Κάποιοι γράφουν για να γίνουν φίρμες, κάποιοι γράφουν για να κάνουν σαματά γύρω από τ’ονομα τους και κάποιοι απλά για να μπορέσουν τα κοιμηθούν ήσυχα το βράδυ.
Η μεγαλύτερη εκδίκηση της Ποίησης είναι πως σπάνια διαβάζεται από τους ανθρώπους που στάθηκαν η αφορμή για να γραφτεί.
Έτσι μοιάζει σαν μια γραφή πάνω σε δέντρα ενός δάσους, που μόνο οι πολύ παρατηρητικοί ή οι πoλυ περίεργοι, οι ανήσυχοι της ζωής και των αισθημάτων προσέχουν .
Κι η Ποίηση της «τρυφερότητας των άκρων» περιέχει αυτό το, κάποιες φορές ασήκωτο βάρος της μνήμης, για την τρυφερότητα αυτών που εν αγνοία τους χαρίσανε κι έχει από καιρό εξατμιστεί από τα σώματα που επιμένουν να τη θυμούνται.
Είναι ένας τρόπος επιβίωσης ανάμεσα στη σκληρότητα των αδύναμων ανθρώπων.
Η υπεροχή του νου, πάνω από τα ένστικτα της επιθυμίας που πρόσκαιρα μας κάψανε.
Η Ποίηση είναι αυτό που απομένει από τη λεηλασία της ζωής μας, ο άνθρωπος σαν σπαρτό, θνητός κι απροστάτευτος στους καιρούς και στην Ιστορία , ξέροντας μόνο πως τους πιο καλούς μας καρπούς θα τους δημιουργήσουμε, λίγο πριν ξεραθούμε, λίγο πριν κοπούμε από τις θεριζοαλωνιστικές του Χρόνου.
Κι είναι σπουδαία η Ποίηση που καταπιάνεται με αυτό που απομένει σαν ίζημα αισθήματος μετά την καταστροφή.
Που ομολογεί την αδυναμία διαχείρισης των αισθημάτων με τόλμη, λίγο θυμό-ανθρώπινα είναι αυτά- ένα κρυφό χαμόγελο, κοιτώντας τη θάλασσα.
Η Ποίηση που με τις λέξεις μεταφέρει στα τοπία του νου την ματαιότητα, μετά τον ενθουσιασμό, γιατί μας υπενθυμίζει ύπουλα την θνητότητα μας, την πεπερασμένη μας ιδιότητα του αισθάνεσθαι.
Η τρυφερότητα των άκρων ήρθε να με βρει ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, μόλις που άρχιζε να νυχτώνει, τότε που όλα ντύνονται αυτή τη μενεξελιά μελαγχολία, μια ατέλειωτη υπόσχεση, μια φράση σαν αυτό το «περίμενε» που όλοι μας έχουμε νιώσει έξω από καφέ και από πόρτες σπιτιών, την ώρα μιας ερώτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που παραμένει αναπάντητη, γιατί κάποιος άλλος πρόλαβε να την μπλοκάρει, να μη φτάσει ως εμάς να παραμείνει αναπάντητη στο σύμπαν.
Είναι ένα ύπουλο βιβλίο γιατί ενώ περιγράφει την α-δυναμία είναι πλήρες από αυτό το υλικό της επιβίωσης που μόνο οι πραγματικά γενναίοι διαθέτουν.
Μια επουλωτική δύναμη που με έκανε να αντέξω την σκληρότητα των λέξεων που περιγράφουν το ακριβώς αντίθετο, την τρυφερότητα των άκρων με μια τόσο απροσποίητη ειλικρίνεια σαν ένα εκ βαθέων εξομολογητήριο στα χρόνια της λήθης.
Σα μια κραυγή με σιγαστήρα μες τη νύχτα των χρόνων μας.
Κι ενώ καταθέτει στάσεις και συμπεριφορές, καμώματα και πόζες , που ομοιάζουν με άλλα έργα και ποιητές, καταφέρνει αυτό το όμοιο μέσα στους καιρούς και τις σελίδες, να το κάνει άλλο, ένα καινούργιο πλησίασμα ολόδικό της μοναδικό κι οικείο για τους μυημένους της ηδονής, για τους επίμονους εμάς αναγνώστες που αναζητούμε κάτι τόσο βαθύ και γνήσιο μήπως και βρούμε τις δικές μας απαντήσεις.
Ήταν απόγευμα στη παραλία, ώρα μιας μωβ μελαγχολίας που βρήκα κι εγώ ο αμέριμνος αναγνώστης στην ποίηση του Γιώργου Ευσταθίου, τον Σάντρο Πέννα του καιρού μου.
Που βρήκα μια απάντηση τέτοια, ώστε να συνεχίσω να αντέχω τον βίο μου στα χρόνια αυτά τα δύσκολα των αποσιωπητικών και των άχρηστων σημείων στίξης.
Βρήκα απαντήσεις όπως σε κάθε σπουδαία Ποίηση που αγέρωχα μας δίνει τις δύσκολες λέξεις για να κάνει εύκολη τη ζωή μας.
Μια ποίηση της οικειότητας της παρηγορίας, της διαχείρισης του πένθους της καρδιάς μας
Μια Ποίηση σαν αγκαλιά, ένα απόγευμα στην παραλία, την ώρα που η θάλασσα ηρεμεί κι ουρανός ντύνεται στα μενεξελιά χρώματα του δειλινού, με τρυφερότητα, σαν ένα άκρο που κάποτε πολύ είχαμε αγαπήσει και τώρα μας λείπει…
Τέλλος Φίλης
άνοιξη 2017
*Το κείμενο αποτελεί την ομιλία του Τέλλου Φίλη στη παρουσίαση της “Τρυφερότητας των άκρων” του Γιώργου Ευσταθίου στο πλαίσιο της 14ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης
**Η φωτογραφία από την παρουσίαση. Απο τα δεξιά ο ποιητής Γιωργος Χρονάς, ο Γιώργος Ευσταθίου, ο κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας, και ο ηθοποιός Αναστάσης Ροιλός που διάβασε ποιήματα απο την συλλογη. Ιδιαίτερα συγκινητική η εμφάνιση της αδελφής του μεγάλου μας πεζογράφου Γιώργου Ιωάννου με τον σύζυγό της στην εκδήλωση.
Το εξώφυλλο του βιβλίου:
