…μετά την μεγαλύτερη νύχτα
αρχίζει το φως ν’ απλώνει
αιώνες πριν τον Χριστιανισμό
αυτό γιόρταζαν οι άνθρωποι
το φως
το καινούργιο
το νέο που έρχεται
τι πάθαμε κι έχουμε κολλήσει σε τούτο το τεχνητό με τα λαμπάκια
σα μύγες που δεν αντέχουμε να δούμε στο φως της μέρας
ό,τι έχει από καιρό παλιώσει
ό,τι μας χρειάζεται, μας είναι απαραίτητο -κι εμείς γι’ αυτό-
ό,τι δεν αντέχει άλλο χωρίς εμάς και τη δική μας βοήθεια
και να το διορθώσουμε,
-ο καθένας μας όπως μπορεί-
τι μας έχει συμβεί και κλεινόμαστε στα σπίτια μας
– με τα λαμπάκια μας απ’ έξω να αναβοσβήνουν-
σα να μην είμαστε σίγουροι πια
αν εκπροσωπούμε το φως
κι όχι τις φοβίες μας που αναβοσβήνουν
είναι όμορφο να ξεπερνάς τη μέσα μοναξιά σου
και να δίνεις χέρι στην μοναξιά των άλλων
των αόρατων,
που μακριά από λαμπιόνια, υπάρχουν, κυκλοφορούν
και περιμένουν το δικό σου αληθινό φως της αγάπης
να φωτίσει -έστω σήμερα-
την μεγαλύτερη νύχτα αυτού του χρόνου
αντέχεις αυτό το φως; ή μόνο τα υποκατάστατα;
Τελλος Φίλης