in , ,

Solitaire ou Solidaire? (Μόνος ή Αλληλέγγυος;) Ένα ντοκυμανταίρ για το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης της Θεσσαλονίκης

Solitaire ou Solidaire? (Μόνος ή Αλληλέγγυος;) Ένα ντοκυμανταίρ για το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης της Θεσσαλονίκης

«Solitaire ou Solidaire?», «Μόνος ή Αλληλέγγυος;», είναι ο τίτλος του ντοκυμανταίρ με θέμα το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης της Θεσσαλονίκης, που αυτές τις μέρες βρίσκεται στο τελικό στάδιο της παραγωγής. Το ντοκυμανταίρ αποτελεί συλλογική προσπάθεια μιας ομάδας παιδιών από τη Θεσσαλονίκη — δημοσιογράφων, φωτογράφων, κινηματογραφιστών και τεχνικών εικόνας και ήχου. Λίγες μέρες πριν από την ολοκλήρωσή του, η ομάδα χρειάζεται τη στήριξή μας. Τους τρόπους μπορεί τους βρει κανείς επισκεπτόμενος τη σελίδα ΚΙΑ Documentary Film-Greece στο facebook – και συστήνουμε ενθέρμως να το πράξετε.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης  (ΚΙΑ) λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη από το 2012 και είναι ήδη «θεσμός». Πριν προχωρήσουμε στο ντοκyμανταίρ, πες μας δυο λόγια για το ΚΙΑ: πώς ξεκίνησε, τι έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια και πώς συνεχίζει;

Από το ντοκιμαντέρ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Το Κοινωνικό Ιατρείο ξεκίνησε στην Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία των υγειονομικών που συμμετείχαν ως αλληλέγγυοι στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών το 2011 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ήδη από τότε προωθούνταν μέτρα αποκλεισμού από το ΕΣΥ, που αφορούσαν αρχικά στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τάση που στη συνέχεια γενικεύτηκε για όλους τους ανασφάλιστους. Το Κοινωνικό Ιατρείο όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να παρέχει δωρεάν πρωτοβάθμια περίθαλψη σε όλους, μετανάστες και έλληνες, που έβρισκαν κλειστές τις πόρτες του ΕΣΥ. Παράλληλα, έδωσε και συνεχίζει να δίνει έναν πολιτικό αγώνα για το δικαίωμα στην καθολική και δωρεάν πρόσβαση, ανεξαρτήτως της οικονομικής και ασφαλιστικής κατάστασης του κάθε ασθενή. Δεν επιδίωξε, δηλαδή, ποτέ να υποκαταστήσει ένα υπό κατάρρευση σύστημα υγείας – αντίθετα, προσπάθησε, και σε ένα βαθμό τα κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο ζωντανό μέσα στην κρίση. Επιπλέον, για τα μέλη του ΚΙΑ αλλά και για πολλούς συμπολίτες που συμμετείχαν σε τέτοιου τύπου δομές, ήταν στοίχημα ο από κοινού αγώνας γιατρών και ασθενών, για ένα πραγματικά καθολικό σύστημα υγείας.

Ποιο ήταν το κίνητρο για να κάνετε το ντοκυμανταίρ;

Το κίνητρό μας ήταν διπλό: Από τη μια πλευρά, η συνθήκη της κοινωνικής απομόνωσης που βλέπουμε να αφορά ολοένα και περισσότερους ανθρώπους γύρω μας. Από την άλλη, η αλληλεγγύη ως μια πρακτική, όχι αφηρημένη ή ιδεολογική, απάντηση στον αποκλεισμό και την απομόνωση: ως ο μοναδικός τρόπος, σε τελική ανάλυση, να στεκόμαστε στα πόδια μας και να αντιστεκόμαστε. Πρωταγωνιστές μας είναι ασθενείς που δέχτηκαν να μοιραστούν την δική τους ιστορία και μέλη του Κοινωνικού Ιατρείου. Και θέλω να πω εδώ ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια, από τους 15 που ξεκίνησαν, σήμερα η δομή του ΚΙΑ αριθμεί  περίπου 200 μέλη. Η ταινία λοιπόν προσπαθεί συνθέτει κομμάτια από τις ιστορίες των ανθρώπων του ΚΙΑ μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια της κρίσης αλλά και τη ζωή μέσα στο κοινωνικό ιατρείο ως ένα συνεχές αγώνα αλλά και μιας καθημερινότητας πολύ σπουδαίας απ’ όλες τις απόψεις γιατί σε πολλές περιπτώσεις «μοιραζόταν» ένα συλλογικό όραμα. 

Τι καταφέρατε να δείτε μέσα από το ντοκυμανταίρ, αλλά και τη διαδρομή του Κοινωνικού Ιατρείου γενικότερα, όσον αφορά τις σχέσεις των ανθρώπων; Μεταγγίζεται τελικά η αλληλεγγύη; 

Από το ντοκιμαντέρ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Η αλληλεγγύη «μεταγγίζεται» στην κοινωνία από αυτές τις δομές, δεν εκφράζεται όμως πάντα στους χρόνους που τα πολιτικά υποκείμενα επιδιώκουν — και σίγουρα όχι με τους τρόπους που αυτά περιμένουν. Το βέβαιο είναι πως μέσα από τη διαδικασία της αλληλοστήριξης, ακόμη και οι ασθενείς που πολλές φορές βρίσκονται σε μια σχέση εξάρτησης από αυτόν που προσφέρει τη βοήθεια, καταφέρνουν να περάσουν στην άλλη πλευρά, στην πλευρά δηλαδή του αλληλέγγυου. Δημιουργείται σταδιακά μια ισότιμη σχέση, κάτι που αποτελούσε, έτσι και αλλιώς, στόχο του ΚΙΑ. Συμβαίνει, την ίδια στιγμή όμως είναι και δύσκολο. Αφενός οι ανάγκες των ασθενών μπαίνουν πάντα σε προτεραιότητα σε σχέση με το πολιτικό πρόταγμα για την υγεία. Αφετέρου γιατί η αλληλεγγύη αποτελεί πάντα μια πρόσκληση, αλλά όχι μια υποχρέωση.

Το να γυρίσει κανείς μια ταινία μέσα στην κρίση απαιτεί χρόνο και οικονομικούς πόρους που δεν βρίσκονται εύκολα. Πώς αντιμετωπίστηκαν αυτές οι δυσκολίες;

Δυσκολίες υπήρξαν, πράγματι, είτε αυτές αφορούσαν το χρόνο είτε τα χρήματα. Αντιμετωπίστηκαν, λόγω της διάθεσης να ολοκληρώσουμε μια προσπάθεια που διαρκεί περίπου τέσσερα χρόνια. Και φυσικά, χάρη στην οικονομική στήριξη ανθρώπων που ενδιαφέρθηκαν για την προώθηση της βασικής ιδέας του ντοκυμανταίρ, της αλληλεγγύης. Έδειξαν πολλοί άνθρωποι «αλληλεγγύη σε μια ταινία για την αλληλεγγύη» και αυτό όπως φαίνεται λειτουργεί σε ένα βαθμό, χωρίς φυσικά να καλύπτει όλες τις ανάγκες.

Αν διάλεγες μια-δυο σκηνές που μιλάνε πιο εύγλωττα για τη δουλειά που γίνεται στο Κοινωνικό Ιατρείο, ποιες θα ήταν αυτές;

Είναι οι σκηνές της αναμονής των ανθρώπων στο Κοινωνικό Ιατρείο, που δείχνουν πώς προσπαθούσαν τα μέλη του να αντιμετωπίσουν έναν μεγάλο όγκο περιστατικών, αλλά και την ανακούφιση που δίνει ένα χαμόγελο και λίγη φροντίδα σε αυτόν που πονάει. Αυτό φυσικά το είδαμε και στην Ειδομένη, όπου το Κοινωνικό Ιατρείο πήγε ουκ ολίγες φορές προκειμένου να προσφέρει βοήθεια σε ανθρώπους που περίμεναν στην ουρά για να περάσουν τα σύνορα ή έμειναν για μέρες εγκλωβισμένοι μέσα στο κρύο.

Η ομάδα του ντοκυμανταίρ: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης, Ειρήνη Καραγκιοζίδου,  Άκης Κερσανίδης, Αιμιλία Κουγιουμτζόγλου, Κική Μουστακίδου, Σταυρούλα Πουλημένη, Χρύσα Τζελέπη

Τη συνέντευξη πήρε ο Στρατής Μπουρνάζος

Πηγή: Ενθέματα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Tης Αλίκης Κοσυφολόγου

Requiem του Φερνάντο Ρενχίφο @ BlackBox