Με τα μελανότερα χρώματα περιέγραψαν σήμερα την κατάσταση στα νοσοκομεία εκπρόσωποι των συλλόγων ασθενών-χρόνιων πασχόντων καταγγέλλοντας την υποβάθμιση της ιατρικής περίθαλψης τονίζοντας παράλληλα ότι θα προχωρήσουν σε διεκδικητικές δράσεις με πιο έντονο χαρακτήρα.
Στην σημερινή συνέντευξη τύπου ο εκπρόσωπος του συλλόγου νεφροπαθών Χρήστος Καραγκιόζης εξέφρασε την αγωνία των ασθενών για την κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου και τον κίνδυνο να κλείσει καθώς όπως είπε η στρόφιγγα της χρηματοδότησης από το Δημόσιο έχει κοπεί, δεδομένου ότι ο ΕΟΠΥΥ χρωστάει 200 εκατ. στο νοσοκομείο.
Το Παπαγεωργίου καλύπτει το 60% των περιστατικών της πόλη και συγκεκριμένα 200 νεφροπαθείς και εκατοντάδες καρκινοπαθές με τους δείκτες της υγειονομικής περίθαλψης να ανταποκρίνονται σύμφωνα με τους συλλόγους των χρονίων πασχόντων στα επίπεδα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Σύμφωνα με τον κ. Καραγκιόζη τα εξωτερικά ιατρεία στο Θεαγένειο υπολειτουργούν ενώ στο Παπαγεωργίου τα ραντεβού για το χρονικό διάστημα δύο μηνών κλείνουν μέσα σε μισή ώρα.
Όσον αφορά το μηχάνημα pet ct το οποίο μπορεί να γλιτώσει ζωές μόλις πριν λίγες μέρες δόθηκε η άδεια λειτουργίας του, παρ`όλα αυτά αν δεν έρθει χρηματοδότηση από τον ΕΟΠΥΥ δεν θα μπορούν να δοθούν τα φάρμακα που απαιτούνται για την λειτουργεία του.
Οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό είναι τραγικές σε σημείο να αντιστοιχούν 14 νοσηλευτές για 65 ασθενείς.
Το Ιπποκράτειο χαρακτηρίστηκε από τους εκπροσώπους των ασθενών ως ένα «ρετάλι έτοιμο να καταρρεύσει». Δεν υπάρχει αναισθησιολόγος για τις μεταμοσχεύσεις των νεφροπαθών με αποτέλεσμα αυτές να καθυστερούν ενώ σύμφωνα με τους ίδιους υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις και στα αντιδραστήρια.
Την ίδια εικόνα παρουσιάζουν και τα περισσότερα νοσοκομεία της Περιφέρειας. Στο νοσοκομείο Κατερίνης δεν υπάρχει νεφρολόγος, στην Φλώρινα υπάρχει ένας μόνο γιατρός την στιγμή που υπάρχουν 45 νεφροπαθείς στο 3ο και 4ο στάδιο.
Όσον αφορά τα φάρμακα υψηλού κόστους που δίνονται μόνο από τα δημόσια νοσοκομεία υπάρχουν παντού ελλείψεις, τόσο σε αντικαρκινικά ακόμη και σε αντιρετροϊκά.
«Ζούμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» δήλωσε ο Βασίλης Δήμος, εκπρόσωπος του Συλλόγου Θαλασσαιμίας.
Οι ασθενείς με μεσογειακή αναιμία η δρεπανοκυτταρική αναιμία μπορούν μόνο δύο πρωινά την εβδομάδα να κάνουν μεταγγίσεις σε πολλά νοσοκομεία χωρίς τον ειδικό γιατρό. Τα παιδιά αναγκάζονται να φεύγουν από το σχολείο γιατί οι μεταγγίσεις λόγω της έλλειψης γιατρών δεν γίνονται απόγευμα και αυτό συνιστά ένα κοινωνικό πρόβλημα.
Στην Αλεξανδρούπολη σύμφωνα με τον Βασίλη Δήμο από το 2014 όπου και έφυγε ο επικουρικός αιματολόγος δεν υπάρχει γιατρός. Ψάχνουμε νοσηλευτές για να κάνουν την μετάγγιση και να τους γράψει τα φάρμακα.
Η Περσεφόνη Μύτα, εκπρόσωπος του συλλόγου καρκινοπαθών αναφέρθηκε επίσης στις ελλείψεις σε φάρμακα αλλά και την πτώση στην ποιότητα περίθαλψης. Αναγκαζόμαστε να φέρνουμε ακόμη και σεντόνια.
22 φάρμακα έλλειπαν από τα νοσοκομεία για την θεραπεία των καρκινοπαθών λόγω της υποχρηματοδότησης με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να τα ψάχνουν στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά να επιβαρύνονται οικονομικά. Στα χρόνια της κρίσης πολλοί ασθενείς αναγκάστηκαν να βάλουν πολλές φορές από την τσέπη τους χρήματα για τις εξετάσεις και όσοι δεν είχαν περίμεναν στις ουρές της αναμονής για μια ακτινοθεραπεία και 3-5 μήνες για χειρουργεία.
Ασθενείς που έχουν ξεπεράσει τα 60 χρόνια ηλικίας βιώνουν μια απαξία μιας και η εντύπωση που τους δίνεται ότι σε περιπτώσεις καρκίνων δεν πρόκειται να επιβιώσουν με αποτέλεσμα να μην μπαίνουν στην διαδικασία θεραπείας δεδομένου και του μεγάλο κόστους. “Έχουμε συναντήσει ανθρώπους που δεν θέλουν να επιβαρύνουν τα παιδιά τους με το κόστους θεραπείας. Δεν είμαστε φθηνοί στην θεραπεία μας» τόνισε η κα Μύτα και πρόσθεσε πως στα χρόνια της κρίσης τίθενται “κυνικά διλήμματα”.
Όπως τόνισε από την πλευρά της η Αναστασία Δαραμίλλα από τον σύλλογο Διαβητικών αντιμέτωποι με επιπλοκές βρίσκονται πολλοί πάσχοντες που δεν δύνανται να βρουν τα φάρμακα και αδυνατούν να τα αγοράσουν.
«Έχουμε δημιουργήσει ένα άτυπο κοινωνικό φαρμακείο για να μπορούν να εξυπηρετούνται πάσχοντες και το τελευταίο καιρό έρχονται ασθενείς με πρόνοια που δεν μπορούν να βρουν τα φάρμακά τους πουθενά».
Παλαιότερα οι ασθενείς με διαβήτη είχαν ένα χρονικό όριο ζωής δέκα χρόνων επειδή δεν είχε εξελιχθεί η θεραπεία του. Το 2015 που ο τρόπος αντιμετώπισης της ασθένειας έχει βελτιωθεί παρά πολύ δεν μπορούμε να έχουμε ακόμη πρόσβαση στην θεραπεία λόγω της υπολειτουργίας των νοσοκομείων.
Σταυρούλα Πουλημένη