Ο Πάολο Βίρτζι επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, ένα χρόνο μετά το ” Τρελή Χαρά ” και τέσσερα μετά το ” Ανθρώπινο Κεφάλαιο “. Ο Ιταλός σκηνοθέτης υπογράφει το σενάριο και κινηματογραφεί υποδειγματικά, για πρώτη φορά στα αγγλικά, την πιο ευτυχισμένη εκδρομή δύο ανθρώπων. Μία απόδραση προς την ελευθερία της ψυχής, που φυλακίζει το σώμα. Στην ενότητα ” Ειδικές Προβολές “, η κατάμεστη αίθουσα του Ολύμπιον, Δευτέρα βραδάκι, στη μία και μοναδική προβολή, χειροκρότησε κι αποθέωσε την Έλεν Μίρεν και τον Ντόναλντ Σάδερλαντ.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Αποφασισμένοι να ζήσουν την τελευταία τους ερωτική περιπέτεια, ένα ζευγάρια ηλικιωμένων παίρνει το τροχόσπιτό του και φεύγει στην εξοχή για κάμπινγκ. Η φυγή τους ανησυχεί τα παιδιά, καθώς η κατάστασή τους, δεν επιδέχεται ρίσκων. Κι όμως, τίποτα δεν είναι ικανό να τους πτοήσει και να τους φέρει πίσω. Θα φτάσουν στον αγαπημένο τους Νότο, που πάντα απολάμβαναν τις διακοπές τους και θα απολαύσουν τη φύση.
Στο μυαλό μου ήρθε, καθώς έβλεπα τον πρωταγωνιστή να οδηγάει το τροχοφόρο του, το Nebraska. Άλλη μία ιστορία για τη σημασία των δεσμών, ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, που γεννήθηκε στην Αμερική. Road trip με συγκινητικές στιγμές κι άλλες που τα ανθρώπινα πάθη, λάθη κι απωθημένα κυριαρχούν. Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, αλλά αληθινοί, που αγαπιούνται πολύ. Βιώνουν την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία. Ένας δεύτερος μήνας του μέλιτος.
Με λεπτό, επιτηδευμένο χιούμορ θίγονται κακώς κείμενα της κοινωνίας και με μία προσεκτική ανασκαφή έρχονται στην επιφάνεια μείζονα ζητήματα, όπως η επαγγελματική κινητικότητα, η αξία της μόρφωσης και οι επικείμενες εκλογές στην Αμερική, καθώς το φιλμ γυρίστηκε, πριν την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Ελιξήρια ζωής είναι, όχι τα φάρμακα, αλλά μία καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο κι ένα ποτήρι με αλκοόλ.
Δεν έχει την παραμικρή σημασία τι μένει πίσω. Ο δρόμος είναι μονόδρομος και το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Για όσα δεν πρόλαβαν, δεν είπαν, δεν έζησαν. Αναπλήρωση του χαμένου χρόνου, μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και της θεραπείας. ” Χαώδες, αλλά απαραίτητο “, ακριβώς όπως περιγράφεται μέσα απ΄αυτήν την οξύμωρη φράση. Μόνοι τους …
Μία σαρδόνια κωμωδία για την ματαιότητα, που ακροβατεί μεταξύ χαράς και δράματος, μιας και το τέλος είναι προκαθορισμένο. Γεμάτη εκπλήξεις κι ανατροπές μέχρι το φινάλε, με τελικούς νικητές την αγάπη και τον καλό, καθώς στο τέλος του δρόμου μένουν τα συναισθήματα κι όμορφες στιγμές-αναμνήσεις, πριν όλα γίνουν στάχτη.