in

Κράτος για χημειοθεραπεία. Του Niko Ago

Κράτος για χημειοθεραπεία. Του Niko Ago

Σκυφτός, ωχρός, προβληματισμένος, με χαμόγελο σταθερά παγωμένο. Για μέρες τον βλέπω να κάθεται ανέκφραστος, με βλέμμα απλανές και σκέψεις που δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος για να καταλάβεις πως ταξιδεύουν σε κάτι πολύ δυσάρεστο. Και από δίπλα η γυναίκα του. Προσπαθεί να δείχνει δυνατή. Πότε-πότε, συμμετέχει σε κάποια συζήτηση αλλά με το βλέμμα πάντα στον άνδρα της. Δείχνει σαν να την πνίγουν οι ενοχές, που ακόμα μπορεί να χαμογελά. Ή να προσποιείται. Φιλοξενούμενοι στο ίδιο ξενοδοχείο κοινών φίλων, αποφασίζω να τον προσεγγίζω. Με φόβο, πρέπει να παραδεχθώ. Είμαι αρκετά δειλός για να μιλάω για τον καρκίνο. Δεν πάει πολύ καιρός που έχασα ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο.

«Ντρέπομαι που κάθομαι και δεν βοηθάω», ξεκινάει τη διήγησή του. «Καταραμένος καρκίνος. Τρεις φορές κάλεσα το ασθενοφόρο. Πνιγόμουν τις νύχτες. Και τις τρεις φορές η διάγνωση ήταν ίδια: δεν έχεις τίποτα! Ταξίδεψα για τη Γεωργία κι εκεί εμφανίστηκε. Δεν μου το είπαν αλλά αφού ο γιατρός ζήτησε να μιλήσει με τον γιο μου, σκέφτηκα πως κάτι σοβαρό μου συμβαίνει. Η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη και η επίσκεψη στο νοσοκομείο, απλώς επιβεβαίωσαν τους φόβους. Καρκίνος στους πνεύμονες. Το σοκ που ένιωσα, δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράφουν. Όχι μόνο με τα δικά μου φτωχά ελληνικά. Ο θάνατος δεν με τρομάζει. Αν και είμαι μόλις 54 και θέλω να κάνω τόσα πολλά. Να βοηθήσω κυρίως τα παιδιά μου. Δεν πρόλαβα. Δεν πρόλαβα ούτε να χαρώ τα εγγόνια μου. Δεν ξέρω αν θα προλάβω. Είμαι στον πέμπτο κύκλο χημειοθεραπείας και σε λίγες ημέρες θα μπω για έκτη φορά. Και είναι τόσοι άλλοι άνθρωποι μαζί μου. Δεν με παρηγορεί, με θλίβει. Αλλά υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μου συμβαίνουν. Κάποιος μπορεί να γελάσει, ακούγοντας καρκινοπαθή να λέει αυτό αλλά μόνο για γέλια δεν είναι. Ο γιος μας ήταν στην Ελλάδα δεκαεφτά χρόνια. Μας χάρισε και δυο εγγόνια. Πριν δυο χρόνια, όμως, αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω. Λόγω ανεργίας, δεν μπόρεσε να ανανεώσει την άδεια παραμονής του και τον έδιωξαν. Ο καρκίνος μου στέρησε την υγεία μου και, πιθανόν, και τη ζωή μου. Το κράτος, όμως, μου στερεί το παιδί και τα εγγόνια μου. Νιώθω και για τα δυο ακριβώς την ίδια θλίψη».

Προσπαθώ να τον κάνω να χαμογελά αλλά νιώθω απίστευτες ενοχές. Και ακόμα περισσότερη οργή. Οι κοινοί φίλοι μου λένε ότι «η περίπτωσή του αντιμετωπίστηκε με μεγάλη αδιαφορία μέχρι να μπει στο νοσοκομείο. Μπορεί να μην έχει σχέση με την υπηκοότητά του αλλά με τη γενικότερη γραφειοκρατική στάση απέναντι στους καρκινοπαθείς». Και μάλλον έχουν δίκιο. Μια επιφανειακή και μόνο ανάγνωση ειδήσεων για το θέμα, πείθει και τον πιο δύσπιστο. Αναλγησία απέναντι σε ανθρώπους που παλεύουν με τη χειρότερη μορφή αρρώστιας που γνωρίζει ο σύγχρονος άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση, και με τη στέρηση της οικογένειας. Όπως γίνεται πια κατά κόρον, με χιλιάδες μετανάστες. Χωρίζουν για λίγα ένσημα, ενώ είναι νόμιμοι για πάνω από 15-20 χρόνια. Το κράτος αυτό, σκέφτομαι, χρειάζεται χημειοθεραπεία να γιατρευτεί. Και όπως στην περίπτωση του φίλου μας, το αποτέλεσμα δεν θα είναι καθόλου εγγυημένο.

photo: ewjz31@Flickr

Αναδημοσίευση από το Protagon

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Είσαι αριστερός, θα τα καταφέρεις, του Θοδώρη Κατή

Η «Μήδεια» στο 56ο Φεστιβάλ Φιλίππων Θάσου