Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει σαφώς καθορισμένες αριστερές πεποιθήσεις (έστω και με τη συμβατική έννοια). Συνεπώς, ψευδαίσθηση καμία δεν έχω πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα γίνουν αριστεροί, μόνο και μόνο επειδή ο καπιταλισμός, ειδικά αυτή την περίοδο, τούς οδηγεί στην εξαθλίωση.
Οι άνθρωποι είναι κατά βάση εγωιστές και οι δυσκολίες τούς κάνουν πιο συντηρητικούς, τους ωθούν να κλείνονται στο στενό κύκλο του εαυτού τους και της οικογένειάς τους.
Όμως, η ιδιώτευση δεν είναι η λύση στα προβλήματα που μας ταλανίζουν. Η μελαγχολία και η κατάθλιψη που προκαλεί η παρούσα κρίση είναι απλώς δικαιολογίες ώστε το άτομο να μην εμπλακεί σε μια πιο απαιτητική διαδικασία που αφορά στην ενεργό συμμετοχή σε όλες εκείνες τις δράσεις που προάγουν την κοινωνική ευημερία. Την ενημέρωση, την κριτική σκέψη, το διάλογο και κατόπιν την κινητοποίηση.
Η συμμετοχή απελευθερώνει το άτομο από τα δεσμά της μονόχνοτης προσέγγισης της πραγματικότητας και τούτο αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αλλαγή και κατάργηση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Το αν αυτή η διαδικασία θα είναι σταδιακή ή ενός βήματος, ας το αποφασίσει η πλειοψηφία όταν έρθει ο καιρός, όταν γίνουμε πολλοί, όταν θα έχουμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε το όραμά μας σε όλους εκείνους οι οποίοι σήμερα δεν έχουν άλλο όνειρο πέρα από την επιβίωσή τους.
Κι όταν κάποιος συμμετάσχει ουσιαστικά, πεποίθησή μου είναι πως δε θα μπορεί πια παρά να θέλει να συνεχίσει να αγωνίζεται, να διεκδικεί, να συνδιαμορφώνει το αύριο. Απαλλαγμένος από εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές προκαταλήψεις.
Επομένως, αν και δεν είμαστε όλοι αριστερών πεποιθήσεων, οι αριστερές πεποιθήσεις μπορούν να προκύψουν ως λογική συνέπεια της ενασχόλησής μας με τις κοινωνικές απαιτήσεις. Οι απόψεις, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αμετάβλητες, όπερ σημαίνει πως πρόκειται για μια αμφίδρομη διαδικασία μέσα από την οποία και οι μεν και οι δε εξελίσσονται και απαλλάσσονται από όλα τα βαρίδια που τους εμποδίζουν να ενωθούν στην κρίσιμη εκείνη μάζα που θα μπορέσει να κινηθεί οργανωμένα απέναντι στον ταξικό εχθρό.
Γιατί είναι ταξικό το θέμα, φίλε αναγνώστη, μιας κι από τη μια πλευρά είμαστε εμείς κι από την άλλη όλοι εκείνοι που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και καρπώνονται το μεγαλύτερο ποσοστό από τα κέρδη και την υπεραξία των προϊόντων και των υπηρεσιών. Δε χρειάζεται να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως αριστερός για να μπορεί να το αντιληφθεί αυτό. Όμως, η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας είναι μια αριστερή σκέψη, την οποία δύνανται όλοι να κάνουν, κάποια στιγμή στη ζωή τους. Όσο πιο σύντομα, ίσως και καλύτερα…