Μετά από την νίκη του φασίστα Μπολσονάρο στη Βραζιλία, έχουμε πλέον όλες τις παραλλαγές της ακροδεξιάς επέλασης στην κόσμο. Από την «φιλολαϊκή», η οποία όμως, όσα εισαγωγικά και να βάλουμε, πείθει μεγάλα ακροατήρια με οικονομικά και κοινωνικά προγράμματα που όντως θα ταίριαζαν μόνο στην Αριστερά –με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τον Σαλβίνι, αλλά και τις ανατολικοευρωπαϊκές κυβερνητικές ακροδεξιές-, μέχρι την άκρα φιλοεργοδοτική του Τραμπ, η οποία μιλάει στη «ψυχή του απλού αμερικανού» παρόλο που εφαρμόζει μια οικονομική πολιτική σχεδόν πλήρους απαλλαγής των καπιταλιστών από φορολογικές υποχρεώσεις.

Πολλά απ’ όσα διαμείβονται στην πολιτική σκηνή τις τελευταίες μέρες –ιδίως στο εσωτερικό της κυβέρνησης- μοιάζουν με σκηνές από ταινία των Μόντι Πάιθονς, καλύτερα με τρέιλερ από το «Κλουβί με τις τρελές». Όσο προετοιμασμένοι κι αν είμαστε πλέον να δρέπουμε (sic) τους καρπούς της γελοιότητας, οι εκπλήξεις, ως προς την έκταση της τελευταίας, φαίνεται πως  δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ.

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο χρηματιστήριο και στις τράπεζες ο προβληματισμός σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας έχει επιστρέψει, επώδυνος κι ανησυχητικός. Όπως και να το κάνεις, θολώνουν λίγο οι διακηρύξεις –τόσο από τη ΔΕΘ όσο και από τα βήματα που αξιοποίησε στις ΗΠΑ- του πρωθυπουργού πως «η κρίση ξεπεράστηκε».

Για την παράσταση «Αρίστος» του Γ. Παπαγεωργίου

Το άρθρο σήμερα δεν έχει σχέση με τη στενή έννοια της διατροφής. Εχει δηλαδή, αλλά όχι άμεση. Δεν θα γράψω για γεύματα, θερμίδες, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Θα αναφερθώ για ακόμα μια φορά στην εικόνα του σώματος.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε με συγκίνηση και οργή τις εξελίξεις σχετικά με τον βίαιο, αδόκητο και άδικο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας.

Εάν θελήσει κανείς να μιλήσει για την κοινωνική κατασκευή της είδησης και ειδικότερα της είδησης που αναφέρεται στο έγκλημα, πιστεύω ότι η δημοσιογραφική κάλυψη της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου δεν είναι καλό παράδειγμα γιατί αποκαλύπτει αντί να κρύβει τους μηχανισμούς κατασκευής της πραγματικότητας, αυτούς που καθιστούν αξιόπιστη και, κυρίως, αποτελεσματική την δημοσιογραφική αφήγηση. 

Φοβάμαι τη χυδαιότητα στο βλέμμα των ανθρώπων όταν κοιτούν το διαφορετικό.

Πριν από τρία χρόνια, σε άρθρο από την ίδια στήλη και με αφορμή τις δεύτερες εκλογές του 2015, υποστήριζα πως τα τότε επισυμβαίνοντα θα μπορούσαν πολύ περιεκτικά να τιτλοφορηθούν: Η κρύα εκδίκηση του Λεωνίδα Κύρκου.