in

Το Ρυθμιστικό Σχέδιο ως πολιτικό εργαλείο

Το Ρυθμιστικό Σχέδιο ως πολιτικό εργαλείο

 

Μπορεί το ρυθμιστικό μιας πόλης να φαίνεται ότι αφορά μόνο ειδικούς, τεχνοκράτες και πολεοδόμους συνιστά όμως μια πολύ σημαντική πολιτική κατεύθυνση για τις χρήσεις γης του χώρου ειδικά σε περιόδους πονηρές όπου κάθε λογής επιχειρηματικά συμεροντα επιδιώκουν με κάθε τρόπο να υφαρπάξουν γη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα το Τμήμα Περιβάλλοντος και Οικολογίας στη λογική αυτή διοργάνωσε εκδήλωση με θέμα το ρυθμιστικό της Θεσσαλονίκης τονίζοντας την κατεύθυνση προς την οποία θα πρέπει να κινηθεί

Το ρυθμιστικό αποσύρθηκε μετά απο πιέσεις επιχειρηματιών

Η Μαρία Λιλιμπάκη, αρχιτέκτων-αρχαιολόγος και συνταξιούχος εργαζόμενη στον καταργημένο πλέον Οργανισμό Ρυθμιστικού μίλησε για το νέο Ρυθμιστικό που κατατέθηκε στην Βουλή το καλοκαίρι και μετά από πιέσεις κυρίως επιχειρηματικών συμφερόντων αποσύρθηκε.

Η κα Λιλιμπάκη επεσήμανε τον πρωτοποριακό χαρακτήρα του πρώτου Ρυθμιστικού που θεσπίστηκε την δεκαετία του `80 καθώς διαφύλασσε την δημόσια γη, έδινε δυνατότητα για ρυθμίσεις που αφορούσαν την οικολογική προστασία, τον περιορισμό της ρύπανσης, τις δημόσιες συγκοινωνίες, ρυθμίσεις που όμως δεν εφαρμόστηκαν στο σύνολό τους κυρίως λόγω του ότι το ρυθμιστικό είχε χαρακτήρα γνωμοδοτικό και όχι νομοθετικό. Εκείνο το ρυθμιστικό έπρεπε, σύμφωνα με την ίδια, να επικαιροποιηθεί λόγων των κοσμογονικών αλλαγών που είχαν συμβεί σε σχέση με την γεωπολιτική του χώρου. Το 2007 υπογράφηκε η σύμβαση για το νέο Ρυθμιστικό, το 2009 οριστικοποιήθηκε ότι αφορά τους νομούς Θεσσαλονίκης, Κιλκίς, Χαλκιδικής και τμήματα των νομών Ημαθίας και Πιερίας. Το περασμένο καλοκαίρι έφτασε στην Βουλή, και σύμφωνα με την κ. Λιλιμπάκη λίγη σχέση είχε με την σημερινή πραγματικότητα.

Όσον αφορά την Θεσσαλονίκη αντιρρήσεις είχε εκφράσει και ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας.

Η κα Λιλιμπάκη τόνισε πως αν τελικά δεν ξαναέρθει στην Βουλή και δεν νομοθετηθεί πιθανόν να πρέπει να επιστραφούν χρήματα στην Ε.Ε.

Ο νεοφιλελευθέρος σχεδιασμός οδηγεί στην υφαρπαγή της γης

“ Η θέση του ρυθμιστικού της δεκαετίας του `80 με την φιλοσοφία του και την έμφαση στα περιβαλλοντικά κεκτημένα καθίσταται στην δεκαετία του `90 και του 2000 όλο και πιο αμήχανη” δήλωσε από την πλευρά της η Μαρία Καλαντζοπούλου, πολεοδόμος, μέλος του Τμήματος Περιβάλλοντος και επιστημονική συνεργάτης της κοινοβουλευτικής ομάδας. Την περίοδο εκείνη επιχείρείται η αναδιατύπωσή του από την θέσπιση ειδικών χωρωταξικών που εισάγουν τον ανταγωνισμών των πόλων, την ρητορική της “βιώσιμης ανάπτυξης” ενώ παράλληλα αποδυναμώνεται η πολεοδομική του διάσταση αποκτώντας γενικόλογα χαρακτηριστικά με την γνωστή κατάληξη, το πέρασμα του από τις συμπληγάδες της μνημονιακής νομολογίας, πέρασμα που ανέδειξε και το οξύτατο πρόβλημα.

Η Μαρία Καλαντζοπούλου τόνισε πως το υπόδειγμα του σχεδιασμού με βάση και τον εφαρμοστικό νόμου 3986 αντανακλά τις τάσεις του νεοφιλελευθερισμού σχετικά με τις χρήσεις της γης και συγκεκριμένα της υφαρπαγή της.

Όσον αφορά το νέο ρυθμιστικό, η Μαρία Καλαντζοπούλου ανέλυσε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν συνιστά μια επιστροφή στο παλιό μοντέλο και αναδεικνύει το απλό σύστημα σχεδιασμού σε δύο επίπεδα αιρετής αυτοδιοίκησης. Σύμφωνα με την ίδια, ο χωρικός σχεδιασμός θα πρέπει να απαντά στα προβλήματα των αντιφάσεων που είχαν οι ρυθμίσεις του παρελθόντος και, όπως πρόσθεσε, πρέπει να θεσπιστεί με όρους δικαιοσύνης και δημοκρατίας αναδεικνύοντας την υπεράσπιση των κοινών .

Δεν αποτρέπει την εμπορευματοποίηση του χώρου το νέο ρυθμιστικό

Για την περίπτωση του ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης μίλησε ο Γ. Γρηγοριάδης, μέλος επίσης του αρμόδιου τμήματος τονίζοντας πως το ρυθμιστικό αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό και όχι τεχνοκρατικό εργαλείο καθώς επικαθορίζει τους πολιτικούς συσχετισμούς. “Κάποτε λειτούργησε και ως εμπόδιο στον νεοφιλελεύθερο σχεδιασμό, τώρα το νέο ρυθμιστικό αν και κατέληξε στις αρχές Ιουλίου τελείως ξεδοντιασμένο είναι ακόμη, σύμφωνα με τον ίδιο, αρκετά επίφοβο γιατί δεν ταίριαζε με τις επιλογές που είχαν πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες της πόλης” είπε συγκεκριμένα.

Στο νέο λοιπόν ρυθμιστικό αναπτύσσεται το παραγωγικό μοντέλο στο οποίο, όπως είπε ο Γ. Γρηγοριάδης οι Σκουριές αποτελούν εμβληματική επιλογή καθώς χαρακτηρίζονται ως πάρκο μεταλλευτικών δραστηριοτήτων με προστασία του περιβάλλοντος (sic), χαρακτηρισμός που “πάει οποιαδήποτε επιστημοσύνη περίπατο”.

Σημαντικά προβλήματα συναντούνται και όσον αφορά τις εγκαταστάσεις SEVEZO στην Δυτική Θεσσαλονίκη που αποτελεί ολόκληρη μια ζώνη επικινδυνότητας. Η μείωση της επικινδυνότητας των εγκαταστάσεων όπως προτείνονταν στο αρχικό σχέδιο του ρυθμιστικού είναι, σύμφωνα με τον ίδιο επιβεβλημένη.

Ο κ. Γρηγοριάδης αναφέρθηκε στο ζήτημα του δημόσιου χώρου και ενδεικτικά στο παράκτιο μέτωπο το οποίο διάφοροι παράγοντες της πόλης επιδιώκουν να μετατρέψουν σε δίκτυο μαρινών χωρίς τεχνοοικονομική τεκμηρίωση, με ειδικούς όρους δόμησης, δημιουργία επιχειρηματικών κέντρων και μπάζωμα της παραλίας ό,τι συνεπάγεται αυτό για την πρόσβαση στην παραλία ως δημόσιο αγαθό και φυσικά για το περιβάλλον.

“Το νέο ρυθμιστικό δεν αποτρέπει την εμπορευματοποίηση του χώρου” πρόσθεσε αναφερόμενος στους ελεύθερους χώρους και συγκεκριμένα στα πρώην στρατόπεδα.

“Στην Θεσσαλονίκη έχουμε περισσότερα από 2000 στρέμματα που ανήκουν στα πρώην στρατόπεδα και των οποίων το καθεστώς είναι περίπλοκο, άλλα έχουν παραχωρηθεί στο ΤΑΙΠΕΔ και άλλα στην ΚΕΔΕ” δήλωσε και πρόσθεσε πως στο νέο ρυθμιστικό δεν κατοχυρώνεται η χρήση πρασίνου κατά αποκλειστικότητα παρά μόνο ως προτεραιτότητα, δίνεται δηλαδή η δυνατότητα για δημιουργία εγκαταστάσεων παντός τύπου.

“Εμείς θέλουμε άμεση θεσμοθέτηση διακριτών επιπέδων σχεδιασμού του ρυθμιστικού σχεδίου ενταγμένο στις δομές τοπικής αυτοδιοίκησης” κατέληξε.

Σταυρούλα Πουλημένη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ας βοηθήσουμε όλοι την ΟΥΚ να μπει στην Κωνσταντινούπολη. Του Άκη Γαβριηλίδη

Πανευρωπαϊκό Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους “FILME 2015”