Το ’68 είναι χρονιά-έμβλημα για τη Νέα Αριστερά.
Ένα ανθεκτικό σύμβολο:
* διεθνιστικής αλληλεγγύης (στους αγωνιζόμενους του Βιετνάμ, της Αλγερίας, της Λατινικής Αμερικής),
* αμφισβήτησης της εξουσίας των αφεντικών στο εργοστάσιο (από την άρνηση της εργασίας στην Ιταλία ως τη μεγαλύτερη απεργία του 20ού αιώνα στη Γαλλία),
* αντιπαράθεσης με το κράτος και τις ολοκληρωτικές τάσεις του (ποιος ξεχνά την Πιάτσα Φοντάνα, την τρομοκρατία σε βάρος της αλγερινής Αντίστασης ή, αργότερα, τις φυλακές Σταμχάιμ στη Γερμανία;)
* αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και, ταυτόχρονα, ρήξης με τον σοβιετικό κρατισμό και την Αριστερά της “ειρηνικής συνύπαρξης”
* κριτικής όλων, ανεξαιρέτως, των κοινωνικών σχέσεων και των προτύπων οργάνωση της καθημερινής ζωής — από τις σχέσεις των φύλων και την πατριαρχία ως την κυριαρχία των “ειδικών” και την “κοινωνία του θεάματος”.
Το ’68 ανανέωσε την ελπίδα ότι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού είναι δυνατή, ότι ο διεθνισμός είναι ζωτικά αναγκαίος, ότι η οργάνωση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο είναι όρος για να μη χαθούν όσα κερδήθηκαν με αγώνες.
Τη Δευτέρα 11 Ιουνίου, στις 7:00μμ, στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ συζητάμε για την κληρονομιά και την υποχώρηση του παγκόσμιου ’68, με τους:
Παντελή Απότσο (ΟΝΡΑ)
Μπάμπη Κουρουνδή (ΣΕΚ)
Δημοσθένη Παπαδάτο (Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά)
Την εκδήλωση διοργανώνουν:
Ανασύνθεση-Οργάνωση Νεολαίας Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά.