Έγινε η πρόταση για τον Πολύδωρα, ειπώθηκαν πολλά, αποσύρθηκε η πρόταση και τώρα ζούμε με την εντύπωση ότι γυρίσαμε στην προηγούμενη κατάσταση -σαν τίποτε να μην άλλαξε στην πολιτική. Δυστυχώς όμως άλλαξε κάτι πολύ σημαντικό, σημαντικότερο και από το αν γινόταν πρόεδρος του ΕΣΡ ο Πολύδωρας, κι αυτό είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο αποτιμήθηκαν δημόσια κάποιες χαρακτηριστικές πράξεις του συγκεκριμένου πολιτικού.
Υπενθυμίζω: προβλήθηκε η πρότασή του προς το τότε κόμμα του να συνεργαστεί με τη Χρυσή Αυγή (σήμερα λέει ότι πρόκειται για συκοφαντία!), αλλά αυτή η πολιτική θέση για το ρόλο που μπορεί -και πρέπει, κατά τη γνώμη του!- να παρέχεται σε ένα ναζιστικό κόμμα δεν θεωρήθηκε πολιτικά τόσο σημαντική ώστε αυτή και μόνη να αρκεί για να αποκλείεται ο διορισμός του σε αξιώματα και θέσεις που θεσμοθετήθηκαν για να εγγυώνται τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Έτσι, έμμεσα νομιμοποιήθηκε η συγκεκριμένη πολιτική του θέση και μπορεί πια να θεωρείται ότι βρίσκεται εντός του δημοκρατικού πλαισίου σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας. Δε λέω ότι κάποιος από την κυβέρνηση επιδίωκε κάτι τέτοιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό προέκυψε, και φοβούμαι ότι τις επιπτώσεις του θα τις βρούμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια.
Βεβαίως από τις διάφορες δηλώσεις και συζητήσεις αντιλήφθηκα ότι πολλοί κατέγραψαν εκείνη τη δήλωση για τη Χρυσή Αυγή ως ένα απλό στραβοπάτημα κι όχι ως πολιτική θέση που βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογίας του συγκεκριμένου πολιτικού ώστε να τον χαρακτηρίζει πρωταρχικά. Αντίθετα, αυτό που θεωρούν ότι τον χαρακτηρίζει είναι η εντιμότητα, η ευθύτητα, ο αλτρουισμός και διάφορες άλλες συναφείς αρχές και αξίες (τις οποίες ο ίδιος δηλώνει ότι έχει).
Στο δημόσιο λόγο την άποψη αυτή ήρθε να δικαιολογήσει η δηλωμένη λατρεία του κ. Πολύδωρα για τους Σαμουράι. Φαίνεται να σκέφτηκαν κάποιοι: Δεν δείχνει η στενή πνευματική σχέση του με ένα βιβλίο για τον κώδικα συμπεριφοράς των Σαμουράι ότι ο άνθρωπος αυτός εμφορείται από σημαντικές ανθρώπινες αξίες, όπως είναι η τιμή, η πίστη, η αυτοθυσία (και άλλες παρόμοιες), ότι δηλαδή είναι ένας άνθρωπος μακριά από τα καθημερινά ελαττώματα και τις υλικές επιθυμίες, και συνεπώς μακριά από τους πειρασμούς της διαπλοκής;
«Είμαι και Σαμουράι», αυτοχαρακτηρίστηκε ο ίδιος στη συνέντευξή του στην ΕΡΑ, «αφιερωμένος -αφιερωμένος μέχρι θανάτου!- στην Ιστορία, στην Πατρίδα, στην Παράδοση, στο Ελληνικό Πνεύμα, στην Ελληνική Γλώσσα», και διευκρίνισε ότι γι’ αυτό η πρόταση του πρωθυπουργού αποτελούσε «συναίνεση επί των αξιών και των συμβολισμών που περιέχονται σ’ εμένα». Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενά του (που φαίνεται να υιοθέτησαν και όσοι τον υποστήριξαν), ο κ. Πολύδωρας χαρακτηρίζεται από την υιοθέτηση στη ζωή του του κώδικα των Σαμουράι και, συνεπώς, είναι ένας «Σαμουράι-πολιτικός», όχι ένας γεφυροποιός της Χρυσής Αυγής.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι και αυτό θα έπρεπε να σημειωθεί στη Βουλή τουλάχιστον από κάποιους ευρυμαθείς καθηγητές πανεπιστημίου που κάθονταν στα αριστερά βουλευτικά έδρανα. Από αυτούς πραγματικά προσδοκούσα να γνωρίζουν τη σχέση του ναζισμού με τον ενθουσιασμό για τους Σαμουράι, ν’ αναφερθούν σ’ αυτήν και, φυσικά, να βγάλουν τα απαραίτητα πολιτικά συμπεράσματα για σήμερα (αντί να αποδέχονται σιωπηλά ότι μπορεί να υπάρχει «συναίνεση επί των αξιών και συμβολισμών που περιέχονται» στον συγκεκριμένο «Σαμουράι-πολιτικό»). Διότι, σε επίπεδο «αξιών και συμβολισμών» στον πραγματικό χώρο της πολιτικής, «Σαμουράι» δεν ήταν ποτέ οι επτά που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στην ταινία του Ακίρα Κουροσάβα (και από τους οποίους ίσως εμπνευστήκαμε). Στο χώρο της πολιτικής οι Σαμουράι ενέπνευσαν κυρίως τον αρχηγό των SS Heinrich Himmler, και εμπνέουν ακόμη σήμερα τους νοσταλγούς του.
«Οι Σαμουράι του Χίτλερ: Τα Ένοπλα SS σε δράση» τιτλοφορείται ένα μεταπολεμικό βιβλίο (με αλλεπάλληλες εκδόσεις) της αναθεωρητικής σχολής και ο τίτλος του έρχεται να θυμίσει τη δήλωση του αρχηγού των SS Heinrich Himmler προς τον Χίτλερ «θα οργανώσω τους Μελανοχίτωνες (Waffen-SS) σύμφωνα με τις αρχές των Σαμουράι».
Επίσης έρχεται να θυμίσει το βιβλίο του Κεντρικού Εκδοτικού Οίκου του Ναζιστικού κόμματος NSDAP «Οι Σαμουράι – Ιππότες του Ράιχ με τιμή και πίστη» (με πρόλογο του Χίμλερ), την προπαγανδιστική ταινία «Η κόρη του Σαμουράι», τους ναζί καθηγητές πανεπιστημίου που εργάζονταν για να εφαρμοστεί η σχετική φιλοσοφία στο πλαίσιο της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής και πολλά άλλα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίον ενσωματώθηκαν στην πιο βάρβαρη ιδεολογία οι σχετικές αρχές και αξίες, πως χρησιμοποιήθηκαν για να μετατρέψουν νέους ανθρώπους σε SS-τέρατα, πως επέτρεψαν να προσλαμβάνονται από τους δολοφόνους οι μαζικές δολοφονίες ως πράξεις αφοσίωσης στο καθήκον, πως ακόμη και την τελευταία ημέρα του πολέμου 14χρονα παιδιά «επέλεξαν» να τις υπηρετήσουν και να βρουν το θάνατο σε απέλπιδες μάχες (από τις οποίες οι Ναζί ηγέτες, που είχαν γαλουχήσει τα παιδιά με τις αρχές αυτές, είχαν ήδη λιποτακτήσει για να σώσουν τη ζωή τους).
Αυτά όλα τα γνωρίζουμε, γι’ αυτό ας φροντίσουμε να φυλάγονται τα παιδιά μας -και φυσικά οι θεσμοί της Δημοκρατίας- από τις ίδιες τραγικές, θανατηφόρες εμπειρίες.
Οι γέφυρες προς το ναζισμό και τους εκπροσώπους του είναι πολλών ειδών, γι’ αυτό και μεγάλο είναι το φάσμα των επίδοξων γεφυροποιών. Ας φροντίσουμε να είναι οι μόνοι αιώνια άνεργοι σ’ αυτή τη χώρα.
Χαρακτηριστική εικόνα για τη σημασία των αρχών των Σαμουράι για τη χιτλερική Γερμανία και για τη φασιστική Ιαπωνία.