Του Στράτου Κερσανίδη
Η συλλογή ιστοριών μέσω εικόνας συνεχίζεται. Το Φεστιβάλ συνεχίζει απτόητο και οι φανατικοί σινεφίλ δοκιμάζουν τις αντοχές του. Για σήμερα ταινίες από την Ελλάδα, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και την Τουρκία.
«Καληνύχτα» (Good night), του Σον Χ.Α. Γκάλαχερ: Η Λι και ο Ουίνστον, νιόπαντροι κι ερωτευμένοι, αγοράζουν σπίτι. Στην επόμενη σκηνή τους βλέπουμε στο σπίτι να δέχονται φίλους για να γιορτάσουν τα 29α γενέθλια της Λι. Όλοι γελούν και φαίνεται να διασκεδάζουν, όμως η ατμόσφαιρα δείχνει πως κάτι πρόκειται να συμβεί. Και κάποια στιγμή, η Λι, μόλις έχει σερβιριστεί το γλυκό, μιλά. Τα λόγια της ακολουθεί αμηχανία, το κλίμα αλλάζει, η διάθεση φαίνεται να χαλάει. Εκείνη προσπαθεί να τους καθησυχάσει και η βραδιά συνεχίζεται. Αφηγήσεις, εξομολογήσεις, σκέψεις, αλκοόλ, τσιγάρα, χορός. ΚΙ όταν όλοι φεύγουν και η Λι θα μείνει μόνη με τον Ουίνστον θα δοθεί το δραματικό αλλά και λυτρωτικό φινάλε.
Μια ταινία εξομολογήσεων και συναισθημάτων. Ο αμερικανός σκηνοθέτης σκηνοθετεί με τακτ, ένα δράμα και το φτάνει στα άκρα. Με μια αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ του δραματικού στοιχείου που είναι διάχυτο στην ταινία και του χιούμορ, χάρις στο οποίο αποφορτίζεται η συναισθηματική ένταση, καταφέρνει να καταλήξει σε ένα άκρως αξιόλογο αποτέλεσμα. (ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ)
«Wild duck», του Γιάννη Σακαρίδη: Ο Δημήτρης χρωστά πολλά και αναλαμβάνει μια δουλειά διαλεύκανσης μια υπόθεσης τηλεφωνικών υποκλοπών. Παρακολουθώντας το διαμέρισμα, μέσα στο οποίο είναι εγκατεστημένη μια κεραία κινητής τηλεφωνίας, γνωρίζει την ένοικο του επάνω διαμερίσματος, την Παναγιώτα, η οποία πάσχει από καρκίνο. Υποψιάζεται πως για την αρρώστια της ίσως να φταίει η ραδιενέργεια που εκπέμπεται.
Η ταινία βλέπεται με ενδιαφέρον, δεν πλατειάζει, έχει ρυθμό και ροή. Παρόλα αυτά δεν διαθέτει αυτό το «κάτι» που θα την κάνει να προχωρήσει λίγο παραπέρα. Γι’ αυτό και παραμένει σε ένα επίπεδο μετριότητας . (ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ)
«Η τελευταία φάρσα», του Βασίλη Ραΐση: Τέσσερις φίλοι επιστήμονες εργάζονται σε ένα πείραμα στο πανεπιστήμιο. Ο Ηλίας, η Σοφία, ο Παύλος και ο Νίκος. Το αγαπημένο τους χόμπι είναι να κάνουν φάρσες, να τις βιντεοσκοπούν και να τις ανεβάζουν στο διαδίκτυο. Οι φάρσες έχουν να κάνουν με διάφορους τσαρλατάνους –όπως τους θεωρούν-, δηλαδή μέντιουμ αποκρυφιστές, θεραπευτές κλπ. Η τελευταία φάρσα γίνεται σε έναν άνδρα ο οποίος ισχυρίζεται πως θεραπεύει τον καρκίνο. Εκεί όμως ο Ηλίας θα γνωρίσει τη Δώρα. Στο μεταξύ μαθαίνουμε και το μεγάλο μυστικό του Ηλία.
Ένα πολύ καλό σενάριο με πολύ καλούς διαλόγους και αρκετά καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Ο Ραΐσης σκηνοθετεί αυτό το πολύ καλό υλικό χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία γι’ αυτό και η ταινία του δεν ξεπερνά το επίπεδο μια ευχάριστης παρακολούθησης. (ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ)
«Πρόβατο» (Mouton), των Μαριάν Πιστόν και Ζιλ Ντερού: Ο νεαρός Ορελιέν έχει το παρατσούκλι Πρόβατο κι έτσι τον αποκαλούν όλοι. Εργάζεται βοηθός σεφ σε ένα εστιατόριο και όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά μέχρι τη στιγμή που θα του συμβεί ένα αναπάντεχο, τραγικό γεγονός. Μετά από αυτό το Πρόβατο χάνεται και παρακολουθούμε την καθημερινότητα των ανθρώπων [που γνώριζε και συναναστρεφόταν.
Αντισυμβατική σκηνοθεσία και δύο ταινίες στη συσκευασία της μιας, αφού από το σημείο που το Πρόβατο φεύγει από την αφήγηση, αρχίζει κάτι άλλο. Δύστροπη ταινία, με μία σκηνοθεσία που θέλει να είναι εμπνευσμένη αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από μια άσκηση ύφους που οδηγεί το θεατή σε βαθιά χασμουρητά. (ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ)
«Σπίτι κανενός» (Koksuz), της Ντενίς Ακτσάι: Η Νουρτζάν είναι χήρα και ζει με τα τρία της παιδιά. Την 32χρονη Φεριντέ και τα δύο μικρότερα, τον Ιλκέρ και την Εζγκέ. Η Νουρτζέν νιώθει μεγάλη ευθύνη και έτσι μεταφέρει όλα τα βάρη στη Φεριντέ, η οποία σχεδόν παίρνει τη θέση του μακαρίτη συζύγου της. Όταν η Φεριντέ αποφασίζει να παντρευτεί η Νουρτζάν αισθάνεται πως μένει μόνη. Στο μεταξύ ο Ιλκέρ ζει στον κόσμο του, προσκολλημένος στο νεκρό πατέρα του, ενώ η Εζγκέ, αναζητά οικογενειακή θαλπωρή και νιώθει απομονωμένη από τη μητέρα της.
Μια πολύ καλή ταινία από την Τουρκία με την Ακτσάι να μπαίνει βαθιά μέσα στα καθημερινά προβλήματα της οικογένειας. Ταυτόχρονα δίνει μια ανάγλυφη εικόνα της καθημερινή ζωής των ανθρώπων στη γειτονική μας χώρα. Με μια σκηνοθεσία διεισδυτική και απαλών τόνων, η τουρκάλα σκηνοθέτιδα κάνει ένα σινεμά δυνατό που διαθέτει όλα τα θετικά στοιχεία αυτά που αποκαλούμε λαϊκό σινεμά, όχι όμως λαϊκίστικο. (ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ)