Στις 27 Ιουνίου του 2014 ο Γιάννης Στουρνάρας, μετά από πρόταση του Αντώνη Σαμαρά, τοποθετήθηκε στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και σύμφωνα με το καταστατικό της ΤτΕ θα μείνει σε αυτή τη θέση μέχρι τις 27 Ιουνίου του 2020. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, είχε εκφράσει την πολύ έντονη αντίθεση του στην πρόταση Σαμαρά, υποστηρίζοντας πως η τοποθέτηση του Στουρνάρα, του τότε υπουργού Οικονομικών, στη θέση του διοικητή της ΤτΕ γίνεται ώστε να συνεχιστεί, με ένα τρόπο, η πολιτική των μνημονίων ανεξάρτητα από το ποιος θα βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Η αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε βάση κάποια υπόθεση για το πώς θα πάνε τα πράγματα, ή κάποια εκτίμηση για το τι ντέφι βαράει ο Στουρνάρας, αλλά γιατί το έργο έχει παιχτεί ξανά σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή, όπου οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις παραμονές της πτώσης τους εξασφάλισαν ότι θα έχουν δικούς τους ανθρώπους, ανθρώπους των ελίτ, στις κεντρικές τους τράπεζες. Στην περίπτωση μας πέρα από την ΤτΕ, κομβικός για τις ελίτ ήταν και ο έλεγχος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και του, ας πούμε, αποθεματικού του, δηλαδή των δισεκατομμυρίων που περίσσεψαν από την ανακεφαλαιοποίηση των χρεωκοπημένων ελληνικών τραπεζών. Και κάπως έτσι έγινε το… λάθος, και το ΤΧΣ επέστρεψε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης 1,2 δις ευρώ που δεν θα έπρεπε να επιστραφούν.
Τα πράγματα είναι προφανώς περίπλοκα για τη νέα κυβέρνηση αλλά αυτό δεν είναι κάποια… είδηση, ούτε όμως και κάποια δικαιολογία για γκάφες όπως αυτή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, στη συζήτηση για την ακύρωση του εξωδικαστικού συμβιβασμού του ελληνικού δημοσίου με τη Siemens, όπου ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών πετούσε χαρταετό και συμφώνησε σε όλα τα επιχειρήματα των δικηγόρων της Siemens κατά των συμφερόντων του ελληνικού δημοσίου, ακολουθώντας τη γραμμή της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου που τον Αύγουστο του 2012 προχώρησε στον εξευτελιστικό, για το ελληνικό δημόσιο, συμβιβασμό με τη Siemens.
Η μετάβαση, που βρίσκεται σε εξέλιξη, στο πεδίο της διακυβέρνησης είναι μία πρωτόγνωρη διαδικασία καθώς, ουσιαστικά, πολιτική συνέχεια του κράτους δεν υπάρχει και αυτό που υπάρχει είναι θύλακες του «παλιού» που δεν έχουν καμία διάθεση να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και που, εμφανώς, προσδοκούν σε μία ταχύτατη επιστροφή του «παλιού». Απέναντι σε αυτό δεν μπορούν να υπάρξουν απαντήσεις «πασοκικού» τύπου, ούτε και αποκλειστικά θεωρητικοί προβληματισμοί για τις σχέσεις του κράτους με το κόμμα και τα κινήματα. Και αυτό πάει να πει πως πριν αλλάξουμε την Ευρώπη, θα πρέπει να αλλάξει η Ελλάδα.
Ο alterthess ιανός