Το ημερολόγιο δείχνει 12 Αυγούστου 2016 και στην γειτονική Τουρκία, τη θεωρούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση “ασφαλή χώρα διαμονής”,  η γειτονιά Zekeriyaköy της Κωνσταντινούπολης σημαδεύεται από την άγρια δολοφονία της 22 χρονης τρανς ακτιβίστριας Hande Kader , την οποία βίασαν και έκαψαν ζωντανή. Ένα χρόνο πριν, στις 3 Ιουνίου 2015 η 17 χρονη τρανς Mercedes Williamson από την Alabama των ΗΠΑ  βρίσκεται από τις αρχές θαμμένη στον κήπο του πατέρα του δολοφόνου της, ενώ στις 15 Φεβρουαρίου 2017 η 42 χρονη Dandara dos Sados από τη Βραζιλία, πεσμένη στο έδαφος δέχεται χτυπήματα με ξύλο και πέτρες καθώς και δυο πυροβολισμούς στο κεφάλι.

Γιατί η σχέση του Μαρξ με τον Φουκώ μάς απασχολεί ακόμη, ενώ από τα τέλη ήδη του ’70 θεωρείται ότι έχει συζητηθεί εξαντλητικά, νομίζω πως μπορεί να εξηγηθεί με δύο τρόπους. Ο ένας είναι παραφράζοντας τον Φουκώ: η γνώση που παρέχουν δεν αφορά μόνο τους «ειδικούς». Αντίθετα, συνδέεται με «μη ειδικά επιστημονικά δίκτυα (αντι)εξουσίας, από τα οποία τίθεται σε κυκλοφορία, και τα οποία επιβάλλουν, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό τους, αποτελέσματα (αντι)εξουσίας» (2016β: 61).

Και ενώ η χώρα και ο λαός βιώνουν το μόνιμο Γολγοθά τους, διανύοντας τις αρχές της χριστιανικής Σαρακοστής – αν και έχει επιβληθεί διαρκής οικονομική και κοινωνική Σαρακοστή – οι τοπικοί άρχοντες της Θεσσαλονίκης, φαίνεται να μην «καταλαβαίνουν Χριστό»!

Η τελευταία «βάρβαρη» εκδοχή του καπιταλισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, στην προσπάθειά του να ηγεμονεύσει βάλθηκε να πείσει πως η χωρίς περιορισμούς διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών είναι προς το συμφέρον όλων και της ανάπτυξης.

Με μια ανοιχτή επιστολή απαντά ο Περιφερειακός σύμβουλος της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας με την Ριζοσπαστική Αριστερή Ενότητα, Γιώργος Θεοδωρόπουλος, στον Μανόλη Λαμτζίδη, δημοτικό σύμβουλο και μέλος του Δ.Σ. του ΦΟΣΔΑ, ο οποίος τις προηγούμενες μέρες δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή για τα εγκαίνια του ΣΜΑ Ευκαρπίας.

Το βιβλίο του Σταύρου Σταυρίδη Common Spaces: The City as Commons, που πρόκειται να βγει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Angelus Novus, είναι, θα έλεγε κανείς, ένα βιβλίο «προγραμματικό»: η συμβολή, σωστότερα, στο πολιτικό «πρόγραμμα» των «κοινών». Το θέμα του βιβλίου είναι το πέρασμα χώρων μέσα στην πόλη στην επικράτεια του «κοινού» – έξω δηλαδή από τις «περιφράξεις», πολιτικές και οικονομικές, που θέτουν στους χώρους αυτούς το κράτος και η αγορά.

«Έγινε το καθοριστικό βήμα, ώστε η Γερμανία να μετασχηματιστεί από χώρα υποδοχής σε χώρα απελάσεων», δήλωσε πριν από λίγες ημέρες ο Γκίντερ Μπούρκχαρτ, επικεφαλής της οργάνωσης Pro-Asyl. Η δήλωση του Μπούρκχαρτ αφορούσε το διαβόητο νομοσχέδιο με τίτλο «Νόμος για την καλύτερη επιβολή της υποχρέωσης στην αναχώρηση/Gesetz zur besseren Durchsetzung der Ausreisepflicht» (sic), το οποίο εγκρίθηκε από σύσσωμη την κυβερνητική επιτροπή∙

Πριν από μερικά χρόνια, σε ένα συνέδριο στη Σορβόνη, ο Τζορτζ Στάινερ είπε ότι οι άνθρωποι «είμαστε φιλοξενούμενοι της ζωής» και πως χρέος μας είναι «να μάθουμε να είμαστε φιλοξενούμενοι των άλλων και να αφήνουμε το σπίτι όπου μας φιλοξένησαν λίγο πιο πλούσιο, λίγο πιο ανθρώπινο, λίγο πιο δίκαιο, λίγο πιο όμορφο απ’ ό,τι το βρήκαμε».

Η επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας στη Β. Α. Χαλκιδική βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας για περισσότερο από μια δεκαετία γεγονός που δείχνει ότι το πρόβλημα ενδιαφέρει την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα τους κατοίκους της περιοχής. Η όποια συζήτηση όμως τις περισσότερες φορές είναι μονομερής, επιφανειακή ή ελλιπής και δεν καλύπτει το θέμα από όλες τις πλευρές.

Τα τελευταία  χρόνια με απασχολεί πολυ ο τρόπος με τον οποίο η κρίση που περνάμε,  θα επηρεάσει και θα αποτυπωθεί στην Τέχνη, καθώς σκέφτομαι οτι μετά την κατοχή και τον εμφύλιο είχαμε εξαιρετικές παραγωγές σ όλα τα είδη της τέχνης.