Μπορεί όσα λέει στην ανάρτησή της η Μαριλού Παντάκη, μαγείρισσα και γνωστή food blogger ως Madame Ginger να φαίνονται έως και αυτονόητα και να μην αλλάζουν τον κόσμο. Είναι όμως μια από τις λίγες φωνές μεταξύ των αναγνωρίσιμων προσωπικοτήτων της εγχώριας κουζίνας που αντί να δείχνει το θύμα με το δάχτυλο, μιλάει ανοιχτά για τις καταστάσεις που η ίδια έχει δει να συμβαίνουν σε κουζίνες, για τις εξευτελιστικές συνθήκες και παράλληλα την τρομερή έπαρση των “μεγάλων” σεφ.
Μπορεί το πρόβλημα να μη λύνεται απλά με “οικογενειακό κλίμα” και σωστή παιδεία στις σχολές μαγειρικής, είναι όμως σημαντικό που η ίδια αναγνωρίζει ως πρόβλημα στους θύτες και όχι στα θύματα.
Η δημοσίευση της στο madameginger.com:
Όταν πήγα στα 27 μου στη σχολή μαγειρικής ήμουν γεμάτη ενθουσιασμό, ρομαντισμό και ανυπομονησία για το μέλλον. Ήξερα ότι διάλεξα μία δύσκολη δουλειά με πολλές ώρες εργασίας, δύσκολες συνθήκες, πίεση και ατυχήματα (ήδη την πρώτη μέρα στη σχολή έκοψα το χέρι μου και πήγα για ράμματα), αλλά ανυπομονούσα να δημιουργήσω, να ανταλλάξω απόψεις για τη γαστρονομία και ιδέες για πιάτα. Αυτό που δεν είχα καταλάβει είναι ότι οι κουζίνες είναι γεμάτες σεξισμό, βία, ρατσισμό, αλαζονεία, σαδισμό, φωνές, στρατιωτική πειθαρχεία, υποτίμηση, ατελείωτες ώρες δουλειάς, κακές συνθήκες υγιεινής και εργασίας, λίγο ακόμα σεξισμό, λίγη ακόμα αλαζονεία.
Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν στις (περισσότερες) κουζίνες και το λέω εκ πείρας. Chef που νομίζουν ότι ένα πιάτο φαϊ που μαγειρεύουν είναι το φάρμακο κατά του καρκίνου, μαθητές που τσακίζονται ηθικά, σωματικά και ψυχολογικά, gay άντρες και γυναίκες που δεν τολμούν να εκφραστούν γιατί η κουζίνα δεν σηκώνει “πούστηδες” και “τζιβιτζιλούδες” και γυναίκες που τρέμουν να μιλήσουν γιατί θα τις ρωτήσουν για ακόμα μία φορά αν έχουν περίοδο συνοδεία μιας σφαλιάρας στον κώλο. Για τους “ξένους” δεν το συζητώ τι τραβάνε, πώς πληρώνονται και αν ασφαλίζονται. Έχω δει πολλούς Ιμπραήμ να τρώνε κλωτσιές και πολλούς Αμπντουλά να τους πετάνε τα καυτά τηγάνια στο νεροχύτη χωρίς καμία προειδοποίηση και να καίνε τα χέρια τους.
Δεν πέφτω από τα σύννεφα με την καταγγελία του μαθητή για τα βασανιστήρια στην κουζίνα του Μποτρίνι. Ελπίζω να είναι αναληθής η είδηση, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ακόμα και να μην συνέβη στη συγκεκριμένη κουζίνα, συμβαίνει καθημερινά σε άλλες. Έχει δει παρόμοια σκηνικά να συμβαίνουν σε κουζίνες, έχω δεχτεί απάνθρωπη ψυχολογική & συναισθηματική βία, έχω υποστεί τρομερές βρισιές, κατάρες και σεξιστικά αστεία, έχω κλάψει ατελείωτες ώρες, πολλές φορές ακόμα και την ώρα της δουλειάς. Ναι, έχω καεί και έχω κοπεί πολλές φορές από λάθος μου. Με έχουν κάψει όμως και επίτηδες. Για να “σπάσω”, για να μην μιλάω, για να μάθω να σέβομαι.
Στις κουζίνες δυστυχώς ο σεβασμός δεν κερδίζεται, επιβάλλεται και μάλιστα πολλές φορές με βίαιο τρόπο.
Ευχόμαι απ’όλο αυτό να βγει κάτι κάλο. Να ξεκινήσουν οι σχολές να διδάσκουν την ομαδικότητα, την ταπεινότητα και τον σεβασμό. Οι νέοι chef να χτίσουν ομάδες και οικογένειες, να εμπνεύσουν, να γίνουν δάσκαλοι & συνεργάτες, να πετάξουν από πάνω τους τα γελοία μετάλλια και τους τίτλους, να μορφωθούν και να ταξιδέψουν, να κάνουν καραμέλα το “ευχαριστώ” και το “παρακαλώ” αντί των βρισιών και των χαρακτηρισμών.
Ένα πιάτο φαγητό μαγειρεύετε παιδιά, ένα πιάτο φαγητό και τίποτα παραπάνω.
Πηγή: katiousa.gr