Για το μέσο δημοκρατικό νου, η “εθνική κυριαρχία” δεν είναι παρά το άλλο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή η δημοκρατία· για τους θιασώτες του ρωμαϊκού δικαίου, όπως ο Νίκος Δένδιας, η επίκληση της εθνικής κυριαρχίας είναι η άσκηση του “δικαιώματος” του κράτους στον ολοκληρωτισμό. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, στις αρχές Ιουλίου, όταν ο ούγγρος πρωθυπουργός Βικτόρ Όρμπαν βρέθηκε στο Στρασβούργο για να εξηγήσει γιατί το Σύνταγμα έχει τροποποιηθεί δώδεκα φορές, ο Θεμελιώδης Νόμος άλλες τέσσερις και τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνε κατά διαόλου, στο ίδιο ακριβώς επιχείρημα κατέφυγε: η Ουγγαρία είναι ανεξάρτητη χώρα, ως τέτοια λοιπόν έχει κάθε δικαίωμα να είναι αντιδημοκρατική.
Από αυτή τη σκοπιά, μπορεί η εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας να κράτησε μόνο τέσσερις ώρες, όμως η σημασία της ξεπερνά τη διάρκειά της κατά πολύ. Δεν είναι μόνο ο ηρωισμός των άοπλων, να παλεύουν για την ελευθερία τους με ξύλα και χαλίκια απέναντι στους πάνοπλους των ειδικών δυνάμεων. Είναι και ότι, εξεγειρόμενοι, έδειξαν πως εκεί που επικρατεί ο θάνατος, εκεί όπου μόνο τον περασμένο Απρίλη τρεις άνθρωποι επιχείρησαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, ενώ εκατοντάδες άλλοι απείχαν για μέρες από το συσσίτιο διαμαρτυρόμενοι για τη χωρίς τέλος φυλακή, υπάρχει ακόμα απόθεμα θέλησης για ζωή. Στην κόλαση της Αμυγδαλέζας, της Κορίνθου, των Γρεβενών, της Κοζάνης και της Κομοτηνής, η μία δυνατότητα είναι ο αυτοτραυματισμός, η αναμονή του θανάτου ή η αυτοκτονία – όπως συνέβη με τρεις κρατούμενους μετανάστες το φετινό καλοκαίρι. Η άλλη δυνατότητα είναι η εξέγερση.
Για περίπου τέσσερις ώρες, και διεκδικώντας τη ζωή και την ελευθερία, οι κρατούμενοι της Αμυγδαλέζας αντιμετώπισαν μια κυβέρνηση που “αντιστέκεται” στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δουβλίνο ΙΙ, χρησιμοποιώντας τις ζωές των μεταναστών ως ασπίδα. Ως ασπίδα και πολιτικό εργαλείο: γιατί η κόλαση της Αμυγδαλέζας, αυτή που σε τίποτα δεν βελτιώνει την ασφάλεια του έλληνα πολίτη, αυτή που δεν βελτιώνεται παρά τα τόσα ευρωπαϊκά κονδύλια, κι αυτή που βρίσκεται εν γνώσει των αυτουργών της, δηλαδή των νομοθετούντων και εκτελούντων, έπειτα από δεκάδες ερωτήσεις στη Βουλή, παρεμβάσεις ΜΚΟ, εκθέσεις διεθνών οργανισμών και κινηματικές πρωτοβουλίες σε όλη τη χώρα, δεν έχει να κάνει ούτε στο ελάχιστο με την έλλειψη χρημάτων. Όπως το έθεσε ο ίδιος ο Νίκος Δένδιας, χωρίς να προσποιηθεί ότι αγνοεί τις αιτίες της εξέγερσης, η περιφρόνηση της ζωής στις ανά την Ελλάδα Αμυγδαλέζες είναι το μέσο για να σταλεί το μήνυμα ότι “η Ελλάδα δεν είναι πια ξέφραγο αμπέλι”.
Για να μην τον αδικούμε, ο υπουργός διεκπεραιώνει απλά το μερίδιό του: εκπρόσωπος μιας εξουσίας που εχθρεύεται βαθιά τη ζωή και την ελευθερία, θα ήταν παράδοξο να σέβεται τους ξένους εργάτες ο υπουργός μιας κυβέρνησης της “μηδενικής εργασίας” – της ίδιας που αφήνει ηλικιωμένους χωρίς νοσοκομεία και παιδιά χωρίς δασκάλους. Η κατά Δένδια “εθνική κυριαρχία”, αυτή που εξωθεί στην απόγνωση, την εξέγερση ή την αυτοκτονία, δεν είναι παρά ο εφαρμοσμένος εθνικισμός πάνω στη γραμμή των συνόρων: μέσα από τη γραμμή αυτή, τον λόγο έχουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι και ιδεολόγοι της αντιμεταπολίτευσης που προσκαλούν τη Χρυσή Αυγή σε πρόβες εμφυλίου· πέρα από αυτήν, είναι οι (αν)εγκέφαλοι της ακροδεξιάς διπλωματίας που παίζουν στρατέγκο με την ΑΟΖ, ονειρευόμενοι μια σύγκρουση με την Τουρκία ως φυγή προς τα μπρος εν μέσω συσσωρευμένων αδιεξόδων.
Όσο αυτά που συμβαίνουν στην Αμυγδαλέζα δεν γίνονται κατανοητά ως μέρος άσκησης της ίδιας εκδοχής εθνικής (δηλαδή κρατικής) κυριαρχίας, όσο η μακάβρια ψευδοαντίσταση της κυβέρνησης στην Ευρώπη επικαλύπτει τη συνεργασία και την υποταγή, κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ασφαλείς με την ασφάλεια που τους εγγυάται το κράτος των Δένδια και Στουρνάρα, το μείγμα “εθνοφυλετισμός και Μνημόνιο” θα δουλεύει υπέρ του νεοναζισμού. Όσο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά θα είναι ό,τι και η πολεμική βιομηχανία στο Μεσοπόλεμο: η αιχμή της αναπτυξιακής στρατηγικής της εποχής μας.
Πηγή: Rednotebook.gr