in

Θα μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Του Διονύση Φτεργιώτη

Θα μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Του Διονύση Φτεργιώτη

Ποια η ιδιομορφία του 2ο συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ;

Στην κεντρική επιτροπή στις 30 Ιουλίου 2015 αποφασίστηκε η διεξαγωγή του 2ο  τακτικού συνεδρίου, σε μικρό χρονικό διάστημα, για να αποφασιστεί η  στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. H εξαγγελία των εκλογών στις 20 Αυγούστου από τον Τσίπρα, εκμεταλλευόμενος την εξουσία που του δίνει η θέση του, de facto ακύρωσε το συνέδριο τότε και διέσπασε το ΣΥΡΙΖΑ, μιας και κάποιοι/ες (ποιοι/ες;) αποφάσισαν την εφαρμογή του μνημονίου. Έτσι  μια κορυφαία απόφαση πάρθηκε από τον Τσίπρα και την ηγεσία του κόμματος αντί από το συλλογικό όργανο.  Ίσως να είναι και αυτοί μια συλλογικότητα.

Διαβάζοντας σήμερα αρκετά κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου ανακαλύπτει κανείς ότι μια μαζική αμνησία έχει εξαπλωθεί στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ  μιας και κανείς/α δεν αναφέρεται σε εκείνη την απόφαση για συνέδριο  έστω και για ιστορικούς λόγους. Ίσως να φταίει  η πολύμηνη αναβολή του. Ίσως να μην θέλουνε να το θυμούνται. Ας τους το υπενθυμίσουμε λοιπόν έστω και αν τα διακυβεύματα πλέον είναι διαφορετικά.

Ποιος έκανε πραξικόπημα, ο Σόιμπλε ή ο Τσίπρας;

Κατά τη γνώμη μου το μόνο πραξικόπημα που έγινε ήταν η απόφαση εφαρμογής του μνημονίου από το ΣΥΡΙΖΑ, μιας και η υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση μετά από τη 17ώρη διαπραγμάτευση μάλλον μια μεγάλη ήττα ήταν παρά πραξικόπημα. Μεγάλη ήττα γιατί παρόλο που ξέραμε και κουβεντιάζαμε τόσα πολλά (μέχρι και το σχέδιο για διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ), δεν καταφέραμε (ή δεν θέλαμε) να δημιουργήσουμε τις άμυνες για μια καλύτερη έκβαση στη διαπραγμάτευση. Αν κάποιος/α διαβάσει τα πολιτικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ της τελευταίας περιόδου (πολιτική απόφαση 1ο συνεδρίου, αποφάσεις Κ.Ε.) θα καταλάβει ότι όχι μόνο για νταούλια και ζουρνάδες δεν έλεγαν, αλλά για μια πολύ δύσκολη ταξική μάχη. Και στις μάχες υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Ήττα, όσο και αν θέλουν κάποιοι/ες να βαπτίσουν την ήττα πραξικόπημα. Αντίθετα, ούτε ένα συλλογικό όργανο (συγνώμη ξέχασα την ηγεσία) δεν συνεδρίασε και δεν αποφάσισε την εφαρμογή του μνημονίου. Ούτε ένα. Άρα το μόνο πραξικόπημα που εγώ αντιλαμβάνομαι είναι αυτό που έγινε από τον Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ας ελπίσουμε ότι κάποιοι/ες θα θίξουν το θέμα  κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, αν και από το μέχρι σήμερα διάλογο δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.

 Ήταν δημοκρατικό-συλλογικό  κόμμα  ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πολλοί/ες σύντροφοι/ισσες σε κουβέντες, ακόμα και πριν την αποχώρησή μου από τον ΣΥΡΙΖΑ,  προσπαθούσαν να εξηγήσουν μια σειρά από αντιδημοκρατικές αποφάσεις της ηγεσίας μετά την ανάληψη της εξουσίας (συμμαχίες, κυβέρνηση με ΑΝΕΛ, επιλογή προέδρου της Δημοκρατίας) αναφερόμενοι/ες στην προβληματική λειτουργία του κόμματος στο παρελθόν. Προβληματική λειτουργία των τάσεων (ήταν περισσότερο εκλογικοί μηχανισμοί και δεξαμενές ανάδειξης στελεχών παρά ιδεολογικά ρεύματα ιδεών, λειτουργούσαν σαν κόμμα μέσα στο κόμμα κ.λπ.), προσωπικοί παραγοντισμοί στελεχών, διαστρεβλώσεις των κομματικών αποφάσεων στο δημόσιο λόγο, αδυναμία εφαρμογής συνεδριακών αποφάσεων (καταστατικό) κ.λπ. Προφανώς όποιος/α έχει συμμετάσχει στην κομματική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα θα μπορούσε να αρνηθεί τα παραπάνω. Πέρα όμως από τις διάφορες παθογένειες που κληρονόμησε από τις συνιστώσες που τον αποτελούσαν, δεν μπορούμε να μην δούμε και το καινούργιο που έφερε. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πιο δημοκρατικό αριστερό ριζοσπαστικό μαζικό κόμμα που έχει υπάρξει στην Ελλάδα. Δημοκρατικό ως ένα σημείο, χάνοντας τη μάχη να γίνει κόμμα των μελών. Δύσκολο βήμα που δεν το κατάφερε. Δεν μπορούσε ή δεν πρόλαβε; Ένα ερώτημα που δεν θα απαντηθεί. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν δικαιολογούνται οι επιλογές της ηγεσίας και ο τρόπος που αυτές επιβλήθηκαν. Άλλωστε, μπορεί να μην ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα των μελών, αλλά τη δημοκρατία μεταξύ των εκπροσώπων την είχε κατακτήσει και οι 109 υπογραφές μελών της Κ.Ε. ενάντια στο μνημόνιο έδειχναν το κλίμα σε αντίθεση με αυτά που αποφασίστηκαν. Μας άφησε λοιπόν  μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Πλέον, όπως λένε πολλοί/ες, δεν ξεκινάμε από την αρχή, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι το καινούργιο θα είναι και εύκολο. Σκεφτείτε μόνο την ανύπαρκτη σχέση των αριστερών κομμάτων ιστορικά με ζητήματα εσωτερικής δημοκρατικής λειτουργίας την οποία έχουμε κληρονομήσει από παλιά και θα καταλάβετε.

Τι έγινε και έφτασε το πράγμα εδώ;

Πολλά έχουν γραφτεί και σίγουρα πολλά ακόμα έχουν να γραφτούν. Όπως περιγραφές για τις δραματικές ώρες ψήφισης του μνημονίου στη βουλή. Μια καλή καταγραφή της περιόδου και του τρόπου μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 στο 2014 παρουσιάζεται από τους συντρόφους Λάσκο και Παπαδάτο στην εισαγωγή του συλλογικού έργου «Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ» ή στα κείμενα Μηλιού, Μπελαντή κ.ά. Υπάρχει όμως μια στιγμή που έχει να κάνει με τη δημοκρατία στο κόμμα η οποία δεν αναφέρεται πουθενά και θεωρώ ότι ήταν καθοριστική για τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα. Από τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν έντονες στιγμές σύγκρουσης για λόγους πολιτικούς, μικροκομματικούς  κ.ά. Φτάσαμε πολλές φορές σε φάση διάλυσης αλλά ευτυχώς είχε δημιουργηθεί ένας πυρήνας ανθρώπων που στα δύσκολα κατάφερνε πάντα να σώζει το εγχείρημα. Λίγους μήνες όμως πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και στο πλαίσιο της πολιτικής διαμάχης που υπήρχε τότε στο κόμμα για το αν έπρεπε να πέσει η κυβέρνηση του Σαμαρά με πολιτικούς ή κινηματικούς όρους (σχηματικά), εμφανίστηκε πολύ έντονα κυρίως από την ηγετική ομάδα το φαινόμενο του πολιτικού εκβιασμού. Η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, η δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων (έστω σε κεντρικό επίπεδο) αντικαταστάθηκαν από τους εκβιασμούς. Κορυφαίο παράδειγμα το συνέδριο φιάσκο λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου. Νομίζω ότι ήταν κομβικής σημασίας αυτή η στρατηγική της ηγεσίας μέσα στο κόμμα. Ό,τι ακολούθησε, συμμαχίες, εξωθεσμικά όργανα συγκρότησης ψηφοδελτίων, συνεργασία με ΑΝΕΛ, πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.ά. μέχρι τη ψήφιση του μνημονίου ήταν πλέον προδιαγεγραμμένα, αδυνατώντας  κανείς/ια να αντισταθεί μπροστά στην πρώτη φορά αριστερά.

Συμπέρασμα…

Νομίζω ότι εκείνη η περίοδος ήταν η χαριστική βολή για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.  Ό,τι είχε κατακτήσει μέχρι τότε διαλύθηκε μέσα σε λίγους μήνες. Ήταν μια σαρωτική ήττα στη λειτουργία του που δεν νομίζω ότι μπορεί να ανακτηθεί. Αλλά αυτό δεν είναι πλέον δική μου δουλειά.

 

Διαβάστε επίσης: 6 χρόνια μετά επιστροφή του Φώτη Κουβέλη στον ΣΥΡΙΖΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ένα βιβλίο για τα προσφυγόπουλα – Συνέντευξη του Ν. Καλαϊτζίδη στο alterthess.gr για το «Το ταξίδι της Χαλιμά»

Χέρι-χέρι με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής ο Πρόεδρος των εργαζομένων του ΟΑΣΘ!