in

Ορλάντο: Απέναντι στην ομοφοβία και την ισλαμοφοβία

Ορλάντο: Απέναντι στην ομοφοβία και την ισλαμοφοβία

Γράφει η Λίνα Θεοδώρου για το klab

Ένα σχόλιο με αφορμή την τραγική επίθεση στο γκέι κλαμπ “Pulse” του Ορλάντο. 

Με 50 νεκρούς και 53 τραυματίες, η επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016, στο γκέι κλαμπ «Pulse» με αναφορά στην κοινότητα λατίνων στο Ορλάντο, αποτελεί την πιο θανατηφόρα μαζική δολοφονία στις ΗΠΑ. Η εκδήλωση της αλληλεγγύης στις οικογένειες των θυμάτων και στους τραυματίες, αλλά και στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα του Ορλάντο πρέπει είναι αδιαπραγμάτευτη για το χειραφετητικό κίνημα. Η επίθεση αποτέλεσε μια στοχευμένη κίνηση ενάντια στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα λατίνων του Ορλάντο, αποκαλύπτοντας με τον πιο φρικιαστικό τρόπο το μίσος της κοινωνίας για τα άτομα «διπλής» καταπίεσης, γκέι/λεσβίες/τρανς λατίν@ς και αφροαμερικάν@ς. Ωστόσο, την ώρα που τα κυρίαρχα μίντια, προσπαθούν να διακριβώσουν τα κίνητρα του δράστη και το αν και κατά πόσο έδρασε κατ’ εντολή του Ισλαμικού Κράτους, τρία σημεία είναι κομβικά για το χαρακτήρα της επίθεσης.

Στοιχείο πρώτο. Το έγκλημα του δράστη, οφείλει να αναγνωσθεί ως μια ενέργεια που εκκινάται από την ομοφοβία και το ρατσισμό της αμερικάνικης κοινωνίας. Η ψυχική ασθένεια ή μη του δράστη, είναι ένα στοιχείο που εξηγεί μόνο ως ένα σημείο τη βιαιότητα της επίθεσης, ωστόσο κωφεύει όποι@ αρνείται ότι το μίσος προς το μη κανονικό όπως εκφράστηκε χτες, είναι βαθιά ριζωμένο στης δυτικές «φιλελεύθερες» κοινωνίες. Η δήλωση της τέως γυναίκας του δράστη ότι την κακοποιούσε, έρχεται να ενισχύσει το επιχείρημα ότι η συγκρότηση του ήταν κυρίαρχα προσδεδεμένη στην ηγεμονική επιθετική αρρενωπότητα, και δείχνει τη στενή σχέση ομοφοβίας- σεξισμού. Παρά την παραχώρηση ελευθεριών στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα (γάμος, υιοθεσία) από πλευράς κάποιων πολιτειών, η αμερικάνικη κοινωνία παραμένει αντιδραστική τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και σε νομικό αν αναλογιστούμε τον ηθικό πανικό που έχει προκαλέσει η συζητούμενη αλλαγή του νομικού πλαισίου για τη χρήση δημόσιων W/C από τρανς άτομα, τα οποία σκιαγραφούνται από τα ΜΜΕ ως σεξουαλικά αρπακτικά.

Στοιχείο δεύτερο. Ανοίγει ακόμη μια φορά, το ζήτημα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τις τελευταίες καταγραφές, οι Αμερικάνοι ιδιώτες κατέχουν συνολικά τριακόσια εκατομμύρια όπλα, και βρίσκονται στην πρώτη θέση ατομικής οπλοκατοχής παγκόσμια, ενώ από το 1980 και ύστερα 45 πολιτείες έχουν εισάγει νομοθεσίες που χαλαρώνουν το πλαίσιο οπλοφορίας για λόγους προσωπικής ασφάλειας. Η τάση αυτή μπορεί βάσιμα να ενταχθεί στη νεο-συντηρητική στροφή από τα 80ς και μετά, καθώς και του ηθικού πανικού απέναντι στις εξεγέρσεις λατίνων και αφρο-αμερικανων τη δεκαετία του 1990. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά τη μαζική επίθεση σε εκκλησία αφροαμερικανών στη Νότια Καρολίνα, και σε σύνολο 43 αντίστοιχων επιθέσεων τα τελευταία 10 χρόνια, η δολοφονική επιμονή των ΗΠΑ να συνδέουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες με την οπλοκατοχή, αποδεικνύει καθημερινά το βαθιά ταξικό, φυλετικό και σεξιστικό χαρακτήρα που έχει η επιλογή αυτή. Πέρα από κάθε είδους οικονομικά κίνητρα και λόμπι, η ελεύθερη χρήση αμυντικών όπλων, κρύβει το φόβο του λευκού αμερικάνου, κάποτε απένατι στους σκλάβους του, τώρα απέναντι στ@ς λατίν@ς, τ@ς ασιάτ@ς, τ@ς αφρο-αμερικαν@ς.

Τρίτο στοιχείο. «Ο θρήνος μας δεν είναι κραυγή πολέμου»: όπως έγραφαν οι πικέτες στο Παρίσι, μετά τις επιθέσεις του ΙΣΙΣ, έτσι και τώρα η ισλαμοφοβία πρέπει να απομονωθεί από το αλληλέγγυο και ΛΟΑΤΚΙ κίνημα. Σε ένα κλίμα τρόμο-υστερίας, και δαιμονοποίησης των μουσουλμάνων αλλά και των ανθρώπων με καταγωγή από τη Μέση Ανατολή, η πολιτικοποίηση του συμβάντος πρέπει να γίνει με όρους που δε στιγματίζουν ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, αλλά να αναδειχθεί πως αυτή η περιθωριοποίηση και ο αποκλεισμός δημιουργεί το έδαφος για να προσελκύονται από φονταμενταλιστικές ιδεολογίες και πρακτικές. O δράστης, γεννημένος στη Νέα Υόρκη, από πρόσφυγες γονείς, και το έγκλημα μίσους που διέπραξε, πρέπει να καταλογιστούν στις ανισότητες (οικονομικές, φυλετικές, σεξιστικές) της αμερικάνικης κοινωνίας. Το γεγονός ότι ολόκληρες κοινωνικές ομάδες βρίσκονται σε συνθήκες επισφάλειας και φτώχειας, ενώ αποκλείονται από την πρόσβαση στην υγεία και την κοινωνική πρόνοια, σχετίζεται άμεσα με την τάση φυγής προς ανταγωνιστικές και ακραίες ιδεολογίες. Όσο το καταρρέον κοινωνικό κράτος των ΗΠΑ και η απαξιωμένη δημοκρατία, αδυνατούν να εντάξουν και να εκφράσουν τα κατώτερα λευκά και μεταναστευτικά κοινωνικά στρώματα, τόσο αντι-δυτικές και αντιδημοκρατικές ιδεολογίες θα βρίσκουν εύφορο το έδαφος να ανθούν.

Εν είδη επιλόγου, πέφτει στις πλάτες όλων μας να κάνουμε δική μας υπόθεση τον αγώνα απέναντι σε ομοφοβία, τρανσφοβία, σεξισμό και ρατσισμό. Δε χρειαζόμαστε εκατόμβες νεκρών ομοφυλόφιλων λατίνων, για να πειστούμε ότι είμαστε αντιμετωπ@ με ένα ακραίο σύστημα εκμετάλλευσης. Η χειραφέτηση της κοινωνίας περνάει μέσα από τον αγώνα για τις ΛΟΑΤΚΙ και μεταναστευτικές διεκδικήσεις. Ο αγώνας είναι κοινός.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Τι αριστερά χρειαζόμαστε. Του Μανόλη Ντουντουνάκη

Nuit Debout: «Τα επιμέρους αιτήματα είναι καταδικασμένα σε αποτυχία»