Απαντώντας η πανεπιστημιακός και συγγραφέας Λένα Διβάνη με άρθρο της στο «protagon. gr» στις επιθέσεις που δέχτηκε στο διαδίκτυο, και όχι μόνο, επειδή χαρακτήρισε τον άτυχο 19χρoνο «τζαμπατζή», έγραψε ότι αν ήξερε πως το παιδί ήταν νεκρό και αν μπορούσε να υποψιαστεί τον αρρωστημένο οχετό, ποτέ δεν θα το έγραφε. Η κ. Διβάνη αναφέρει επίσης ότι χωρίς να ξέρει πως το παιδί είναι νεκρό, εξοργίστηκε μ’ αυτά που διάβαζε στο διαδίκτυο εναντίον των ελεγκτών και αποφάσισε να παρέμβει σε πρώτο χρόνο και εν θερμώ: «και τότε σταματάω στην άκρη του δρόμου και γράφω τη φράση».
Αναρωτιέμαι γιατί μια έμπειρη χρήστρια του διαδικτύου, μια γνωστή πανεπιστημιακός και δόκιμη συγγραφέας, αισθάνθηκε την ανάγκη να αντιδράσει ακαριαίως. Γιατί έσπευσε να συμμετάσχει σε μια συζήτηση χωρίς να έχει στη διάθεσή της όλα τα στοιχεία της υπόθεσης. Ηταν η γνώμη της τόσο κρίσιμη που έπρεπε να διατυπωθεί εκείνη την ώρα, διαφορετικά θα είχαμε δυσάρεστες εξελίξεις; Οχι φυσικά. Μία γνώμη ακόμη, έστω και από επώνυμη συμπολίτισσα μας, δίπλα στις χιλιάδες άλλες. Ωστόσο, η κ. Διβάνη δεν ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά. Θα μπορούσε κάλλιστα να περιμένει, ώστε να αποκτήσει πλήρη εικόνα του περιστατικού και μετά να εκφραστεί από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, την ιστοσελίδα με την οποία συνεργάζεται. Δεν είχε την υπομονή να πράξει το αυτονόητο. Βιάστηκε.
Η κ. Διβάνη οφείλει να γνωρίζει ότι η «βραδύτητα» (όχι η βραδύνοια) είναι ένα πολύτιμο εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιούν όλοι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα όσοι έχουν ένα εκτόπισμα στην κοινωνία λόγω της ιδιότητάς τους, από την οποία άλλωστε απορρέει η όποια φήμη τους. Κι αυτό, για να μην εκτίθενται και για να μη μετανιώσουν αργότερα γι΄ αυτό που έκαναν στα γρήγορα και εν βρασμώ ψυχής. Γιατί, η εκ των υστέρων συγγνώμη χάνεται (δυστυχώς) μέσα στη θάλασσα των αρνητικών εντυπώσεων που προκάλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα.
Στους καφενέδες της επικρατείας και στις παρέες μας μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε, με ασήμαντο κόστος. Οι κουβέντες μας θα μείνουν στους τέσσερις τοίχους και το πολύ-πολύ να εισπράξουμε τη χλεύη μερικών θαμώνων, των γνωστών και των φίλων μας. Στο μεγάλο όμως καφενείο του διαδικτύου (δεν χρησιμοποιούμε τη λέξη απαξιωτικά), κυρίως μέσω της αναπαραγωγής, το μήνυμά μας, το σχόλιό μας, η άποψή μας για το ένα ή το άλλο θέμα, για το ένα ή το άλλο δημόσιο πρόσωπο, θα μεταδοθεί ταχύτατα και θα φτάσει σε χιλιάδες ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται σοβαροί, εμπαθείς, ανόητοι, κομπλεξικοί και γενικώς κάθε καρυδιάς καρύδι. Κι αυτό πρέπει να το υπολογίζουμε όταν αποφασίζουμε να παρέμβουμε χωρίς δεύτερη σκέψη σε τόσο μεγάλα ακροατήρια. Εκτός αν δεν μας ενδιαφέρει το τι θα πουν οι συνομιλητές μας γιατί το μόνο που μας απασχολεί είναι η εύκολη, έστω και κακή, δημοσιότητα, εκτός αν έχουμε βάλει σκοπό ζωής «την πρόκληση για την πρόκληση».