα ήταν σα να έχει αδιάκοπα Χριστούγεννα. Όχι γιατί αυτόματα όλα θα έβρισκαν λύση, αλλά γιατί θα υπήρχε το καλύτερο δυνατό υπόβαθρο για να ανθίσουν κινήματα για την περαιτέρω διεκδίκηση και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπό αυτή τη σκοπιά, ναι το μίσος νίκησε την αγάπη, αλλά αυτό ξεκαθαρίστηκε εντός του δημοκρατικού κόμματος, τον Ιούλιο, ως αποτέλεσμα του συνεδρίου στη Φιλαδέλφεια. Τώρα, στον απόηχο των εκλογών, η ευκαιρία του δημοκρατικού κόμματος είναι να ξεκαθαρίσει τι είναι και τι θέλει. Κι αυτό είναι το λιγότερο.

Η καμπάνια του Μπέρνι παραμένει η πιο όμορφη πρόσφατη έκφραση της πολιτικής πράξης. Συγκίνησε και έφερε κοντά ανομοιογενή πλήθη, διακήρυξε την αγάπη και το σεβασμό στη διαφορετικότητα, μίλησε με ειλικρίνεια, τροφοδοτήθηκε με διαφάνεια, έθεσε ταξικούς όρους στις στοχεύσεις των αγώνων του μέλλοντος. Κατάφερε την “αυθόρμητη σύμπραξη σε μια στιγμή ‘εισβολής’, τότε που ανόμοιες ετεροτοπικές ομάδες ξαφνικά συνειδητοποιούν, έστω και για μια φευγαλέα στιγμή, τις δυνατότητες που έχει η συλλογική δράση να δημιουργήσει κάτι ριζικά διαφορετικό”. Το πάθος του FeelTheBern ήδη μετασχηματίζεται στη συνειδητοποίηση του OurRevolution. Υπό την παρούσα προεδρία, τα κινήματα θα έχουν δύσκολο δρόμο να διαβούν, αλλά γνωρίζουν πως έχουν λόγους για να συσταθούν, κυρίως γνωρίζουν πως μπορούν να συμβούν. Τα κύματα δεν πεθαίνουν. Στη φευγαλέα στιγμή που χρειάζεται ένα κέρμα για να στριφογυρίσει στον αέρα, πολύς κόσμος πίστευε πλέον στη δύναμη της συνάντησης του. We will always have Iowa. Κι εδώ είναι το αλάτι.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

«Αγγαρεία Κάνω, Ποινήν Εκτίω»: Ένας σαμουράι παραλίγο στο ΕΣΡ. Της Σίσσυς Βελισσαρίου

Η οικογένεια ως μια κοινωνία σε πτώση. Του Τέλλου Φίλη