Την προηγούμενη Πέμπτη, έξι βουλευτές της γαλλικής Βουλής –τρεις σοσιαλιστές και τρεις οικολόγοι– καταψήφισαν την τρίμηνη παράταση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που εισηγήθηκε η κυβέρνηση. Λίγες μέρες αργότερα, γνωστοί γάλλοι διανοούμενοι θύμισαν με κείμενο υπογραφών στη Libération ότι η Γαλλία βρίσκεται επί χρόνια σε πόλεμο –στη Συρία, στη Λιβύη, στο Μάλι και αλλού–, ενώ όμως αποτυγχάνει να περιορίσει τους τζιχαντιστές, διατηρεί οικονομικές σχέσεις με κράτη-στηρίγματά τους. “Η πλειοδοσία των πολιτικών ασφάλειας της προεδρίας Ολάντ”, γράφει ο Edwy Plenel, διευθυντής της γαλλικής ειδησεογραφικής ιστοσελίδας Mediapart, “είναι μια μικρόπνοη απάντηση που διαπνέεται από συγκυριακά μικροπολιτικά συμφέροντα, παρά από τη μέριμνα εξεύρεσης μακρόπνοων λύσεων”. Και στο ίδιο μήκος, ο πολιτικός επιστήμονας Φιλίπ Μαρλιέρ, στην ιστοσελίδα Regards: “Αν κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να στολίσουν το παράθυρό τους με ένα τρίχρωμο πανί, ας το κάνουν. Όμως αυτή η σημαία παραμένει προβληματική για το στρατόπεδο των προοδευτικών, όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί τους νεο-ρεπουμπλικάνους της Αριστεράς. Κι αυτό γιατί ήταν πάντα, και παραμένει, το σύμβολο ενός γαλλο-κεντρικού οικουμενισμού – εξού και αρέσει τόσο στη Δεξιά και την Ακροδεξιά”.
***
Παρά τις αναφορές του στην αντιπολεμική παράδοση που εγκαινίασαν στη Γαλλία διανοούμενοι όπως ο Αλμπέρ Καμύ, στη δεκαετία του ’50, αυτό το “Μέτωπο Λογικής” παραμένει μειοψηφικό, σε μια χώρα όπου ακόμα και η Αριστερά στήριξε την παράταση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Και μπορεί τις επόμενες μέρες ο αμυντικός προϋπολογισμός του γαλλικού κράτους να αυξηθεί κατά 600 εκ. ευρώ εν μέσω κρίσης, μπορεί οι αστυνομικοί έλεγχοι να επεκτείνονται πια ακόμα και σε καλλιεργητές βιολογικών προϊόντων, όμως χιλιάδες γάλλοι εξακολουθούν να φωτογραφίζονται με την τρίχρωμη σημαία, όπως τους ζητά η κυβέρνηση, πολλοί συρρέουν στα στρατολογικά γραφεία για να καταταγούν, και άλλοι σπεύδουν ενθουσιωδώς να ενταχτούν στην Αστυνομία.
Ούτε η γαλλο-βελγική καταγωγή των δραστών της 13ης Νοεμβρίου, ούτε το γεγονός ότι η τζιχαντιστική βία προκαλεί περισσότερους νεκρούς σε μουσουλμανικές χώρες απ’ό,τι στην Ευρώπη, αρκούν για να ακυρώσουν αυτή τη νοσηρή αντίληψη εθνικής και ευρωπαϊκής ενότητας για την υπεράσπιση του γαλλικού πολιτισμού. Αντίθετα, τόσο στην Γαλλία, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η μάχη κατά του ISIS γίνεται μαζικά αντιληπτή ως υπαρξιακή σύγκρουση πολιτισμών, όπως ακριβώς δηλαδή την προπαγανδίζει ο ΙSIS. Πρόκειται, από αυτή τη σκοπιά, για ένα θανάσιμο folie à deux μαζί του – κι αν κρίνει κανείς απ’ τις φωνές που καλούν σε πόλεμο για την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η φρενίτιδα αυτή έχει το κοινό της και στην Ελλάδα.
Oι Έλληνες Ουελμπέκ: ευρωκεντρισμός και αντιμουσουλμανισμός
“Ναι, έχουμε από χρόνια πόλεμο, αλλά τον πόλεμο αυτόν, άσχετο με την τραγωδία του παλαιστινιακού λαού αλλά και με τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της θηριωδίας του Άσαντ, αυτοί τον κήρυξαν”, γράφει ο Ριχάρδος Σωμερίτης στα Νέα (21.11.2015), καταλήγοντας: “Σε μια χώρα όπως η δική μας, όπου τόσο συχνά κυριαρχούν μίση και ψεκασμένοι φανατισμοί, ας επιβληθεί έστω και ενός λεπτού σιγή στους κρυπτοτζιχαντιστές κήρυκες του αντιδυτικού και αντιγαλλικού μίσους που είναι και μίσος εναντίον του πολιτισμού μας”.
Στο ίδιο φύλλο, ο Μιχάλης Μοδινός καλωσορίζει την έκδοση στα ελληνικά του πολιτικού μυθιστορήματος Υποταγή, του Μισέλ Ουελμπέκ, με ήρωά του “τον απελπισμένο δυτικό άνθρωπο” μπροστά στον εξισλαμισμό, υποτίθεται, της Ευρώπης: “Πριν φωνάξετε ‘μα τι αντιδραστικές απιθανότητες είναι αυτές’ διαβάστε το. Πρόκειται για μια προφητεία και οι προφητείες καλούν την κοινωνία σε αυτοδιάψευσή τους”, συστήνει. Η δήθεν προφητεία που πρέπει να διαψευστεί, είναι η επικράτηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Γαλλία ως το 2022, εξέλιξη που στο μυθιστόρημα του Ουελμπέκ αποδίδεται στα βασικά κόμματα της χώρας, που συνέπραξαν με τους μουσουλμάνους κατά της Μαρίν Λεπέν. Εύλογα, η ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου είχε καλοδεχτεί το βιβλίο δηλώνοντας ότι πρόκειται για «προϊόν μυθοπλασίας που κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα». Όσο για τον κατ’ ευφημισμόν “ιδιόρρυθμο” Ουελμπέκ, το 2002 είχε οδηγηθεί στο δικαστήριο κατηγορούμενος για διασπορά θρησκευτικού μίσους, εξαιτίας δήλωσής του σε γαλλικό περιοδικό ότι το Ισλάμ είναι η πιο βλακώδης θρησκεία.
Κι ενώ στη Γαλλία ο πραγματικός κίνδυνος είναι η διαφαινόμενη επικράτηση της Μαρίν Λεπέν, και μαζί η σύνδεση κάθετί του μουσουλμανικού με την τρομοκρατία, η γαλλίδα ιστορικός και ψυχαναλύτρια Ελιζαμπέτ Ρουντινέσκο βρίσκει υποστηρικτές και στην Ελλάδα, προπαγανδίζοντας στην Humanité “υπέρ μιας σκληρής αντίδρασης”, και ψάχνοντας ενόχους προς την πλευρά του Ισλάμ. Δεν πρόκειται μόνο για την ελληνική εκδοχή του Ουελμπέκ, την εξίσου ιδιόρρυθμη (sic) Σώτη Τριανταφύλλου, που δηλώνει πως “ο μουσουλμανικός πληθυσμός τρώει και πίνει με κρατικές παροχές, παραβιάζοντας τους νόμους της Γαλλικής Δημοκρατίας” (Athens Voice, 14.11.2015). Συνδέοντας τις επιθέσεις στη Γαλλία με την …πολυπολιτισμικότητα, ο Ανδρέας Πανταζόπουλος σημειώνει στο Βήμα: “Η απόσπαση από τις ρίζες ‘μας’ [που προτείνει η Ρουντινέσκο] είναι η αναγκαία προϋπόθεση για μια ελεύθερη και ανοικτή κοινωνία, κοινωνία ατόμων και πολιτών, και όχι η μυθολογημένη, η κανονιστική πολυπολιτισμικότητα, που βλέπει το άτομο μέσα από την ‘κοινότητά’ του. Στην πραγματικότητα, αυτή η μορφή πολυπολιτισμικότητας (σε αντίθεση με την ντε φάκτο πολυπολιτισμικότητα) δεν είναι, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο του Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, παρά ένας προοδευτικά μεταμφιεσμένος πολυ-κοινοτισμός […] Ακριβώς, ένα τέτοιο πολυ-κοινοτιστικό πλαίσιο είναι το γόνιμο έδαφος μιας ακροδεξιάς” (22.11.2015).
Η ύπαρξη κοινοτήτων σε πολιτισμική βάση θεωρείται κίνδυνος για την κοσμικότητα, και τελικά για την πολιτική κοινότητα – μόνο όμως όταν πρόκειται για τις κοινότητες, τον τρόπο ζωής και εν τέλει τον πολιτισμό των άλλων. Τιμώντας τον θεωρητικό της σύγκρουσης των πολιτισμών, ο Βασίλης Σωτηρόπουλος γράφει την επαύριο της 13ης Νοεμβρίου στο protagon: “Φίλε Σ., μοιάζει πως ο Χάντιγκτον είχε δυστυχώς δίκιο. Και εμείς, το μόνο που μας πρέπει και μας μένει να κάνουμε είναι να ακυρώσουμε τον τρόμο. Να γυρίσουμε την πλάτη στον φόβο. Με θάρρος και καμιά φορά ίσως με αυταπάρνηση να υπερασπιστούμε την Ευρώπη μας, τον τρόπο ζωής μας. Ας αγκαλιάσουμε όλοι την πολιτισμική μας κληρονομιά και ας ατενίσουμε το αύριο με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα” (14.11.2015).
***
Έχει σημασία ότι κανένα από τα έντυπα και κανείς από τους αρθρογράφους που προαναφέρθηκαν δεν ανήκουν στην Ακροδεξιά –ορισμένοι μάλιστα δηλώνουν φανατικοί πολέμιοί της από το χώρο του φιλοευρωπαϊκού Κέντρου. Όπως έχει σημασία ότι στη Γαλλία είναι μια κυβέρνηση Σοσιαλιστών, κι όχι της Δεξιάς, αυτή που δίνει υπερεξουσίες στους αστυνομικούς, απαγορεύει διαδηλώσεις, παίρνει μέτρα κατά των προσφύγων και ετοιμάζεται για πόλεμο. Κι όμως, είτε στη Γαλλία είτε εδώ, η αντίληψη του βασικού διακυβεύματος για την Ευρώπη και τον κόσμο, η ορολογία και το πολιτικό “διά ταύτα”, πολύ δύσκολα ξεχωρίζουν από το χαμογελαστό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν.
Πηγή: Rednotebook.gr
* To σκίτσο είναι του Μιχάλη Κουντούρη από την Εφημερίδα των Συντακτών.