Το “Αυτό” δημοσιεύτηκε το 1986 και αποτελεί το εικοστό δεύτερο μυθιστόρημα- της πολυάριθμης βιβλιογραφίας- του Stephen King. Το υπέρογκο έργο του King βρίθει από ψυχαναλυτικούς συμβολισμούς, διαρκείς χρονικές εναλλαγές και έναν εσωτερικό ψυχολογικό τρόμο, που καθιστά την κινηματογραφική του μεταφορά -σχεδόν- κατόρθωμα. Η πρώτη προσπάθεια έγινε σε μορφή τηλεταινίας το 1990, με τον Tim Curry στο ρόλο του σατανικού κλόουν να κλέβει την παράσταση από μία, μάλλον, μετριοπαθή μεταφορά. Είκοσι επτά χρόνια αργότερα, ο σκηνοθέτης του “Mamma” (2013) Andy Muschietti, επιχειρεί να ζωντανέψει το έργο του King στον κινηματογράφο, σε δύο ταινίες (η ημερομηνία του σίκουελ έχει οριστεί ήδη για το Σεπτέμβριο του 2019) έτσι ώστε να αναπτύξει τις δύο χρονικές περιόδους του βιβλίου ξεχωριστά.
Γράφει ο Γιώργος Τσιρακίδης
Έτσι, σε αυτό το πρώτο μέρος βρισκόμαστε στη φανταστική πόλη του Ντέρι, όπου επτά παιδιά τρομοκρατούνται από την παρουσία ενός κλόουν, ο οποίος παίρνει τη μορφή των πιο μύχιων φόβων τους. Και ενώ το μυθιστόρημα του King ξεκινά την αφήγηση του στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ο Muschietti επιλέγει να μεταφέρει την ιστορία στη δεκαετία των 80s καταφέρνοντας να δημιουργήσει το συναίσθημα της νοσταλγίας που διέπει το έργο του Stephen King, στη γενιά που θα παρακολουθήσει το φιλμ σήμερα. Ο Μπιλ, ο Μπεν, η Μπέβερλι, ο Ρίτσι, ο Μάικ, ο Έντι και ο Στάνλει αποτελούν την λέσχη των “Losers”, και καθένας τους καλείται να αντιμετωπίσει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες στο σχολείο και το σπίτι. Μόνο που σε αυτήν την αμερικανική κωμόπολη κάθε είκοσι επτά χρόνια (όσο χρόνο έκανε να κυκλοφορήσει και η ταινία από την τηλεοπτική μεταφορά) κάνει την εμφάνιση του ένας αποκρουστικός κλόουν, που ακούει στο όνομα Pennywise, με μοναδικό σκοπό να παρασύρει μαζί του στους υπονόμους, όσα περισσότερα παιδιά μπορεί.
Ο Muschietti καταφέρνει να μεταφέρει τη ζοφερή ατμόσφαιρα του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να σκορπά τον εξαιρετικό(και φρικιαστικό) κλόουν του Bill Skarsgard σε ανούσιες σκηνές κατά τη διάρκεια του φιλμ, αλλά εμφανίζοντας τον σταδιακά, κλιμακώνοντας την ένταση και τον τρόμο μέχρι την τελευταία πράξη. Ο Skarsgard μοιάζει ιδανικός για το ρόλο του Pennywise, χωρίς να επιδίδεται σε υπερβολές και ερμηνευτικές μανιέρες, δημιουργεί ένα χαρακτήρα που ακροβατεί ανάμεσα στον τρόμο και τη σάτιρα διαρκώς. Ακριβώς όπως και οι παιδικοί εφιάλτες στα μάτια ενός ενήλικα. Και ακόμα και αν ο Muschietti αποτυγχάνει στη διαχείριση του φιλμικού του χρόνου, γεμίζοντας την πρώτη και την τρίτη πράξη της ταινίας με τις καλύτερες σκηνές, αφήνοντας έτσι το δεύτερο μέρος του φιλμ άνευρο και γεμάτο αέρα, το “Αυτό” παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια του απολαυστικά διασκεδαστικό και απενεχοποιημένο. Είναι ένα blockbuster τρόμου έξαλλου, και τίποτα παραπάνω.
Το συστατικό που οδήγησε στην τεράστια εισπρακτική επιτυχία και τις διθυραμβικές κριτικές της ταινίας, είναι η βαθειά ουσία που ζει μέσα στην πρωτότυπη ιστορία του. Ο Stephen King μέσα από την περιπέτεια των μικρών ηρωών του, κατάφερε να αποτυπώσει τον τρόμο της ενηλικίωσης και τη βία που συνοδεύει το τέλος της αθωότητας. Το μικρό θάνατο που αντιστοιχεί στον αποχωρισμό της παιδικότητας από τη ψυχή κάθε νεαρού ενήλικα. Το Αυτό παίρνει τη μορφή ενός εφιάλτη που επισκέπτεται απροειδοποίητα τους ήρωες, σαν μία φωνή που ουρλιάζει στο αυτί τους ότι δεν μπορούν να είναι πλέον παιδιά. Ο Pennywise-η προσωποποίηση του Αυτού– φροντίζει να παρασύρει τα παιδιά στο πιο σκοτεινό μέρος της διαδρομής, στα άδυτα των υπονόμων, εκεί που πλέον γνωρίζουν τους φόβους και τα τρωτά τους μέρη και καλούνται να τα αντιμετωπίσουν. Στο ίδιο μέρος που θα επιστρέψουν είκοσι επτά χρόνια αργότερα ως ενήλικες, κουβαλώντας όλα τα χρόνια και τους φόβους στις πλάτες τους. Εκεί κάτω, που όλοι επιπλέουν.