in

#21ΦΝΘ Normal

#21ΦΝΘ Normal

Το νορμάλ είναι να αποδέχεσαι τα κοινωνικά στερεοτυπικά πρότυπα και να τα υιοθετείς. Πως όμως φτάνεις σ αυτό το σημείο;

Γράφει ο Γιάννης Σέτζας

Ένα 5χρονο κοριτσάκι, συνοδευόμενο από τη μητέρα της, πηγαίνει να βάλει σκουλαρίκια για πρώτη φορά… για να φαίνεται ότι περιποιείται τον εαυτό της. Να γίνει όμορφη. Κάποια παιχνίδια με τη μορφή πλαστικού ηλεκτρικού σίδερου, σε ροζ απόχρωση πάντα , κατασκευάζονται, ώσπου να καταλήξουν  στα ράφια των παιχνιδάδικων αποκλειστικά για κορίτσια.   Αντίθετα και παράλληλα το αγόρια παίζουν μεταξύ τους, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν τα κορίτσια. Κυρίως πολεμικά αγορίστικα παιχνίδια ανταγωνισμού. Τα πλάνα ακολουθούν τα αγόρια και τα κορίτσια και τα στερεότυπα της κοινωνικής τους κατασκευής από τις κοιλιές των μητέρων ως την πρώιμη εφηβεία τους.  

Ένας φαύλος κύκλος υποκριτικός και προκατασκευασμένος που παγιώνεται στην ενήλικη ζωή. . Οι γονείς επιβάλλουν συγκεκριμένες φόρμες στα παιδιά, ενώ οι ίδιοι είναι δέσμιοι της κοινωνικής πίεσης και των κοινωνικών προτύπων για την εξωτερική εμφάνιση, τη συμπεριφορά, τα συναισθήματα και τις επιλογές. Αυτό προσπαθεί να διερευνήσει στο κινηματογραφικό μωσαϊκό, που αποτελείται από καθημερινούς ανθρώπους  της Ιταλίας, η AdeleTulli, στο Normal. Μια προσπάθεια να αναπτυχθούν οι παραπάνω ιδέες με ένα ιδιότυπο κινηματογραφικό τρόπο, χωρίς λόγια -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-  χωρίς τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της. Μια ταινία που προσπαθεί να είναι αφηγηματική, χωρίς αφήγηση. Δίνοντας έμφαση στα κινηματογραφικά μέσα, όπως το μοντάζ,  υπενθυμίζοντας τη σημασία του σύμφωνα και με τον Κουλεσόφ.

Ένα φιλμ που επαναπροσδιορίζει τις κινηματογραφικές νόρμες, σχολιάζοντας τις κοινωνικές, μέσα από την ίδια του τη μορφή. Ένα φιλμ συναισθημάτων, που μας θυμίζει τη δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας. Ένα φιλμ που μας φέρνει αντιμέτωπους με την ίδια την κοινωνία, με τους ίδιους μας τους εαυτούς, μέσα και έξω απ’ αυτήν.

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Η «φαυλότητα» της πολιτικής ελίτ και η ανάγκη εκλογικής στήριξης της αριστεράς. Του Μανόλη Ντουντουνάκη

«Το Τίμημα» του Άρθουρ Μίλερ στο θέατρο Αριστοτέλειον