Ο Άγγελος Ευθυμιάδης είναι ιδρυτικό μέλος της δράσης «η Ποίηση Γυμνή», πρωτοδημοσίευσε δουλειά του στο λογοτεχνικό περιοδικό «Εντευκτήριο» που εκδίδει ο Γιώργος Κορδομενίδης και το 2014 συμμετείχε στην «Λογοτεχνική Σκηνή» του «Παρά θίν’ αλός» του Δήμου Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης.
Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Η συλλογή «Δεν θυμάμαι, ξέχασα» είναι το πρώτο του βιβλίο, και κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2016, από τις εκδόσεις Πανοπτικόν.
Συνέντευξη στον Ιάσονα Μπάντιο
-Πότε και πώς ξεκίνησες να γράφεις ποίηση;
Κάπου στα 16 είχα με ένα φίλο ένα χιπ χοπ συγκρότημα. Ξεκίνησα να γράφω λοιπόν ρίμες για ραπ κομμάτια. Σιγά σιγά πέρασα σε άλλο τρόπο γραφής, διάβαζα και κάπως έτσι το άφησα να με πάει.
-Τι προσπαθεί να μας πει ο τίτλος «Δε θυμάμαι, ξέχασα»;
Δε θυμάμαι, ξέχασα.
– Πως μπορούν οι νέοι και οι νέες να αγαπήσουν την ποίηση;
Οι νέοι και οι νέες δε διαβάζουν βιβλία, κι όσοι διαβάζουν δε θα διαλέξουν εύκολα ένα βιβλίο ποίησης. Κάτι τους τρομάζει ή ίσως και τους πλήττει. Νομίζω ο καθένας θα το αγαπήσει με τον τρόπο του. Σ’ έμενα και όχι μόνο, το σχολείο και οι καθηγητές έβαλαν τα δυνατά τους αν όχι να μη την μισήσω, τουλάχιστον να μην την αγαπήσω.
-Εσύ ο ίδιος διαβάζεις ποίηση;
Φυσικά και διαβάζω, δε γίνεται αλλιώς.
-«Ακολουθείς» και αγαπάς ένα συγκεκριμένο «ρεύμα» ποιητών;
Δε θέλω να φανώ υπερόπτης, ίσως σε κάποιους φανώ και άσχετος, αλλά δε τα πάω καλά με τα ρεύματα και τις ονομασίες. Αγαπάω και ακολουθώ πολλούς, και έχω να αγαπήσω επίσης πολλούς ακόμα, για να πάρουν τη θέση των προηγούμενων.
-Έχεις υπάρξει μέλος μια μουσικής μπάντας στο παρελθόν. Συνδυάζεται εύκολα η ποίηση με τη μουσική;
Ναι, στους 78Ν. Μόνο κατά προσέγγιση αισθάνθηκα τη δυσκολία, καθώς δε παίζω κάποιο όργανο, δε ξέρω από νότες. Παρ’ όλα αυτά στο παρελθόν, αλλά και τώρα, έχουν γίνει ωραία πράματα, είτε με μια κιθάρα, είτε με ολόκληρη μπάντα, ή ακόμα και με ηλεκτρονικά στοιχεία.
-Συνεχίζεις να γράφεις μετά την έκδοση της πρώτης σου δουλειάς;
Ένα πριν βγει, και κάπου τόσο αφού βγήκε, δεν έγραψα τίποτα. Συμβαίνει συχνά αυτό. Δε γράφω κάθε μέρα.
-Η γραφή είναι κάτι έμφυτο ή πρέπει να “προετοιμαστείς/ καταρτιστείς” για να μπορέσεις να γράψεις;
Ίσως, λέω ίσως, να υπάρχει κάτι μέσα σου, μια τάση. Σίγουρα όμως (και το λέω για να το ακούω), και αφού κάποιος ασχολείται με το γράψιμο, θα πρέπει να το καλλιεργήσει, να διαβάζει, να έχει μάτια και αυτιά ανοικτά, να γράφει αυτό που θέλει.
Ποίημα από την πρώτη δουλειά του Άγγελου Ευθυμιάδη, «Δεν θυμάμαι, ξέχασα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πανοπτικόν:
Νιώθω σαν κλαδί γέρικου πλατάνου στη μέση της πόλης.
Να πέφτω και να χτυπάω.
Να με κλωτσάνε ωραία πόδια
Να με πατάνε παπούτσια περπατημένα
Να με κατουράνε σκυλιά.
Να βρέχομαι.
Να ιδρώνω.
Να σπάω.