Ανέκαθεν, ο χώρος της ανανεωτικής – ριζοσπαστικής Αριστεράς, ανήκε στο προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και παρά το μικρό του αριθμητικό μέγεθος, μπόλιασε με επιτυχία την ελληνική κοινωνία με ιδέες όπως η Ευρώπη των εργαζομένων, τα κινήματα, η πολιτική των συνεργασιών, της απλής αναλογικής, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.

Η σύνδεση του γυναικείου φύλου με τον επιστημονικό τομέα χαρακτηρίζεται  από τη θέση της γυναίκας στην εκάστοτε κοινωνία ανά τους αιώνες και τις προκαταλήψεις που υπήρχαν προς το πρόσωπό τους. Κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, οικογένεια-εκπαίδευση αλλά και η παραδοσιακή πεποίθηση ότι οι θετικές επιστήμες αποτελούν «αντρικό πεδίο» εξωθούσαν μεγάλα ποσοστά γυναικών στις πιο θεωρητικές σπουδές.

Παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές καμπάνιες αμερικανικών εταιρειών ένας εξωγήινος (και ελαφρώς αφελής) παρατηρητής θα πίστευε ότι οι διαφημιστές έχουν κηρύξει πόλεμο στον Τραμπ με μηνύματα υπέρ των μεταναστών και των μειονοτήτων. Πρόκειται όμως για μια τάση που ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν. Οταν συνειδητοποίησαν ότι… το σεξ δεν πουλάει.

Πολλές φορές από το 2009 έχει διακηρυχθεί, σε διάφορους τόνους, από κράτη, θινκ τανκς και υπερεθνικούς οργανισμούς το τέλος της κρίσης. Μ’ όλο που οι προειδοποιήσεις πως τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς δεν λείπουν, με χαρακτηριστική την εκτίμηση βασικών εισηγητών της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, του μανιφέστου, δηλαδή, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με πρώτο τον πολύ Λάρι Σάμερς, η γενική αίσθηση είναι πως κάποιες περιοχές του κόσμου έχουν ξεπεράσει την κρίση και οδεύουν προς «διατηρήσιμη ανάπτυξη» δείχνοντας τον δρόμο και στους υπόλοιπους.

Μια σημαντική και υψηλού συμβολισμού κίνηση για τα αυτοδιοικητικά ζητήματα – και όχι μόνο – της Θεσσαλονίκης, έκανε την περασμένη Δευτέρα (30/1/2017) ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκεπτόμενος τον σχεδόν ολοκληρωμένο ΣΜΑ Ευκαρπίας.

Η μακάβρια αριθμητική των νεκρών στους καταυλισμούς μας εξοικειώνει με την κανονικότητα της εξαθλίωσης. Μέρος της κανονικότητας είναι και οι διαρκώς διαψευδόμενες δεσμεύσεις για μεταφορά των προσφύγων σε καλύτερες συνθήκες. Υπερεπένδυση στην επικοινωνιακή διαχείριση και στο βάθος θεσμική αποτελμάτωση: διαμονή προσώπων σε χώρους κρατικής ευθύνης χωρίς κανόνες ασφαλείας, ανύπαρκτοι κανονισμοί λειτουργίας καταυλισμών, διορισμοί διοικητών χωρίς σαφείς διαδικασίες, προσόντα και αρμοδιότητες. Διαρκείς, αντιφατικές ad hoc ρυθμίσεις ανάγονται σε πλαίσιο διαχείρισης του προσφυγικού.

Λέγεται κατά κόρον, ακόμα και από υπουργικά χείλη, υποστηρίζεται από μόνιμους αρθρογράφους στον φιλοκυβερνητικό Τύπο. Τελευταία, δε, γράφεται και από μπλόγκερ – έστω της εγκυρότητας ενός Πιτσιρίκου: «η κυβέρνηση αυτή πρέπει επιτέλους να κυβερνήσει». 

Πολλές φορές, από αυτήν την στήλη έχω γράψει πως «αυτό δεν τελειώνει ποτέ». Άλλες τόσες έχω διατυπώσει το αίτημα: «όχι άλλο σώσιμο». Λιγότερες ήταν αυτές, στις οποίες διακριτικά (sic) διαπίστωσα πως οι κυβερνώντες μας δεν έχουν αίσθηση της καθημερινής υλικής ζημιάς, που προκαλεί η πολιτική τους στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, με αποτέλεσμα άλλοι να εκδηλώνουν το σύνδρομο της Αντουανέτας και άλλοι, ακόμη καλύτερα, να θεωρούμε πως, εμείς οι διαρκώς εξαθλιωνόμενοι μισθωτοί, συνταξιούχοι etc, τους χρωστάμε κιόλας, που … δεν εγκατέλειψαν τη μάχη.

Πάνε δύο χρόνια από εκείνο το τηλέφωνο: «Ο Γιασίρ είμαι. Με θυμάστε; Ο Γιασίρ… Που είχατε έρθει στην Αμυγδαλέζα…». Καταλάβατε, ο Γιασίρ ήταν κρατούμενος εκεί. Κι εκείνο το πρωί νόμιζα πως το τηλέφωνο ήταν ο τρόπος του να μου πει «μην μας ξεχάσετε τώρα που ήρθατε στα πράγματα: δεσμευτήκατε».

Αποτελεί βέβαια ιστορικό γεγονός ότι ο κοινωνικός άνθρωπος όχι μόνο επιβίωσε αλλά και υπερίσχυσε μέσα στη φύση ως homo sapiens, έννοια που -εξαρχής- είναι αναπόδραστα και γενετικά συνδεδεμένη με τον homo technologicus (homo sapiens technologicus), απόγονο του homo faber. Iδιαίτερα στην εποχή μας, σε κάθε πτυχή και όψη του βίου, είναι αδιανόητο να φανταστούμε τον εαυτό μας έξω από το τεχνοπεριβάλλον που δημιούργησε η ανθρώπινη παρέμβαση.