in

Βρε λες; Του Πάνου Λάμπρου

Βρε λες; Του Πάνου Λάμπρου

Βρε, λες να έφτασε η ώρα; Λες να ήρθε η μεγάλη στιγμή, η πρώτη, για χιλιάδες ομόφυλα ζευγάρια, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να βγουν από την αφάνεια; Βρε, λες να γυρίσει το ρολόι, να πάει λίγο πιο μπροστά, να φύγουμε από τον μεσαίωνα;

Βρε, λες ο «αόρατος κόσμος» να γίνει ορατός, να μπορέσει να σταθεί περήφανα στο δρόμο, να δείξει το πρόσωπό του στο φως της ημέρας χωρίς να τον λοιδορούν, χωρίς να τον πετροβολούν;

Βρε λες;

Πέρασαν χρόνια, δεκαετίες από τότε. Τότε που μια χούφτα νέοι άνθρωποι, παιδιά του Μάη του ’68, των νέων κοινωνικών κινημάτων, αποφάσισαν να σηκώσουν το ανάστημά τους και να πουν: Ναι, είμαστε γκέι και λεσβίες, και διεκδικούμε το αυτονόητο, τότε το αδιανόητο.

Ήταν το ΑΚΟΕ, το Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας, που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του κοινωνικού σκοταδισμού και της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Μια χούφτα άνθρωποι, που θέλησαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Ο κόσμος δεν άλλαξε, αλλά ο σπόρος είχε πέσει, φύτρωσε, άνθισε — κι ας ήταν γύρω του κρανίου τόπος. Μέσα σ’ αυτή την ξεραΐλα ιδεών, μέσα σ’ αυτό το αφιλόξενο και εχθρικό τοπίο, ο ανθός κράτησε. Και να που τώρα, χρόνια μετά, γίνεται πραγματικότητα το σύμφωνο συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια.

Μακρύς ο δρόμος

Επανάσταση; Όχι δα! Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς, δύσβατος. Το κάστρο του κοινωνικού συντηρητισμού δεν νικήθηκε· ζει και βασιλεύει. Τον βλέπουμε να κινείται ύπουλα στα σοκάκια, στα πάρκα, στις άκρες των πόλεων.

Να μπαίνει επιθετικά στο σπίτι μας από την τηλεόραση, να μας βομβαρδίζει με το δήθεν χιούμορ του, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, με τις καρικατουρίστικες εικόνες, που διαιωνίζουν στερεότυπα και ρατσιστικές αντιλήψεις.

Να χτυπάει βάναυσα μέσα από μαυροφορεμένους ιεράρχες –ευτυχώς όχι όλους– που ψέλνουν ομοφοβικά, δηλητηριάζοντας ψυχές και συνειδήσεις.

Να ουρλιάζει σαν ύαινα μέσα από ακροδεξιά φερέφωνα, που δεν σέβονται, όχι την αγάπη, αλλά ούτε καν τον θάνατο, ούτε καν αυτή τη στιγμή…

Να σιωπά ένοχα, φοβικά, μικροπολιτικά, να νίπτει τας χείρας του ως νέος Πόντιος Πιλάτος και να λέει «δεν είναι η ώρα!»

Όχι, το σύμφωνο συμβίωσης, που σε λίγες ημέρες θα είναι νόμος του κράτους, δεν είναι επανάσταση· είναι όμως ανάσα, οξυγόνο, μια πρώτη δόση ελπίδας και προοπτικής. Είναι σινιάλο, κάτι σαν χαιρετισμός σ’ αυτούς κι αυτές που χάθηκαν, που δεν πρόλαβαν. Είναι μήνυμα ότι κάτι αλλάζει.

Θυμάμαι…

Θυμάμαι τα χρόνια του «Ρήγα», το φεστιβάλ του, όταν άνοιξε την πόρτα της γιορτής του στοΑμφί, περιοδικό του ΑΚΟΕ. Αυτό, ναι, ήταν μια μικρή επανάσταση στη δική μας Αριστερά, που συζητήθηκε τότε, που άφησε το ριζοσπαστικό αποτύπωμά της.

Θυμάμαι την απεργία πείνας των έξω για την απελευθέρωση του ισοβίτη ομοφυλόφιλου Χρήστου Ρούσου και τη θετική της έκβαση.

Θυμάμαι τις προωθημένες αποφάσεις των συνεδρίων μας, τις διαφωνίες στο εσωτερικό μας, τις συγκρούσεις, τις μικρές νίκες, τις απογοητεύσεις.

Θυμάμαι την ιδεολογική αντιπαράθεση με τον δογματισμό, με τη συντηρητική έκφραση της «ορθόδοξης» Αριστεράς, τη θεωρία της μίας και μοναδικής αντίθεσης, της απαξίωσης σε όλα τα άλλα, σε αντιδιαστολή με όσα εμείς υποστηρίζαμε για τις πολλαπλές ισότιμες αντιθέσεις, για την καθολικότητα του απελευθερωτικού μηνύματος.

Θυμάμαι τον φίλο μου τον Σπύρο, που ο ίδιος ήθελε να λέγεται Στέλλα και το έκανε πράξη, πιο τολμηρή αυτή από την πολιτεία. Η Στέλλα «έφυγε» με βάναυσο τρόπο πριν κάποια χρόνια και η σύγκρουση μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο, με τον παπά να αρνείται να την κηδέψει ως αυτό που ήταν, ως αυτό που ήθελε. Στο τέλος της σύγκρουσης, όμως, νικήτρια ήταν η Στέλλα. Για δεύτερη φορά πιο μπροστά από την πολιτεία.

Θυμάμαι τα έντρομα μάτια μιας νεαρής φυλακισμένης τρανς που, κατά τη διάρκεια επίσκεψής μας στο νοσοκομείο των φυλακών, μας είπε να κάνουμε κάτι, γιατί στη φυλακή της Κέρκυρας, στην ειδική πτέρυγα, καμιά δεκαριά όλες και όλες τρανς, υποφέρουν. «Πολύ ξύλο», μας έλεγε.

Θυμάμαι το ταξίδι στην Τήλο το 2008, τους γάμους των δύο πρωτοπόρων ζευγαριών, δύο γυναίκες, δύο άντρες και τον δήμαρχο Τάσο Αλιφέρη, που κόντρα σε όλους και όλα, έκαναν πράξη μια «παρανομία», που θα μείνει στην Ιστορία. Ο κόσμος αλλάζει, όσο υπάρχουν ανυπόταχτοι άνθρωποι, όσο μια «παρανομία» έχει τη δύναμη να αναδείξει το δίκιο.

Ραντεβού στους πολιτικούς γάμους

Σε λίγες ημέρες το σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια θα είναι νόμος του κράτους. Πρώτο βήμα σε μια πορεία ριζοσπαστικών αλλαγών. Έπεται, ελπίζω, η νομοθετική ρύθμιση για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, χωρίς να αποτελεί προϋπόθεση η ιατρική παρέμβαση, το χειρουργείο. Και στη συνέχεια, χωρίς χρονοτριβή, η ρύθμιση για την παιδοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Μιλώντας, πριν από λίγες μέρες στην εκδήλωση που οργάνωσαν το Τμήμα Δικαιωμάτων του Σύριζα και η Ομάδα Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου του κόμματος, είπα στους εκπροσώπους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αλλά και σε συντρόφους και συντρόφισσες που ήταν στην εκδήλωση ότι το επόμενο ραντεβού μας θα είναι στον πρώτο νόμιμο πολιτικό γάμο –για να μην ξεχάσουμε ποτέ την παρανομία του 2008–, ομόφυλου ζευγαριού.

Λες; Βρε λες; 

*Ο Πάνος Λάμπρου είναι μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνος για τα δικαιώματα

Πηγή: Ενθέματα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

«Το γαμημένο το Σύμφωνο». Επιτέλους. Του Δημήτρη Παπανικολάου

Οι ημερομηνίες καταβολής συντάξεων του Ιανουαρίου